Sejdi Berisha: Me Migjenin në Pukë

P o e z i

Sejdi BERISHA:

ME MIGJENIN NË PUKË E NË TORE PELIÇE...

(E gjatë, por nëse e lexoni, sa e shkurtër është!)

1.

Lëre biçikletën

Sot po shkojmë këmbë

Edhe në Pukë

Edhe në Tore Peliçe

Kur t’i afrohem shkollës

Kujdes

Se nxënësit nga malli do të djegin

Si sëmundja e mushkërive

2.

Kaluam maleve edhe shkurreve

Edhe në atë rrugën

Që mirë i kujtohej

Kur i mblidhte nxënësit

Si zogjtë në plim

Kujdes o mësues i vargjeve të lira

Se nëse edhe tash ke dhembje

Ato vitet tuaja dëm do të shkaktojnë

E sërish do shkruash vargje të reja

Me zjarr e me hidhërim

Edhe për bukën

Edhe për mësimin

Por edhe për Lulin e Vocërr

Që tash shumë janë bërë

E ai Luli yt i dikurshëm

Tek dera e shkollës do na pres

Me tullumbat e tij-krenari

3.

U nisëm

Secili me kujtimet e veta

Dhe asnjëri më gojë nuk flisnim

Po aq shumë kujtime na përftuan

Sa që qindra libra

Të shkruara e të pashkruara

Dot nuk i kapërthejnë

Kur arritëm në oborrin e shkollës

Morëm pak frymë

Se tash është pranverë

Kurse bukuria e tokës

Çmend me beharin e luleve

Edhe mushkëritë i ngacmon

Me lulet ngjyrë jete

4.

U hamendem

Kush i pari në shkollë do hyn

Migjeni më shtyri

Nuk bëri ballë të hynte i pari

Por as unë dot nuk mora guximin

Nuk bën të hyja para Migjenit

E luta të hynte ai

Posa hymë brenda

Sikur desh u çmend shkolla

U harlisen mësonjëtoret

Nxënësit ishin mjekërbardhë

Por edhe të rinj kishte

Na shikonin na përqafonin

Me nga një gjysmë lapsi

Me nga një fletore të grisur

Nënshkrimin e Migjenit e kërkonin

E ai u ul në një bankë të vjetër

Uli kokën mbi te

E dogjën lotët

Edhe kolla

Edhe ajo sëmundja e vjetër

5.

E lash Migjenin

Të shfryhej mirë e mirë

Apo t’i pëlciste zemra

Pastaj

Si skelet trupi

Apo si lapidar drite

Shndriste si përmendore malli e krenarie

Në të cilën shkronjat e dituria

Ku ishin balsamuar Tullumbat e Lulit

Si mesazh e si qortim

Për këtë kohë e për shqiponjat

6.

Dolëm nga shkolla

Me një thes vepra

Me poezi e tregime të Migjenit

Që tash ishin edhe me më shumë

Hidhërim e zhgënjim

7.

Pse më solle këtu

Nuk u durua pa më thënë Migjeni

Por që kolla e re

Nuk e la ta përfundojë mendimin

8.

U nisëm në kthim

Por tash nuk e dinim

As rrugën as drejtimin

Në këtë amulli

Si për mahi i thash Migjenit:

Tash po shkojmë në Tore Peliçe

U rrëqeth e shtrëngoi gjoksin

Por nuk tha gjë

Sepse kaherë kishte thënë:

Deri në Tore Peliçe

Është rrugë e gjatë

9.

Duke udhëtuar e duke biseduar

Deri atje rrugë e shkurtër doli

Sepse nuk mbaronin kujtimet

Për spitalin e për mushkëritë e tij

Për habi

Gjatë tërë rrugës

Ai bisedonte edhe me nxënësit e vetë

Për shkollën pa dritare

Për Lulin e Vocërr

Fliste edhe për biçikletën e tij

Të gjitha i bëri si libër historie

Më thoshte:

Si thikë në shpinë

Të ngulet mjerimi

Po ç’është kjo edhe sot kështu

Nuk mundëm t’i përgjigjemi njëri-tjetrit

Dhe sa shpejt kështu

Arritëm në Tore Peliçe

10.

Është në Itali më tha

Dhe menjëherë u drejtuam për në spital

Atje ku frymën e fundit Migjeni e kishte lënë

Të gjithë e njihnin

U shtrimë në atë dhomën e tij

Aty

Ku sikur frymën e atdheut e kërkonte

Aty kishte shumë të sëmurë

Si atëherë

Migjeni shikoi e shikoi

Dhe me hidhërim pyeti:

A ka këtu shqiptarë

U lajmëruar njëri me frymë të harxhuar

Po, tha

Po si quhesh

Migjen, tha

Edhe pse kolla nuk e linte të fliste mirë

Po ti, e pyeti një tjetër

Edhe unë jam shqiptar

Po si quhesh

Edhe ky u përgjigj, Migjen tha

Edhe tjetri fliste shqip

Edhe unë quhem Migjen

Brofëm në këmbë ikëm nga spitali

Tash ku të shkonim

Migjeni me kockat dhe kollën e tij

Unë me djegie zemre e mushkërish

11.

U nisëm

Ngelem në kthim duke udhëtuar

Migjeni nxori lapsin dhe letrën

Nisi të shkruante diçka

E luta, Poemën e Mjerimit

Mos ta shkruajë edhe njëherë

E hodhi edhe lapsin edhe letrën

Tash me duar në xhepa

U nisëm për në atdhe

Por uji me kripë

Gjatë tërë kohës na lagte fytyrën

E rrugët e mjegullta ishin

12.

Po kthejmë në Pogradec

Nga zemërplasja i thash Migjenit

Jo se edhe atje i kanë hallet e veta

Të mos e trazojmë Lasgushin

As Mitrush Kutelin

Ma ktheu përgjigjën Migjeni

I cili për një çast

Nuk di se ku më iku

Dhe nuk e pashë më

Athua

Edhe tash rrugë të mjegullta janë...

(E mërkurë 04 prill 2018)