Neki Lulaj: Festë në vite

Neki Lulaj

 

FESTË NË VITE

 

Është e vështirë ta festoijmë këte nentë vjetor lirie

Ne mexhë ku ende shihen  kriminelet barbarë

Si prushnajë na digjet zallishta e shpirit nga provokimet

Plagët i kemi të hapura qe një shekull sa një mal…

 

Na kullojnë dhimbjet plot urretje dhe helm

Akoma …akoma në trup nuk më janë tharë

Sa i shenjtë është atdhemiri i  që me krahë na pret

Dhembsur çka përjetoi në histori nëpër shkallët

 

Nga gjakpirësit e hijenat  lind urejtja pa kufi

Aq gjatë sa do të ketë në gjithësi tokë e diell

E mbi tokë farë e patjetërsuar në Dardani

Mbi vellon e hënës së Kuqe   këndojmë nën qiell

 

Endërra të trishta  më vijnë në  këtë nëntëvjetor

Në kryq është duke na mbërthyer fort

Pse nuk ofrohem dora dorës e besa besë

E botës t’i themi se në shtëpi ne jemi zot

 

E kemi këmishën e shqyer e zemrën copë-copë

Kështu as për lirinë nuk ndiejnë ngazëllim

As një pëllëmbë shpirti, as një pëllembë në tokë

Me vrudullimë kujtoj atdheun e dashur, dheun tim

 

Me fustanella të arit dalin nga bronxi

Sërish atdhetaret e dëshmoret rizgjohen ngadalë

Kurrë s´kanë për të vdekur sot e mot moti

Çdo pëllëmbë e atdheut është njomur me gjak,…..

 

Andaj është e shenjë kjo tokë që sot i këndoj

S´ka vend në botë më të ngrohtë e  më të bukur

Është lindja e vështirë, por vdekja është njësoj

zallisht e shpirtit të bekuar të than dhe bukën

 

Sonte  një zë dëshmorësh sokëllin buron nga toka

Është kushtrimi shekullorqë hapet ne horizont

Dëgjoni ore ju të shurdhër që toka ju malkoka

Ás një pëllëmb shpirt asnjë pëllëmbë varr nuk lëshojmë…..

….

Speyer, 15 shkurt 2017

 

 

BACËS VËLLAMIRIT TIM

 

(Mësuesit Demush Lulaj)

 

Moti të njoftova një ditë për një vendim të papritur

Biseduam at natë gjatë si vëllezër si dy miq të vjetër.

M`u duk se ra shkëmbi i Strellcit në majën e paarritur

Një rribë vrulli i fortë ere ta kaploi forcën e ndjenjës

 

Më the se e kishe të vështirë vetëm jetën ta rrotoje

Këtë na e solli robëria, këtë na dhuroi e padrejta

Fjala t’u lidh si ta kishte përpirë zilja e një shkolle

Po na mbetën dy lule shpirti, dy pleq të vetëm.

 

Si një mokër mulliri të lashtë i bluaje fjalët e shpirtit

Do kem mall për Ju se këto janë të mijat të gjitha

Do më djeg malli krejt për diçka tjetër, vit pas viti

Si të isha një flutur që bredh në Lëndinat e djerra….

 

Mbi shpatullat e ditarit tënd u ngjit një peshë guri

Në këto kohëra kur na gëlltiti dhuna e robëria

Nga dhimbja e ndarjes u shurdhërua dhe një filiz gruri

U thinj oborri, furka, lëmi, klasa dhe shtëpia.

 

Në trojet e huaja bacalok vështirë se të pret ditari

Gjuhë të huaj do flasim, do shkruajmë në gjuhë të huaj

Ah, do më vijë ajo ndarje e trishtuar atje te gardhi

Me fytyrën tënde, Bacë, që mbete në Kosovën e robëruar

 

Atje tymi e flaka i gëlltiti rrugët, pragjet dhe shtëpitë

Kriminelët e udbashët si gjahtarët e zi na zunë pusinë

Deri në alivanosje t’i thyen këmbët, brinjë

Dhe këngën se nanës donin t’i vinin litarë të zinjë.

