Kulturë
Cikël poetik nga Adem Zaplluzha
E shtune, 15.02.2014, 06:02 PM
Adem Zaplluzha me bashkëshorten Sulltanen
ADEM ZAPLLUZHA
THIRRE ATË ZONJË
Ulu miku im
ulu
Më pritë në stolin e parkut të vjetër
T’i arnojmë kujtimet
Të lutem
Thirre atë zonjë flokëthinjur
Të na ndihmojë
Në punët e qepjes së dhembjeve
Sytë tanë nuk e shohin
Veshin e gjilpërës
S’dallojnë asgjë përtej hundëve
Sa di unë
Ajo nuk vuan nga diplopia binokulare
Kam parë edhe më herët
Se si i qepte këmishët e erës
Me siguri do na ndihmon
Është një zonjë e rënd
Me zemër të madhe
E kur t’i arnojmë kujtimet
Do kemi edhe punë të tjera
shihe si është shqyer
Lëkura e ime
Kurse për plasat shpirtit
S’kemi se çka të flasim
QESHIM EDHE NE
Sa i ftohtë ky gur
Murana tejmatanë portretit
Fshihet në kornizën e kujtimeve
Dhe qan si një foshnje
Një i shtyrë në moshë
Ka disa pasione
Me një krehër druri
Në parkun e azilit të pleqve
I kreh mustakët
Dita lëpihet
Si macet e zeza në diell
Një zonjë e thinjur
Në një cep të parkut
I lexon letrat e dashurisë
Dita këtu nuk dallohet
Prej ditëve të tjera
Përpos kur kemi fasule për drekë
Qeshin tavolinat
E mbuluara me çarçafë plastike
Qeshim edhe ne
Sepse miku im i dhomës
Nuk mundet me i ndal
Gazrat e sotme
E as ato të së kaluarë
Kështu jeta këtu kalon
Askush nuk mundet
Me e kapur për dore
Kalin e egër që largohet
Për çdo ditë nga pak
NË NJË MULLI KAFEJE
Sot për drekë
Na i dhanë nga dy mollë
Miku im i vjetër
E grimconte si miu i bardh letrën
Kurse zonja
Me pallto të zezë
Në një mulli kafeje
I bluan kokrrat e pjekura të pemës
Pa asnjë dhëmbë në kokë
Ai atje në bankën e kuqe
Lexon shtypin ditorë
Por nuk i pëlqejnë mollët
Për çdo ditë i ëndërron
Germat e plumbta
Thonë se dikur kishte qenë poet
E kaluar poetit
Patë shkruar për një Lul të vocërr
Pastaj dikur më vonë
Ia pa sherrin e kësaj pune
Disa vite internimi
Dhe ja sot
I përcjellë të gjitha gazetat
Duke dashtë ta gjej
Mes ushtarëve të plumbtë
Lulin e tij të vocërr
PËR ÇDO KOHË DHE ORË
Nuk di
Se si hyri në pavijon
Një arkivol i vjetër
Por sa ora doli i mbështjell
Me një plaf të dhirtë
Askush nuk e ktheu kokën
Andej kah doli kufoma
Pamje e zakonshme
Në lagjen tonë
Kështu i gjuajnë pulat
Kur u bie sëmundja e tokës
Më vonë u dëgjua zëri
I trishtuar i sirenës
Hynë disa mantel bardhë
Dhe dolën
Sa bukur e kishin veshur
Portretin tim
Korniza e zezë i kishte lyer buzët
Me ngjyrë dheu
Sa që lakmonin milingona
OSE TË NXIRA
Ditët këtu
Nuk dallojnë aq shumë
Njëra prej tjetrës
Dikujt i bie tensioni
E dikujt tjetrit i ngritët sheqeri
Për çdo kohë e orë
Miqtë mi
Largohen si hijet
Për një kafe farmak
Kurrë më nuk kthehen të pinë
Gjethet bien të zverdhura
Ose të nxira
Stinët këtu përherë
Kanë disa lloje martesash
Por janë të qeta pa këngë
E daulltarë