Neki Lulaj: Në prehërin e kohës

Neki Lulaj
 
NË PREHËRIN E KOHËS
 
Në  prehërin e kohës
Mbi parmakët e dritares
Era bën zhurmë e  zhurmës
S’i ngelin gjurmët e kohës së shkuar
Atje e ka ngehur shtratin qetësia
E nusëruar me vellon e vetmisë
 
Heshtja nuk shlyen kujtimet
Ajo thithë erën e bjeshkës
Në ditët pa diell
Meditim i tejdukshëm
Vranësirë e padukshme…
Mbi buzët e thara me blatime
Etja i thurr gardhit kurorë
Freskie
Mbi shkrepat e kombit
 
Ëndërrat janë pjesë  përjetësimit
Simfoni e rrallë
Sy të e lodhur nga dashuria
Në folenë e natës
Katet e jetës i ka ngrehur vetmia
 
Shikim i tretur në pakufi
Shikim i lagur
Në vjeshtën me shtërngatë shiu
Bie me fërshëllimë ere
Mbi Stemën e zemrave
Që nuk vdesin kurrë
Bien daullet e jetës…
 
METAFORË DASHURIE
 
Loti yt si kristali
Rrëshqiti dhe i
Njelmëtoi ujërat e deteve
E valët i përplas furtuna
Kujtimet struken
Në gojën e shkëmbit
Që nxjerr stërkala
Mbi qerpikët e zi…
 
Metafora e dashurisë
Është Lulja e kripës
Që i ëmbëlsoi buzët tua
Që shëmbëllejnë
Me petalet e lules
Kur i merr era duke
Rrëshqitur mbi vale…
Ato kush i pa
Ato kush s’i pa
Shkëndija jete
Lëshojnë papra…
 
BALADA E HESHTJES
 
Nga  simfonia e heshtjes
Me puthjet e erës
Frymëmarrja ngacmon
Dhembjen
Ligjërojnë  engjëjt
Mbi sqenë
Në amfiteatrin e Butrintit
Vargjet  nuk u ndryshken
Nëpër valët e përjetësisë
 
Notat e mallëngjimit
Dhe vajet e melankolisë
Nuk e çlirojnë
Atdheun e tkurur
Si myshk kohe i ndezur
Kurrë i pa fikur
Kurrë s’e braktisëm
Shallin e shekullit
Të lidhur fortë
Rreth qafës së moteve
 
Buzagazi i jonë
Ishte ironi
Nëpër stinët e durimit
Se ne gjithmonë
Vrapuam pas Diellit
Duke rrëfyer lashtësinë
E meteorëve të dashurisë
Mbi shkrepat e Dardanisë
 
PRANË LUMIT
 
Pse
Lumi i njelmët
Ishte shtërngatë kohe
Dhe ndrydhje
E burim
Lëng malli e va lundërtari
Mbi qerpikë
Ai kurrë nuk krijon letartargji
As strehim në karakatinë
 
Në sheshin
E shpirtit tim
Buzë lumit të njelmtë valon
Flamuri Dardan
Krenari e përhershme ndër mote
Që i shëndritë
Bukuriritë e kohës
Në çdo kohë, madje dhe
Kur bie shiu i ëmbël mitik
Krejt vendit tim i jep
Bekim jetë dhe dritë
 
NATA
 
A është
Nata shtrat muzash
Pjellë për poetin
E pa gjumë
Bulkth në plasat e karakatinës
E ve në gjumë palluan e lodhur
E mbi qerpikët i rëndon
Misteri i natës
 
Unë
Mergimtar, udhëtar  i vetmuar
Lundroj mbi dallgët e jetës
Me anijen pa udhëtarë
Mbi detin plotë valë
Shkel mbi foletë e perlave
Çaj valët e përmbysura
Të dallgëzimit
 
Me gërhamat e kohës
Së lodhur
Eci mbi udhët e erës
Pesimist i foleve të përmbysura
Shpirtin i derdhur
Mbi zanoret e kohës
E koha kurrë s’më  mjaftoi
Kohën kurrë s’e preka
Me gishtërinjtë e kurreshtjes
 
TOLERANCË
 
Në gji të bekimit
Atje ku
Të bekuarit nga perënditë
Prehen
Në dritën e qiellit
Dhe detit pa dallgë -
Një univers bashkëjetese
 
Ti
Mi sjell bukuritë përrallore
Të jetës
Të notoj mbi re
Të fluturoj në qiell
Me karrocë nusërije
Krushk me plis
Lajmëtar dashurie
 
Perëndeshë e bekuar
Hyjni e bashkimit
Pa na beko moj hirësi
Pas një shekulli ndasie