Adem Zaplluzha: Po ma kafshoni atdheun e etërve

ADEM ZAPLLUZHA

 

PO MA KAFSHONI ATDHEUN E ETËRVE

 

Nga plaga ime

Këputët një copë mish

Këputët

Për t’i ushqyer qentë e egër

Sa më dhemb shpirti

Sa fortë këlthita kur m’i thyet gjymtyrët

Toka ime

Çfarë mund tu them etërve të mi

Ose gjyshërve

Që ma lënë amanet këtë dhe

E këtë fe

2.

Ky diell i askujt

Mi ngriu eshtrat

Për një ikje nga varret

Latë një copë toke peng

Mi këputët gjymtyrët

Dhe pa mëshirë

Ua dhatë cerberëve për kaftjallë

Kurse për një gisht tokë

Jeni në gjendja të mbysni vëllanë

Nuk jam Zot as klerikë

Të ju mallkoj

Ka kohë

Pritni edhe pak

Do ju mallkoj gjaku i juaj

3.

Po çmendem

Ndoshta edhe jam çmendur

Po kush pyet

Për çmendurin time

Visheni këmishën e bardhë

Të dallohet më mirë

Fytyra e zezë

Ajo ngjyrë fut

E cila do ju përcjellë deri në varr

4.

Diku në maja malesh

Po dënesin rrapet

Nga kush

E mësuat këtë mbrapshti

U bëtë bisht sëpate

Dhe i hytë për së mbrapshti malit

Nuk latë asnjë gjethe

Në degët e gështenjave

5.

Më thuaj diçka toka ime

Më thuaj se jam në ëndërr

Më thuaj se po gënjejë gazetat

Ose vdiq demokracia

Në ekranet televizive

Më duket se është mallkim

Të shkruaj këtë lloj poezie

Por nuk pata çare

Me thyet

Ose më mirë me thënë

Me sëpatën e fjalëve

Më pretë në besë

6.

Diku në një mal të çmendur

Nga rrënjët e tokës

Po kullon gjak

Po kullon një lloj tradhtie të idealeve

Çfarë do ju themi

Përmendoreve të bronzta

Ndoshta asnjë fjalë

Do heshtim

S’mashtrohet dot metali i shkrirë

Nuk di a mund të flini

Mua më ka ikur gjumi

Ndoshta nuk keni kurrfarë problemi

Dhjami ju ka trullosur trutë

Dhe nuk ju mundon

Ngritja e dy gishtave

Do na ikin të rinjtë

Do shndërrohen në shtërgje

Që kurrë më

Nuk do të kthehen në atdhe

7.

Në cilin pleh i braktisët ëndrrat

Më penguat edhe mua

Të mos i ëndërroj si duhet

Sinorët e kafshuar

He ju kafshoftë djalli i zi

Siç ju ka kafshuar

Nuk i besoj asnjë perëndie

Andaj as nuk di të ju mallkoj

I besoja tokës sime

E cila sot mbeti pa gjymtyrë

8.

Mallkimi ju ndjektë deri në lëkurë

Pos paçi dritë në sy

Çfarë ju shtyri ta vrani

Tokën e bekuar të etërve

A thua vallë

Pak është vrarë deri më sot

E ju po e vrani

Kush e di se për të satën herë

Vdiq atdheu im

Vdiqën burrat me kobure në brez

Për ta lëpirë ashtin e braktisur

U dorëzuan lisat

U dorëzuan mu atyre

Që na i këputnin gishtat

Kur kërkonim demokraci

9.

Ra në dy gjunjë demokracia

Secili në emër të atdheut

E shet atdheun

Çfarë do ju them etërve

Kur u dalë përballë

Do ju them se nuk ditëm

T’i mbrojmë sinorët

Si demon i kafshuam gurët e kufijve

Për një copë letër

Shitëm fytyrën

Duke harruar se nesër na pret

Shitja më e madhe

10.

Atdheu vdiq ende pa u lind

Kafshojnë ne veri

Dhëmbët si largojnë nga jugu

E ju po zgërdhesheni

Nëpër sallonet e Evropës së Fishtës

Çfarë t’i temë unë demokracisë

Kjo qenka më e lig se komunizmi

Në të katër anët e sinorëve

Po me kafshojnë cerberët

Ashti im

Dhe zëri im i lënduar

Sot nuk mund t’i ndalin vigmat

Piskasin si foshnja

Kur ja shkulin mushkrit

Sot u dorëzua atdheu im

I cili ngadhënjeu në luftë

Dhe u gjunjëzua

Me dy gishta

U gjunjëzua nga ata

Që ishin të ulur në dy pëllëmbë postiqe. 

-Ekskluzivisht per ZemraShqiptare, nga Prishtina, Mars 2018-