Editorial » Mehmetaj
Gani Mehmetaj: A duhet ta festojmë a të mbajmë zi më 29 nëntor?
E hene, 29.11.2021, 10:30 PM
A duhet ta festojmë a të mbajmë zi më 29 nëntor?
Nga
Gani Mehmetaj
Me
29 nëntor zyrtarë të lartë shqiptarë çirren si të çmendur: në Luftën e Dytë
ishim me aleatët! Aleatë patet Serbinë e Rusinë, dy armiqtë më të mëdhenj të
kombit, ndërsa e shkëputët Shqipërinë nga Evropa. Janë për mburrje këto dy
krime?
Në
kohën e okupimit italo-gjerman u ribë Shqipëria natyrale nga Çamëria në Pazar
të Ri. Shqipëria ishte tri herë më e madhe se sa Shqipëria e sotme. Me 29
nëntor 1945 Shqipëri u copëtua, u nda në disa shtete, kurse shqiptarët u
masakruan, u shfarosen e u bënë shosh nga plumbat e partizanëve të tërbuar
shqiptarë e serbë. Partizanët serbë vrisnin shqiptarë, partizanët shqiptarët
vrisnin shqiptarë. Serbët i falën kundërshtarët e tyre serbë, nuk i pushkatuan
as kriminelët e luftës, por i angazhuan me uniforma partizanësh prapë kundër
shqiptareve në Dardani e Mal të Zi. Komunistët shqiptarë nuk i falën
kundërshtarët e tyre: i vranë e i kalbën në burg deri në një.
Data
29 nëntor, duhet te shpallet ditë zie e pikëllimi për shqiptarët e Shqipërinë.
Me 29 nëntor duhet të qajnë e ta kujtojnë më pikëllim mu si ditën kur e pushtoi
Shqipërinë Turqia, apo e copëtoi e i masakroi shqiptarët Serbia e Greqia. Hyrja
e partizanëve me egërsinë e plojën që shkaktuan mund të krahasohet me hyrjen e
hordhive turke, ushtrive kriminale greke e serbe. Shqiptarët në vend ta gëzonin
çlirimin, sepse ishin të okupuar pesë vjet nga Italia e Gjermani, ashtu sikurse
e gëzuan çlirimin kombet evropiane, ranë në zgjedh edhe më të egër.
Evropianët
festonin çlirimin nga nazizmi, shqiptarët laheshin në gjakun e tyre, partizanët
festonin krimet e tyre ndaj bashkëkombësve.
Marshimi
i grupeve të shthurura partizane në Shqipëri, pas tërheqjes së gjermanëve është
fazë e errët e historisë shqiptarëve. Pushtues ishin edhe gjermanët, pushtim
bënë edhe italianët, mirëpo krimet partizane ishin disa herë më të mëdha, më të
shëmtuara e me pasoja afatgjata se sa ato të italianëve e gjermanëve së bashku.
Gjermanët e italianët vranë grupet partizane që i ndërsenin komisarët serbë të
tipit të Miladinit e Mugoshës. Ndërkaq, partizanët shqiptarë po ashtu të
ndërsyer nga komisarët serbë e goditën palcën e kombit: zhduken elitën
intelektuale me pushkatime e burgosje, vranë e burgosën priftërinjtë shqiptarë
katolikë, elita intelektuale e kreative e kombit.
Aradhet
partizane të frustruara nga pafuqia që ta luftonin ushtrinë e fortë gjermane,
të etshëm për pushtet e hakmarrje, nisën spastrim të kundërshtarëve politik e
atyre që i rrezikonin në pushtet, shprishen krahina të tëra veriore ku hasën në
rezistencë, dogjën e pushkatuan popullatë civile. Partizanët ekzekutuan
aristokracinë vendëse e intelektualët në jug. Partizanët e pabuksa, të pa komb,
të pafe e të pa atdhe u nisën me egërsi kundër veriut rezistentë pasi u tërhoq
ushtria naziste.
Me
1945-46 kombi shqiptarë pas arrestimeve e pushkatimeve, mbeti pa kokë, ndërsa e
udhëhiqnin vrasësit e të paarsimuarit. Egërsia ndaj nacionalistëve e
priftërinjve shqiptarë katolikë u sponsorizua nga Beogradi, sepse nacionalistët
e priftërinjtë katolikë ishin pengesë e hegjemonisë serbe në Shqipëri e në Dardani.
Beogradi
i serbëve ashtu si nxiti gjykimin e pushkatimin e priftërinjve kroatë, nxiti
edhe vrasjen e priftërinjve shqiptarë në Shqipëri e Dardani, donte ta shkëpuste
Shqipërinë e shqiptarët nga Evropa, e djallëzoi Vatikanin e Perëndimin. Dhe i
shkëputi shqiptarët 50 vjet nga Evropa, mu si i shkëputi e izoloi Turqia 500
vjet.
Pushteti
i sajuar nga partizanët shqiptarë me gjysmë opinge e të paarsimuar, jo vetëm që
e cyti jugun kundër veriut, duke u përpjekur të shkaktonte luftë civile, sipas
cytjes së Serbisë, por simpatinë e paskajshme për rilindësit toskë, donte ta
shndërronte në urrejtje ndaj jugut. Emrin e mirë të rilindësve synonte ta
përdhoste me komisarë, spiunë, instruktorë e kooperativistë të egër jugor, të
gatshëm të bënin çdo gjë.Po të mos ishin aleatët amerikanë, anglezë e francezë,
partizanët shqiptarë dhe serbë kurrë s’do ta dëbonin ushtrinë naziste, s’do ta
çlironin asnjë qytete a katund.
Dardaninë
me 1999 po ashtu e çliruan ushtarët e NATO-s. Por kjo paaftësi lufte as me 1945
as me 1999 partizanët e vjetër e të rinj nuk i pengoi ta merrnin pushtetin e
pasurinë kombëtare me gjak.
Edhe
një arsye për vajtimin e 29 nëntorit: 29 nëntorin nuk e feston asnjë komb në
Jugosllavi, edhe pse Tirana e mori si datë simbolike të bashkimit e çlirimit të
Jugosllavisë, ndërsa E. Hoxha donte ta bënte Shqipërinë republikë të shtatë të
jugosllave.
Jugosllavia
nuk është më, por festa jugosllave e 29 nëntorit (KAÇKJ -AVNOJ-it ) festohet
ende në Tiranë, e festojnë shqiptarët e mjerë, që s’mund të shkëputën nga skllavërimi
shpirtërorë serbë, mu si nuk u shkëputën kohë të gjatë nga skllavërimi
shpirtëror turk, prandaj festojnë festat e tyre. Mjerë këta shqiptarë, e të
mjerë ne që i kemi të gjakut.