Cikël poetik nga Jusuf Zenunaj

Jusuf Zenunaj

PËR TY DO TË ZIHESHIN PERËNDITË

A ia more dritën hënës;

ngrohtësinë mos ta dha dielli? Kur u ndërruan nata me ditën

kengën ta dhuroi bilbili. Flokët kur t’i shpupurish era

lëkunden si dallendyshet buzë detit,

dhëmbët të shkëlqejnë si kristal

e bukura, e mira pulbardhë.

Edhe heshtja jote flet,

kur me sy numron yjet

dikush përballë teje thotë:

„Për ty do të ziheshin perënditë”

DJEGIA NËN GËRSHETIN TËND

Në gërshetin tënd yjet lëshojnë dritë,

hija e lisave prej syve tu ikën,

era e flokëve më rrëmben si vullkan,

robi yt bëhem, s’e di ku jam!

Nuk di ç’flas tek Shkëmbi i bardhë,

s’e di a jam në ëndërr, i zgjuar, apo në përrallë.

Ndoshta je zanë, tash luan me mua,

s’e shoh dot hënën, as ujë s’pi në krua..

C’duan xixëllonjat mbi krahë që të pushojnë.

Të m’i vërbojnë sytë, pastaj të fluturojnë?

S’e di a jam buzë lumit, buzë detit, apo në fushë!

Gërsheti yt më djeg, më bën prush.

Bruksel, maj 2005

KAÇURRELAT

Kur i kujtoj kaçurrelet tua në duart e mia,

më kapin të dridhurat, skuqem në fytyrë

si një fëmijë i padalë kurrë në diell.

Balli më është rritur

sikur t’i kish rënë fshesë babadimri,

vitet kalojnë nuk plaket kujtimi-

takimi i parë;

ti ishe gocë , unë djalë.

Kaçurrelat që kishe

të janë drejtuar si fije bari të njomë,

s’e kanë humbur freskinë,

kanë po atë aromë.

Bruksel, 24 janar 2006

FYELLASHTI IM

Fyellashtin tim qindvjeçar

s’e ngroh dielli në pikë të verës,

nuk e fryn as era e bjeshkës.

Fyellashtin tim nuk e lajnë shirat e vjeshtës,

s’e ngrin as akulli siberian,

as ujku nuk e bren dot me dhëmbë.

Në hartën e grisur të atdheut tim;

në hartën e arnuar,

fyellashtit tim do t’i bie,

me verë ilire që piu Aristoteli

do të ngre dolli

JU KORBA MJAFT BËTË HIJE

Hije u bëni edhe fëmijëve në djep

në teh bajonete sytë ua peshoni

me gaz në dhëmbë e shfryni egërsinë

luftërave të humbura kërkoni lavdinë !

Natës së këtij shekulli,

jetën kot ia zgjasni,

me gjakun tonë dita po agon.

Akrepat e orës së zezë i shlyen kuqëlimi,

as kenga me s’këndohet pa krushq,

rrugën ia hap Flamuri i kuq.

Ju korba mjaft bëtë hije,

mos na zini më diellin,

lereni të qetë të këndojë

në çerdhen e vet bilbili.

Bruksel, 6 maj 1996

STUHIA

Degët e lisave i theu stuhia në mesnatë,

po rrjedhën s’ia ndërroi lumit të gjatë,

veç shtratin ia rriti nê fushat e pafund,

kur nënat fëmijët i vënin në gjumë.

Gurgullima e lumit u shndërrua në oshëtimë,

vajet në djepa u përtrinë,

e një nënë lutej për fëmijën

t’i presë pranverat që do të vijnë.

Shiu e ndiqte mbrapa vetëtimën,

as ariu s’e dinte në ishte verë apo dimër.

I ishin ngatërruar mali e fusha,

bariu vëzhgonte nga i vajti tufa.

Stuhia zgjati, zgjati, pas saj doli dielli,

mes varreve këngës ia tha bilbili.

