Albulena Pllana Breznica: Gjuha jonë

Albulena Pllana Breznica

GJUHA JONË

Gjuha jonë e bukur

Gjuha e Naimit,

Nuk bën të lëndohet -

Zëri i bilbilit.

Po shohim e lexojmë

Që nuk i vjen era shqip,

Përdorimin e fjalëve të huaja -

Largoje edhe ti, o nip.

Secili duhet të ketë kujdes

E të mos dalldiset me pahirë,

Se kush e flet gjuhën pastër

Shpirtin përherë e ka të dëlirë.

Respekt për çdo gjuhë

Përherë bashkëpunim,

Pastërtia e gjuhës shqipe

Për ne është detyrim.

Amanetin e të parëve për gjuhën

S’duhet lënë në harresë,

Për pasurimin e kultivimin e saj

Përherë duhet pasur kujdes.

Me tridhjetë e gjashtë rreze

Në vatrat tona shekullore -

Oh sa gjuhë e bukur, e Tokës Arbërore.

MËSUESIT TANË

Mësuesit tanë të dashur

Përherë për lakmi,

Duke edukuar gjenerata

Kaluan shumë vështirësi.

Nuk pyetën kurrë për paga

Krenar ishin përherë,

Duke udhëtuar shpesh në këmbë

Pa bërë fare poterë.

Tani ndërruan kohërat

Jemi në Kosovë-plot shpresë,

Andaj duhet pasur kujdes

Të mos i lëmë në harresë.

Ata janë modest

Nuk kërkojnë lëmoshë fare,

Mësojnë vogëlushët pa përtesë

Në dorë me abetare.

Borxhin do ua kthejmë

Me respkt e punë,

Andaj të rinj të dashur

Sa më pakëz gjumë.

Puna e organizuar në grupe

Me mësuesin në ballë,

Na ndihmon të gjithëve

Nga varfëria për të dalë.

PROFESORI I GJUHËS SHQIPE

(Xhemal Pllana)

Të parët, të ndjekur nga Toplica

Nga ai vend autokton stërgjyshor,

Në dimër të njëmijë e tetëqind e ’78-tës

Lanë tokë e shtëpi, ikën nëpër dëborë.

Nëpër orteqe mbeten shumë foshnje

Pleq e gra u vranë dhe u masakruan,

U vendosën muhaxhirë në vise të Kosovës

Ku gjetën bukë-sofrën e shtruar.

Shumëkush ruajti emrin e vendlindjes

Prej nga u ndoqën nëpër errësirë,

Ishin të pashëm e dijetarë

Kuvendarë e mjeshtër të mirë.

Nderin, punën, në shpirt e kishin

Morën ca toka të liga me qera,

Hoqen therra, kulluan moçale

Të gjithë në punë, burra e gra.

Me vendasit krijuan miqësi

Në punë e dasmë të ngazëllyer,

Kurrë se harruan Toplicën e dashur

Vatrat ku u lindën, për t’u kthyer.

Ndërruan kohrat për të keq

Kosova nënë u nda në dysh,

Shkaktar armiku i Karpateve

Atje nuk u kthye, më, asnjë gjysh!

Nën jastëk mbanin tapitë e tokava

Të trishtuar në amshim shkonin,

Nga mallëngjimi për ato troje

Para vdekjes, këngës ia thonin.

Nga trungu pllana lindën shumë dijetarë

Profesor Xhemali mendjehollë,

Mori mësimet e gjimnazit në qytetin buzë Ibrit

Studimet i përfundoi me sukses shembullor.

U kthye prej studimeve si rrufe

I etshëm për të përhapur dituri,

Pa zgjedhur fshat as qytet

Ditari në dorë, për te ishte krenari.

Nuk mungoi në punë fare

As në kohë shiu e shtrëngate,

S’qante kokën për lavdata

As për kurrfarë dekorate!

S’kishte frikë nga pushteti

S’bënte dallime për fise e gjini,

Për sjellje e punë të palodhshme

Shumëkush profesorit, ia kishte lakmi.

Për cilësi shquhej përherë

Nga Ministria i bënin vizitë,

Admirohej nga të gjithë kolegët

Nxënësit e thirrnin, Çajupi i dytë.

Arsimoi shumë gjenarata

Ata që deshtën nderë e dituri,

Janë krenar që pedagog e patën

I edukoi për pavarësi.

Sot profesorit tonë të dashur-Xhemalit

Fytyra i buzëqesh akoma si hënë,

I pathyeshëm, me laps e penë

E mbrojti përherë-Kosovën nënë.