Atdhe Geci: Klithmë

KLITHMË

Në monolog për të plasariturat

I flisnja zbrazëtisë, e qortoja me

zemërim! Në studio s´ndodhej

askush, përveç meje e vetvetes

Në këtë teatër hijesh e shpatash

unë e luaja valsin me vetveten

Një art të vetmisë! Me një iks të

bukur e pa shije, pa aromë gruaje!

Në pavdeksinë e pa frymë të ca

vargjeve, e kërkoja të vërtetën e

rënë, në një gropë të pa shpresë

në gjakun e mbijetuar të luftës

Vetmi, unë dua të jem lakuriq

si në beteja të gladiatorëve të

antikës, që e vërteta morale të

mos ma thyej, fjalën as penën!...

Kjo studio me njëqind zbrazëti

Pyes? A do krijon dhimbjen e saj

Vetja e vetmuar dhe e pabetejë,

S´mund ta fshehë një jo heroikë!...

2

Vetja ime pyet? Kush po thërret!?

në këtë orë kaq të vonë të natës,

kaq të braktisur dhe të shkretuar

një demon unë tani sa e përcolla!

Robërisë së qëllimshme të njeriut

I shtohen pranga netësh të rënda

unë e ndjej të padukshme e hënës

atë që nuk i lë vend as gjësendeve

Në të gjallë të qenieve e të shpirtit

stërgjyshërit tanë pellazgë e fiset

e tyre, s´falnin gjë nga liria, as të

gjithkohshmit  e  të gjithëjetshmit!...

Atdhe Geci - Dortmund, 2018