Ata që mbetën thanë:”Erdhi pranvera,

as gurin s’e rrëzojnë stuhitë e tjera.”

Bruksel, 6 shtatot 2001

KAFSHIMI

Bisha e kafshon malin egërsisht,

jo me muaj e as me ditë,

këtë e di bilbili

e di edhe qyqja e vjetër

pendlat me gjithë vaj

peng në mal i mbeten.

Bisha dhëmbët mpreh prej lisit në lis,

në kërkim të rrënjëve

bisqet ngatërron me mish.

Rrezet e përvjedhura nën re

bilbili, diellit ia sheh,

shkrepave ia thotë këngës së tij;

PRANVEREN e pret e thërret

edhe në tragjedi.

MURIMI

Gërvishi gjirin nëna,

kohët gjak të pijnë

kënga e fortesës

të rritej me fëmijën.

Vajet lahen në lumë

me këngën jetime,

guri i fshejtë në urë

qumështi në buzën time.

FJALA NË GUR

Me avuj misri jam përzier,

në çerepin e diellit piqem,

në ma prefshin gjuhën,

fjalën në shkëmb e keni!

Prishtinë, 1980

SI E QUAJNË ATË RRUGË

Lisat i rrëzuan nëpër kohë

rrënjë t’mos kenë as për trohë

rrugë hapën ballabanët

që të ecin sulltanët.

Shirat i lanë plisat

qullur në gjak e lotë,

bardhësinë që patën

s’ua humbën dot.

Si e quajnë atë rrugë?:

« Rruga e Ballabanit »,

në të mori ikën

edhe vetë Sulltani

FYELLASHTI IM

Fyellashtin tim qindvjeçar

s’e ngroh dielli në pikë të verës,

nuk e fryn as era e bjeshkës.

Fyellashtin tim nuk e lajnë shirat e vjeshtës,

s’e ngrin as akulli siberian,

as ujku nuk e bren dot me dhëmbë.

Në hartën e grisur të atdheut tim;

në hartën e arnuar,

fyellashtit tim do t’i bie,

me verë ilire që piu Aristoteli

do të ngre dolli.

A HARROHET HISTORIA

(Emil Kestemanit, shkrimtar belg)

“Duhet të harrohet historia...“

pate thënë miku im poet,

ajo me përsëritje

nëpër kohë rreshqet.

Ti do paqen,

unë s’jam për hakmarrje,

po çdo të thoje vallë,

për ata që i ç’varrosi kuçedra

dhe i mori bashkë me mijëra të gjallë?

Qe dy vjet,

çdo tre muaj nga dyzet

edhe ish të gjallët

na i kthen skelet në thes!

Bruksel, 13 mars 2004

PREJ SHKËMBIT RRJEDHIN LOT

Këngën e harruar ta përtrijmë

me fyellin e vjetër të bariut,

nën hijen e lisave binjakë,

ku dimër e verë

kroi nuk shtjerrë.

Aty pinin ujë zanat,

nusja me krushq etjen shuanin

pa perënduar mirë dielli

bashkë me zogj u gurëzuan

edhe sot

prej shkëmbit rrjedhin lotë.

Bruksel, prill 2004

ZOGU

Fluturo akullnajave

mbi shkretetire fluturo

mos harro

Syte merrmi mbi krahe

deteve ushqeji me kripe

Zog

syte te m'i kthesh ne atdhe

mos harro!

NGA URA E QABESE

Nga ura e Qabese

shoh gji nenash te shtjerrur,

vashat flokethinjura tek leshonje gjeme

dhe kafshe pa dhembe.

Nata me trete

ne mes te Ures se Qabese

koken mbaj ne duar

mbushur jam plot vaje

nena ime e veje

nga t'ia mbaj?

Emrat zhduken ne Sahare

si drita ne shpelle

shpirterat e humbur ne kete ure

Cili zot do t'i mledh?