Qazim Shehu: Edhe akulli shkrin në ciknë

EDHE AKULLI SHKRIN NË CIKNË…

 

QAZIM SHEHU

 

Portë hekuri mbetet varfëria

Portë çeliku mjerimi,

Edhe pse drejt tyre  me mijëra

Vërshojnë fjalë ngushëllimi,

Dhe s`i hapin këto porta,

Salduar nga indiferencë e shoqërisë,

Sa herë fati shkopinj në rrota

I vë vafrfërisë,

Dhe sa herë zemërçeliktët pasanikë

Mjegullohen prej qartësisë,

Kur nga pasuria s`u pikon një pikë…

Edhe akulli shkrin në ciknë,

Zemra e tyre s`di të shkrijë asnjë ditë…

 

 

KUR VI J TEK PRAGU I DERËS

 

Kur vij tek pragu i derës

Rroben e hapësirës heq dhe e var,

Në një kremastar të erës.

Për t`u veshur me rroben e shtëpisë,

Po ky ajër i ngrohtë nuk i ngjet pranverës

As gurgullimat e gruas nuk u ngjasin,

Mjaullimave të erës,

Hapësira është jashtë,

Brenda shtëpisë e ndjej veten

Si zogu në guackë,

Ngrohtë,i qetuar,komod,

Veçse diçka mbetet jashtë

Që nesër nuk e di a e gjej dot…

 

 

RRUGA E KAFENEVE

 

Me dendësi vargu vjen Neruda

Dhe ma ngushton rrugën,

Rruga merr disa rrudha

Kur kujtoj Nerudën…

 

Ndal diku  dhe një pemë

Një litar rrezje mban në qafë,

Dhe më  vijnë në mendje ata që qenë

Poetët inkoshientë gjithë gafë,

Verleni…,kalo dhe qëndro

Tek kometa Artur Rembo,

“Çjemi ne,thosh ai,

Kometë në një vazo”

Ku e gete këtë varg, gjeni

Se me këtë varg më plase.

Rend shpirti im në muzg,

Eshkë e ndezur nga një xixë,

Po tymin s`ia sheh kush,

As zjarrin që s`përton të ndrisë…

Nuk kam nevojë për asnjëri

Përderisa shoqëri më bëjnë

Nerudë,Rembo,dhe çdo varg i ri,

Që fytyrën e tyre imagjino…

Ndaj do ta quaj rrugë të poetëve,

Edhe pse kush poezinë s`e do,

Mjafton që një njeri të ecë në të netëve

Dhe me poezinë e tyre tento,

Qoftë t`ua kujtojë në një bisedë të kafeneve,

Në këtë rrugë që kafenetë i ngop dhe i mjero…

 

 

QESHI NJË VAJZË…

 

Më qeshi një vajzë,në të vërtetë buzëqeshjen

E kish harruar në një tradhti,

Ajo vajzë dinte vetëm të qeshte,

Sot e qeshura është e lehtë,

Dhe s`është e vështirë një hipokrizi

 

Ta mbash në kuletë,  si një mundësi

Kur e ngop me paratë për të blerë liri…

Më qeshi një vajzë dhe kërkova buzëqeshjen

Atë që del nga shpirti me çiltërsi,

Po nuk e gjeta, diku ngërdheshjen

Ia kishin vënë në pritë për kufi…

Dhe u trishtova,të them të drejtën

E qeshura sot nuk kuptohet

Sa mund të quhet përv(q)eshja që tërbohet…

 

 

PISHAT

 

Pranvera pemët me u niforma i veshi,

Dhe i nxori në paradën e bukurisë,

Uniform lulet,uniform gjethi,

Një uniformë që i vishte gjethërisë.

E mërzitshme pranvera,s`lë gjë pa veshur

Edhe një gur e veshi me bar,

E dyndur me veshjen e saj të etur,

Uniformohet edhe qielli sqimatar;

Dhe kujtoj dimrin,që zhvesh çdo gjë,

përveç ca pemëve që rroben e gjelbër nuk heqin,

po ato në pranverë sikur s`i vë re,

sikur ata pranverës ia dredhin…

 

 

PUTHJA

 

Të rinjtë sot puthen në publik,

Dikur nderi tradicional nuk i qaste;

Po kush nuk i vë re,dhe puthja për një vëmendje

Do plaste…

Duke kujtuar dirsjen e buisur të mbrëmjes

Kur puthja thurte një inxhi,

Që shkëlqente prej ëndjes

Në fshehtësi…

Si çdo gjë që bëhet në publik

Edhe puthja mori një të drejtë,

Edhe pse fshetësia forcën ia rrit

Ajo s`ka kohë të vonohet në këtë të fshehtë,

Para e presin marrëveshjet,dashuritë në epruvetë,

Kalimet e kufijve, harbimet,

Dhe ndarjet,e këtu bie në pikiatë tatëpjetë,

Pa gjetur një pistë,

Pa gjetur një të fshehtë…