Kulturë

Albert Zholi: Takimi i pabesueshëm në shtëpin publike më me emër në Athinë

E merkure, 27.03.2019, 07:53 PM

Takimi i pabesueshëm në shtëpin publike më me emër në Athinë

Nga Albert Z. ZHOLI

Ajo ishte shtëpia më me zë në Athinë, ku vajzat vendase e të huaja, shisnin trupin nëpër epshe meshkujsh trup nxehtë e xhepa plotë. Zakonisht e preferonin turistët e ardhur s’dihej nga, por edhe vendasit që mbanin kollaro, çanta e syze optike mode.

Muret ngjyrë rozë e perdet ngjyrë trupi i përkëdhelnin shikimet e kalimtarëve e I bënin më enigmatikë bukuritë që fshiheshin brenda atyre mureve e atyre perdeve .

Vetëm po të përballeshe me sportelet e regjistrimit, mund të shfletoje albumin e ditës e të shihje lloj-lloj femrash me të hyrat e të dalat trupore, të lakuriqta a me veshja të pangjyra, që prisnin e përcillnin trup nxehtët xhepaplotë.

Aty hyri edhe Sofakliu, i porsaardhuri nga Amerika, pas katërmbëdhjetë vjetësh.

- Te kjo! – i tha ia pronares, duke treguar fotografinë e një vajze flokëverdhë.

- Paskeni shije zotni- foli pronarja, një grua rreth të dyzetave, por e mbajtur, siç ia donte vendi i punës.

- Ai nuk u përgjigj .

- Është dyfishi i çmimit tek ajo vajzë. Sa përfundoi analizat, është e paprekur nga mashkull, sorkadhe mali nga Shqipëria – vazhdoi të fliste ajo, duke i bërë reklamë mallit të saj.

- Ai ndjeu t’i goditej gjoksi nga brenda dhe fytyra i mori tjetër ngjyrë. U befasua nga fjalët e pronares, sidomos kur dëgjoi “ sorkadhe mali nga Shqipëria”.

- E pranoi çmimin pa e gjykuar dhe, ashtu në heshtje, u drejtua për nga dhoma me numrin 6-të.

- Iu duk sikur dera iu çel vetë dhe ai hyri. I vuri shpatullat derës dhe mbeti ashtu pa guxuar t’i ngrinte sytë deri tek krevati ku gjendej sorkadhja shqiptare. Ndjesi të cuditëshme po ndjente, që nuk e kishte ndjerë kurrë, donte të medonte diçka të bukur e pastaj t’i ngrinte sytë, por truri nuk i tregonte asgjë. Vetëm gjoksi i goditej nga brenda si me tokmak metalik.

- Edhe “ sorkadhja”, nuk pipëtinte, aty mbi krevat, në pritje të atijë çasti të tmerrshëm, ajo kish qarë e kish qarë, deri sa i ishin mbaruar lotët dhe fryma bashkë me lotët e nuk ndjehej se ishte e gjallë.

- “ Sillu mirë, i kish thënë pronarja “, meshkujt duan t’i lëpish me lajka. Nuk është ndonjë punë e rëndë. Do të mësohesh .Do të mësohesh e do të bëhesh e pasur ...”

- Ajo kish qarë gjithë natën, e tashti priste në heshtje ankthi të vinte mashkulli i parë e të niste punën. ” Si tek ai filmi që na shfaqën mbrëmë ...Edhe unë ashtu do të bëhem ? Si ato? Unë shihja filmin e qaja, qaja mbytur se... Po edhe ato si mua kanë qarë ?! Vajza fatkeqe me nënë e baba ? Po vëllezër kanë ? S’u dihet fati ? Deri sa kanë ardhur këtu, janë pa fat si unë. Edhe vëlla mbase nuk kanë ?! Vëllai nuk do i linte. Vëllai është vëlla. O zot ku më solle ?! Ç’tu bëj prindërve, i sëmuri, meraku i vëllait edhe fryma e tyre u rëndon. As para për bukë nuk kanë, pa le për ilaçe ?! Eh, ku s’të shpie halli. Edhe në derën e hasmit të shpie”.

Kishte menduar e menduar duke qarë, deri tek ai mëngjes, sa u hap dera e hyri njeriu i parë ...

-Oh, ku është ai ?- dëgjoi ai një zë. I vinte nga brenda gjoksit apo nga jashtë tijë ai zë vajze ?! Mos ishte rritur brenda tijë ai zë e tashti kish dalë nga ku qe fshehur ?! Nuk mundi më të priste në atë ankth ?! Përballë tijë ishte shtrirë një femër. Ai ngriti sytë. Sorkadhja e fotografisë rrinte gjysmë shtrirë me flokët e verdhë mbi sy e palëvizur, si një pikturë klasike.

-Nga jeni ?,- e pyeti ai pa lëvizur nga vendi, ku qe mbërthyer.Vajza u drodh kur dëgjoi t’i flisnin në gjuhën e saj dhe zëri i doli si pa ndjerë.

-Nga Shqipëria ! Qenka e tmerrëshme, dhe kjo më duhej !- mendoi pa i ngritur sytë.

-Nga cili vend i Shqipërisë ? – pyeti Sofokliu, pa i thënë që ai e dinte pa hyrë se ajo ishte nga Shqipëria, ndaj i foli në gjuhën e saj.

-Nga fshati...i qytetit...(dhe ajo i tha emrin e fshatit) .

-E kujt je nga ai fshat? – pyeti ai rrëmbimthi.

-E Aristidhit,ee...

-Mos! Mos fol-bërtiti ai. Ti je motra ime Antoneta.

U përkul në shtratin e saj dhe e mbështolli në gjoks, duke qarë me dhimbje, me klithma shpirti.

-Vëllaaii !!- lëshoi zërin ajo dhe u lëshua pa ndjenja në gjoksin e tij.

*** *** ***

Kur u arratis nga Shqipëria ishte vetëm tetëmbëdhjetë vjeç. Kufirin e kaloi siç e kalonin zakonisht moshatarët e tij “plangprishës”. E ajo udhë kishte vetëm ikje. Një ikje e paharruar pa kthim. U aratis. Në shtëpi la nënën , babanë dhe një motër të vogël, që akoma nuk i kishte mbushur të katër-vjetët. Puthi motrën në gjumë e iku. Antoneta buzëqeshi, e iu duk se i foli : “ vëllai”, me një “ i” të zgjatur përkëdheljeje.

Antoneta e donte shumë të vëllanë. “ Do t’i them vëllait”, u mburrej ajo shoqeve, kur ndonjëra i shkulte gërshetat e verdha. Edhe kur zemërohej me të jatin e të jëmën u thoshte: “ Kam vëllain unë”. Dhe qysh kur e kuptoi se ishte motra e vëllait, flinte për herë me të. Nuk e zinte gjumi pa i ngatërruar gishtat nëpër flokët e tij. Dhe sa herë ikte herët për në punë, ai i hiqte ngadalë dockat e vogla nga flokët dhe e puthte lehtë. Ajo qeshte si në ëndërr, apo diç ndjente dhe fliste: “ vëllai...”

Ajo buzëqeshje gjumi dhe ai zë ëndrre, nuk iu nda atijë në të gjithë vitet e ikjes. Donte ta ëndërronte motrën të rritur, por ajo i delte para syve ashtu e vogël, me dy gërshetat e verdha dhe mëngjeseve i bëhej sikur dëgjonte atë zë e parpë atë zë: “ vëllai...”