Mhill Marku: Fëmijët e mi dhe mërgimi

FËMIJËT E MI DHE MËRGIMI

 

Nga Mhill Marku, Shengjin

 

...!

Edhe pse ikët si zogj dallëndyshe

E ne prindërve na latë në fole

S’ka gjë, veç ju t’jetoni ndryshe

Kurrë mos provofshi siç provuam ne.

...!

 

U bënë shumë vite fëmijët e mi

Që bashkë nuk ulemi në një sofër

Na ndau për s’gjalli halli, e di

Na ndau babë e bir, vlla e motër.

 

Si zgalem fluturuet nëpër det

Nëpër dallgë, me skafe e gomone

Ju lundruet me ditë e me netë

Majë dallgësh a zhytur në hone.

 

Ju aherë ishit t’vegjël, të ri

Kishit nevojë akoma për duart e nënës

Diku... në detin e zi ndriçonte shpresës,

Si në mes  erresires dritë e hënës.

 

Ne, babë e nanë, ngelëm si gjytrimi

Me peshën e fajit në zemër e shpirt

Mendja na shkrept zjarr si vetëtima

Si nuk mundëm, fëmijët vetë me i rrit.

 

As na hahej buka, nuk na zinte gjumi

Nga dritarja ne shikonim detin

Ku na zuri nata e zbardhi agimi

Si e shuan urine, etjen si po e tretin.

 

Çdo gjë në shtëpi na dukej bosh

Dhe zemër e shpirt na ishin tharë

Në çdo dhomë e çdo qosh

Kot kërkonim ata për ti parë.

 

Dhe kalonim nga shtrati në shtrat

Si çdo ditë që i zgjonim nga gjumi

Ditë e natë ne i gjenim thatë

Zemra  plasi e halli na mundi!?

 

Edhe pse shumë vite kanë kaluar

Në shtretërit e fëmijëve ne flemë

Na duket se flemë me ata përqafuar

Na kupton kush është babë e nanë.

 

Nuk ndodhi kështu vetëm me ne

Kjo lëngatë u përhap, shtëpi për shtëpi

Rinia mërgoi për një jetë më t’mirë, t’re

Prindët mbetën vetëm sikur s’kishin fëmijë.

 

Jo se ishim dembel, jo se nuk punuam

Gjithë jetën Atdheut fort i shërbyem

Nën e mbi det, natë ditë lundruam

Po për çka hoqëm, kurrë  nuk u paguam.

 

Me lot në sy i thur këto rrjeshta

Ju lutem më besoni, mos më vini faj

O fëmijët e mij, të ikni unë s’desha

Qajmë, është shpirt nënë zemër babai.

 

Ju ikët në kërkim të një jetë të re

Si dallëndyshe larg i ngritët foletë

E dimë, ju shumë mall keni për ne

Dashuri e mall që s’i tret një det.

 

Që aherë shumë vite kanë kaluar

Dashuri e mall kam për fëmijët e mi

Ata janë rritur, një nga një martuar

Ah sikur të ishim të gjithë në një shtëpi.

 

Jo se nuk shihemi e nuk bisedojmë

Shkenca më shumë na ka afruar

Flasim me njëri-tjetrin, në ekran shikojmë

Po që të përqafohemi, bëjmë veç me duar.

 

Me njëri tjetrin ndërrojmë fotografi

Monument të ngremë, o internet

Vlerat e fotove secili nga ne i di

Por ato janë imazh, jo fëmijët vetë.

 

Edhe pse jemi larg, jemi t’gëzuar

Çdo gjë e keqe e ka një selamet

Familjet tuaja ju keni krijuar

Gëzimet e jetës atje i keni gjet.

 

Një çerek shekulli kemi mërguar

Në sofër ulemi e ngrihemi veç ne t’dy

Dhe kur hamë, flemë spo rrimë zgjuar

Mendje e shpirt fluturojnë atje te ju.

 

Të jetonim bashkë të gjith desha

Me zemër, shpirt e shtëpi plot

Veç fëmijët të gëzonim nipa e mbesa

Se larg atyre jeta po na kalon kot.

 

Edhe pse ikët ju si zogj dallëndyshe

E ne prindërve na latë në fole

S’ka gjë, veç ju t’jetoni ndryshe

Kurrë mos provofshi  siç provuam ne.

 

Edhe pse jetojmë nga njëri-tjetri larg

Largësia dashuri e mallë na shton

Në nevojë, njëri-tjetrit i gjendemi në prag

Lundrojmë në det, fluturojmë me avion.

 

Punojnë, jetojnë, u është realizue shpresa

Atyre dhe ne veç shpirti na gëzon

Jemi shtuar e gëzuar me nipa e mbesa

Flavia, Alessia, Vivien e Saimon...

...!

Edhe pse ikët si zogj dallëndyshe

E ne prindërve na latë në fole

S’ka gjë, veç ju t’jetoni ndryshe

Kurrë mos provofshi siç provuam ne.

...!

-----------------

Nga libri ne prag-botimi "Shuberti i pyllit"

-Per ZemraShqiptare, nga Shengjini, 7 Nentor 2017-