E diele, 01.12.2024, 07:51 PM (GMT)

Kulturë

Albert Zholi: Takimi i pabesueshëm në shtëpin publike më me emër në Athinë

E merkure, 27.03.2019, 06:53 PM


Takimi i pabesueshëm në shtëpin publike më  me  emër në Athinë

Nga Albert Z. ZHOLI

Ajo  ishte  shtëpia më  me      Athinë, ku  vajzat  vendase e të  huaja, shisnin  trupin  nëpër  epshe  meshkujsh  trup nxehtë  e  xhepa plotë. Zakonisht  e preferonin turistët  e ardhur  s’dihej  nga, por  edhe  vendasit    mbanin  kollaro, çanta  e syze  optike  mode.

Muret  ngjyrë  rozë  e  perdet  ngjyrë  trupi  i përkëdhelnin  shikimet  e kalimtarëve  e  I bënin    enigmatikë  bukuritë    fshiheshin  brenda atyre  mureve  e  atyre perdeve .

Vetëm po të  përballeshe me  sportelet  e  regjistrimit, mund të  shfletoje albumin  e  ditës  e    shihje  lloj-lloj  femrash  me të hyrat  e të dalat  trupore, të  lakuriqta  a  me veshja  të pangjyra, që prisnin  e  përcillnin  trup nxehtët  xhepaplotë.

Aty  hyri  edhe  Sofakliu, i porsaardhuri  nga Amerika, pas  katërmbëdhjetë vjetësh.

-         Te kjo! – i  tha  ia  pronares, duke  treguar fotografinë  e  një  vajze  flokëverdhë.

-         Paskeni  shije  zotni- foli pronarja, një  grua  rreth    dyzetave, por  e mbajtur, siç  ia  donte  vendi i punës.

-         Ai  nuk  u  përgjigj .

-         Është  dyfishi i  çmimit  tek ajo  vajzë. Sa  përfundoi  analizat, është  e paprekur  nga mashkull, sorkadhe mali  nga Shqipëria – vazhdoi    fliste  ajo, duke i  bërë  reklamë mallit  të saj.

-        Ai   ndjeu  t’i  goditej  gjoksi  nga brenda dhe fytyra  i  mori tjetër  ngjyrë. U befasua  nga  fjalët  e pronares, sidomos  kur  dëgjoi “ sorkadhe  mali  nga Shqipëria”.

-         E pranoi  çmimin  pa  e gjykuar dhe, ashtu    heshtje, u  drejtua  për nga  dhoma  me numrin 6-të.

-         Iu  duk  sikur   dera  iu  çel vetë  dhe ai   hyri. I  vuri  shpatullat  derës  dhe  mbeti ashtu  pa  guxuar  t’i  ngrinte  sytë  deri tek  krevati  ku  gjendej  sorkadhja  shqiptare. Ndjesi    cuditëshme  po  ndjente, që nuk  e  kishte ndjerë  kurrë, donte  të medonte  diçka    bukur  e  pastaj  t’i  ngrinte  sytë, por  truri nuk i  tregonte  asgjë. Vetëm gjoksi i  goditej  nga brenda si me  tokmak  metalik.

-         Edhe “ sorkadhja”, nuk  pipëtinte, aty  mbi  krevat, në pritje    atijë  çasti  të tmerrshëm, ajo  kish  qarë  e kish  qarë, deri sa  i ishin  mbaruar  lotët  dhe fryma  bashkë  me  lotët  e  nuk  ndjehej  se  ishte  e  gjallë.

-         “ Sillu  mirë, i kish thënë  pronarja “, meshkujt duan t’i  lëpish  me  lajka. Nuk  është ndonjë  punë  e rëndë. Do të  mësohesh .Do të  mësohesh  e  do të  bëhesh  e pasur ...”

-         Ajo  kish  qarë  gjithë  natën, e tashti  priste në  heshtje ankthi    vinte  mashkulli i  parë  e  të niste  punën. ” Si tek  ai  filmi    na  shfaqën  mbrëmë ...Edhe unë  ashtu  do të  bëhem ? Si ato? Unë  shihja filmin  e qaja, qaja  mbytur  se... Po  edhe  ato  si mua  kanë  qarë ?! Vajza  fatkeqe  me nënë  e baba ? Po  vëllezër  kanë ? S’u dihet  fati ? Deri  sa  kanë  ardhur  këtu, janë pa  fat si unë. Edhe vëlla mbase  nuk  kanë ?! Vëllai  nuk  do  i  linte. Vëllai  është  vëlla. O zot  ku më solle ?! Ç’tu bëj  prindërve, i  sëmuri, meraku i  vëllait edhe  fryma e tyre  u rëndon. As  para për  bukë  nuk kanë, pa le për  ilaçe ?! Eh, ku s’të  shpie  halli. Edhe në  derën  e hasmit    shpie”.