 

Ti pate një shteg shpirti që të lidhi fort për një emër

Të jetoje atje në atë truall Dardanie të gjakosur me ëndrra

Si bir trualli që brumosur në shpirt e në zemër

Të lidhën pas një stoli, pas plisit, ku jehonte kënga.

 

Kishe mall për një zile shkolle, për një ABC të gjakosur

Për një tabel shumëzimi për një hap drejt një shkolle

O Cicëroni i lavdëruar, o mësuesi i vyer fjalëpasosur,

Ishe pas lirisë së atdheut që rrinte zgjuar në mote.

 

I besoje lirisë si dashurisë me ato fjalëpaktat hyjnore

Sa herë prite e përcolle brezat që u mblodhën rreth teje

Ti je dhe ishe si Oma punëtore e bletëve në koshere

Në fytyrën e fëmijëve shkrive me mijëra buzëqeshje.

 

O, sa gaz kishe kur zografisje shkronjat në një tabelë

Dashuri na fale neve, na fale stinën e gjelbëruar

E ditarin tënd me shkrimin e paçmuar e ruajmë në muze

Me ca sy që na shfaqnin qiellin e kaltëruar

 

Me vrushkujt e fjalëve ti na bëre të jetonim pranverë.

Edukove breze e gjenerata me zilet e shenjta shkollore

Shpirti yt ishte si digë madhështore e një lumi të shtrenjtë.

Ti mbete modeli ynë që do ta kërkojmë në kohë.

 

E ruajnë atë shikim me xhelozi si notat në pentagram…

Edhe unë sot nuk dua të shohë asnjë çast të sëmurë në shtrat

Ma lexo poezinë që të të dëgjoj në Perëndim me mall

Fort po më mundon e më pengon heshtja o prind, o bacë

O mësuesi im…..

 

 

FLAKADANEVE TË JANARIT

 

(Kushtuar Jusuf Bardhosh Gërvalla e Kadri Zeka)

 

Mbi ngricë bore në oborr shpërthyen krisma

Kitara lëshoi tinguj vaji, tinguj të egër mallkimi

Aktorët e krimit ecnin klithshëm kur fliste errësira

nëpër rrugë plaga dhe vdekja me to veç rilindi

 

Tre meteorë u plandosën mbi dheun e huaj

Qielli lëpiu lotin e njelmët ftohtësinë e dimrit

Fjalët i ngulfati nata e tradhtisë kobzezë, dinake

Toka e përflakur e Dardnisë rrinte syzgjuar

Traret e robërisë vunë themelet e lirisë shqiptare.

 

Shpërthyen shkëndijat e yjeve, si flakadan

Tre engjëj janari i përpiu në atë epokë mordi

Ju thyen prangat robërisë së mallkuar zezonë

E lavdia për ju gjithnjë po merr frymë Kastrioti....

 

U fikën dritat, por nuk u mbyt ehua me dhimbje

Nga tri trungje dardane dolën miliona pipa

Zhurmon një acar janari në tridhjetë e pesë vite

Larg plangut, larg Ceranit, mbi guret e Behovit flet ardhmënia

 

Zemrat në akull të ftohtë janari na i mori historia

Nëpër vite nipërit këndojnë këngë krah më krah.

Me fjalën tuaj të përflakur rizgjohet shqiptaria

Qiell i hapur mbi kitare ndizet për bashkim kombëtar ...

 

 

NËNË

 

Nënë mira ime do të kthehëm përgjithëmonë

Pa u ra vesa luleve barit gjelberosh

Një ditë pëgjithëmonë do kthehëm

E do të ja ngrohim kullës flokun e shpirtit

Xhamave te heshtjes së merdhrire te ja shkundim

Pluhurin gllanikut prej palcës te oxhakut ziosh

 

Marimangat do të futën në birën e miut

Nënë e ne bashkë do ta mbyllim

Gllofkën e zemrës te ndarjës se kahmotshme

Të ribashkimit të mbarë rrofsh

 

Sërish ti cakërrojmë gotat, me rakinë e babës

E ta pijmë ndarrën e dekadave me një gllënkë

 

Të burimi i akullit

Ti shtrydhim zemrat e ndarjës e te velëm bashkë

Me ballsamin e shpirtit ti myllim te çarat e zemrave

Dhe ti harrojm bash dekadat e hijenave kodosh