Kulturë
Ilir Muharremi: Le të digjen librat e mi
E diele, 17.07.2016, 08:27 AM
Poezi
Ilir Muharremi
Le të digjen librat e mi
Jam i zhgënjyer me veten
Nuk dua asgjë më nga vetja as vuajtjen e as lumturinë
Dua shkatërrimin rrëzimin sëmundjen
Kjo ndoshta fat sepse s’po vije
Eja më mbyt nuk e duroj më jetën
Kam shkruar tërë jetën
Edhe tash skam forcë të tregoj nga vetja gjithçka
Kam vargje shumë kurrë s’do t’i këndoj edhe dua të vdesë
Nuk vdesë kur unë dua
Asgjë nuk lidhet si në fëmijëri vetëm brenda një kënaqësie
Nuk merakosem a më kuptoni
Nuk dua të më kuptoni
O qen o njerëz të poshtër
Kërkoni servilitet
As ju s’keni faj sepse doni përshtatje barazi
Kur je kryeneç je i vetmuar
Thellësia i do të vetmuarit
Servilët jetojnë si kopeja
Jam filozof
Nuk e dua këtë
Sepse nuk e di arsyen
Jetë pa arsye jetë e vazhdimit e harrimit e momentit
E pakuptimësisë vdekjes
Jetë e pushtimit
Prapë e kthimit
Kam shkruar shumë
Nuk lumturohem aspak
Nuk e vlerësoj vargun tim
Jo se kam pirë birrë
Por sepse mendoj për vargun
Këtu lind dilema
Mendimi bëhet shumë personal
E unë distancohem
Le të me djegin në turrën e druve
Myslimanët katolikët të gjithë
I djegur
Do ta mohoj veten dhe Zotin
Më shumë veten por nuk i frikësohem Zotit
Vdesë vdesë vdesë dua
Zoti nuk do të vdesë
Jam pak më i madh se ai
Njeriu është më i madh se Zoti
Pse se e do vdekjen
Zoti nuk do zot
Njeriu pranon përulësinë dhe zotësinë
Dua të vdesë dua të vdesë të vdesë
Zoti kur nuk e pohon këtë
Zoti e do mbretërinë jo vdekjen Zoti do përjetësinë
Oh jo jam njëri e dua vdekjen
Nuk jam Zot jam njëri më i drejtë
Shpesh qaj sepse nuk përmbahem veçantë kur jam i dehur
Me lot e tejkalojmë problemin
Jeta e do këtë zbrazjen