Kishte  menduar e  menduar  duke  qarë, deri tek ai  mëngjes, sa  u  hap  dera   e hyri  njeriu  i  parë ...

-Oh,   ku  është  ai ?- dëgjoi  ai  një  zë. I  vinte nga brenda   gjoksit  apo  nga  jashtë tijë  ai    vajze ?!  Mos  ishte  rritur  brenda  tijë  ai    e tashti  kish dalë  nga ku  qe  fshehur ?!  Nuk  mundi më të  priste  në atë ankth ?! Përballë tijë  ishte shtrirë  një  femër.  Ai ngriti  sytë. Sorkadhja  e fotografisë  rrinte  gjysmë shtrirë  me flokët  e verdhë  mbi sy  e  palëvizur, si një  pikturë klasike.

-Nga  jeni ?,- e  pyeti ai  pa lëvizur  nga vendi, ku qe  mbërthyer.Vajza u  drodh kur  dëgjoi  t’i flisnin në  gjuhën  e saj dhe zëri i  doli si pa ndjerë.

-Nga  Shqipëria ! Qenka  e tmerrëshme, dhe kjo më  duhej !- mendoi  pa i  ngritur  sytë.

-Nga  cili  vend i  Shqipërisë ? – pyeti  Sofokliu, pa  i thënë     ai e  dinte  pa  hyrë se  ajo  ishte  nga Shqipëria, ndaj  i foli në gjuhën e  saj.

-Nga  fshati...i qytetit...(dhe ajo i  tha  emrin e  fshatit) .

-E kujt je  nga  ai  fshat? – pyeti ai  rrëmbimthi.

-E Aristidhit,ee...

-Mos! Mos fol-bërtiti ai.  Ti  je  motra  ime  Antoneta.

U përkul në  shtratin  e saj   dhe  e  mbështolli  në gjoks, duke  qarë  me dhimbje, me  klithma  shpirti.

-Vëllaaii !!- lëshoi  zërin  ajo dhe u  lëshua  pa ndjenja  në gjoksin  e tij.

***                                                  ***                                        ***

Kur  u arratis  nga Shqipëria  ishte vetëm tetëmbëdhjetë  vjeç. Kufirin  e kaloi  siç  e kalonin  zakonisht  moshatarët  e  tij “plangprishës”. E  ajo udhë kishte vetëm ikje. Një ikje e paharruar  pa kthim. U aratis. Në  shtëpi  la  nënën , babanë  dhe një  motër    vogël, që  akoma nuk i  kishte mbushur të katër-vjetët. Puthi  motrën në  gjumë  e iku. Antoneta  buzëqeshi, e  iu duk  se  i foli : “ vëllai”, me  një “ i”    zgjatur  përkëdheljeje.

Antoneta  e donte  shumë të  vëllanë. “ Do t’i  them  vëllait”,  u mburrej ajo shoqeve, kur  ndonjëra  i  shkulte gërshetat  e  verdha. Edhe kur  zemërohej  me të  jatin  e  të jëmën  u thoshte: “ Kam  vëllain  unë”.  Dhe  qysh kur  e kuptoi  se ishte  motra  e vëllait, flinte për  herë me të. Nuk  e zinte  gjumi  pa  i  ngatërruar  gishtat  nëpër  flokët  e tij. Dhe sa  herë ikte  herët  për    punë, ai  i  hiqte  ngadalë  dockat  e  vogla  nga  flokët  dhe e puthte  lehtë. Ajo  qeshte  si në  ëndërr, apo  diç  ndjente dhe  fliste: “ vëllai...”

Ajo buzëqeshje gjumi  dhe ai     ëndrre,  nuk  iu   nda  atijë  në të gjithë  vitet  e ikjes. Donte  ta ëndërronte  motrën të rritur, por  ajo i delte  para  syve  ashtu  e vogël, me dy  gërshetat  e verdha  dhe mëngjeseve i bëhej  sikur  dëgjonte  atë zë  e  parpë  atë  zë: “ vëllai...”

****                                          ***                                           ***

Dhe  pas  katërmbëdhjetë  vjetësh, malli i  përplasi në  dhomën  me numër 6-të,  në atë  shtëpi  publike    Athinës.

Dhe  ajo  mbeti ashtu  siç  ishte “ Sorkadhe mali, motra e vëllait  të ikur. E vëllait të ardhur  nga  zëri  i saj i pashuar: “ vëllai...!!”



(Vota: 0)

Komentoni
Komenti:


Gallery

Pëllumb Gorica: Magjia e bukurive të nëntokës sulovare
Fotaq Andrea: Një vështrim, një lot, një trishtim – o Zot sa pikëllim!
Pëllumb Gorica: Grimca kënaqësie në Liqenin e Komanit
Shkolla Shqipe “Alba Life” festoi 7 Marsin në Bronx
Kozeta Zylo: Manhattani ndizet flakë për Çamërinë Martire nga Rrënjët Shqiptare dhe Diaspora