Afrim Caka: Kuçedrat kërkojnë gjak

KUÇEDRAT KËRKOJNË GJAK DHE STRATEGJI PËR TERROR

Nga Afrim Caka

Të nderuar miqë!

Pata nderin të ju drejtohem me një letër për t’ju shtjelluar në ca çaste të shkurta për rrezikun që i kanoset popullit tonë.

Mjekërzinjtë i shmangen shoqerisë, civilizimit, sepse ia kënë frikën asaj.

Forcat e së keqës u tërbuan.

Dje në “Paris”, u ndeshën dy kulturat kundërshtare, parizjane dhe afroaziatike. Kultura perëndimore lidhet me epokën e shkencën dhe lëvizjen e lirë, kurse kulutar arabe lidhet me shkretirat, shpellat dhe me tempujtë e errësirës. Çoroditja e tyre u ndie që nga larg. Përmendet fatkeqësia që goditi Parisin, qendrën e kulturës perëndimore për një Evrop të së nesërmes. Edhe kjo na duhet: të krahasohet me termetin që do të godas edhe trojet shqiptare!

Me fjalë të tjera, të shpëtojmë çdo gjykimi njerëzor, me zgjimin e ndërgjegjës së botës perëndimore!!!

Dje në Pariz u derdhë gjak. E trandi krejt njerëzimin modern. Ky është, ndoshta, edhe shkaku që ky tmerr përsëritet. Të gjitha këto na befasojnë, natyrisht, na krijojnë ankth dhe trishtime pët t’i zbrazur helmet e tyre. Është një gjë e njohur, tashmë, se një pjesë e qytetërimit antik parisjen, mbi të cilin është ngritur qytetërimi perëndimor, e sidomos ajo lidhet me një emancipim të ndërgjegjës civilizuese.

Ferri i Dantes po i afrohej ngadalë imazhit të zymtë të botës së nëndheshme, që tashmë të projektuara në Siri, Afganistan pse jo edhe në bodrumet e xhamive të Kaçanikut, Malishevës, Tetovës, Shkupit, Tiranës, Prishtinës dhe dreqit e të birit.

Nga brendia e saj thirrnin zbritjen brutale të egërsisë në botën e nëndheshme, udhëtimin përmes purgatorit dhe në fund mbërritjen në “PARAJSË”, këta përbindësha dhe vetë Satani që pret në zgafellën e tij. Nga të tria pjesët - Ferri, Purgatori dhe Parajsa i shndëruan në një përfytyrim të qartë e të llahtarshëm i kishin përpiluar pothuajse tërësisht perceptimet mesjetare për vuajtjet e ferrit, në të cilat hidheshin mëkatarët sipas thellësisë së mekatit të tyre.

O perëndi, mendova, askush s’është i qetë, të gjithë jemi të shqetësuar.

Të them të drejtën e shikoja me vëmendje, për shkak pamjës së të tyre, që fillon me ritmin e të folurit, për të vazhduar me zërin e çjerrë, që edhe mjekëra i shërben si maskë. Është dita për të hapur një kapitull të ri. Një luftë të re ndaj kësaj kulture shkretëtire e mesjetare, e cila është kthyer në tela me gjemba. Sot duhet vënë në lëvizje menjëherë, për ta ndalur një herë e mirë këtë kancer në shoqërinë tonë. Atë të premte pasdite ulërimat e të teroristëve ranë më gjatë se zakonisht. Fytyratë zgjateshin e zgjateshin me leshin duke u bërë dredha të pafundme në të gjithë fytyrën, te qafa, nën mjekër. Qimet i ngjanin si fije të holla e të trasha. Filloi, e dëgjoni? – Ulërimë, tundej dheu! Prapë alarm! Mjekërzinjtë, në fillim ngadalë sikur zgjohen nga varret, pastaj gjithmonë e më me egërsi, lëshojnë kujet, ulërima hijenash. E thellë. Ulërimë përsëri…!

Midis errësirës ulërima të egërsuara, gjak, gjak, pjesë të trupit të shpërndara në taeë xhaden… Dukej sikur ne pyesnim të habitur nga na dolën papritur këto fantazma nate. Bubullimat, retë, shkreptimë rrufesh, breshëri rrufesh. S’duhej shumë mundim për ta kuptuar këtë gjë. Ky është fillimi, po ku është mbarimi? Edhën nga shkretirat, në zemrën e shpellave dhe të guvave. Dielli tashmë është ngjitur dhe horizonti atje dukej si i dhëmbëzuar.

Mjegull korbatë e zinj kakarisin, marabutë qëndronin të gatshëm me sqepin e tyre të mprehtë. Nuk më flihet, kështu po vazhdoj të shkruaj. Gjithçka është e çuditshme në këto anë, në Paris, Shqipëri, Maqedoni e Kosovë!

Sa për të filluar: një karrocë, karrocieri ende nuk ishte në vendin e tij: pamë duke folur me mjekërzinj, të rrethuar nga një grup të rinjsh për t’u shndërruar në kuçedra. Karrocieri ishte një burrë mesatarë, me një mjekër të gjatë të zezë dhe me një kapelë të errët të rrasur ulët në ballë, që të fshihnin fytyrën. Munda të shiheshin vetëm sytë që dukeshin të kuq, ngjyrë gjaku. Po flisnin për të tjerët, jam i sigurt, sepse herë pas here i hidhnin sytë disa shikime me dhëmbët e dalë jashtë. Gjaku u ishte ngjizur ne buzë.

Dëgjuam të shqiptonin më shumë fjalët ordog, pokol dhe vsolak, të cilat për mua ishin absolutisht të pakuptueshme. Ndaj, mora fjalorin tim për t’u konsultuar: satan, ferr, shtrigë, shtrigan, gjak, koka të këputura dhe një kupë që pritej të mbushet me gjak, për ta shuar etjen… Ky ishte kuptimi i fjalëve që kisha dëgjuar.

Ulërisnin: Kemi uri dhe etje. Gjaku është jeta, vazhdonin të përsërisnin! Nuk mund të lëmë në këto çaste dëshirën për t’u ngopur me gjakun e njeriut. Në çastin e nisjes, më në fund, karrocieri kamxhikoi kalin, karroca u nis për në Diskotek. Rruga ishte e çregullt dhe gjithë kthesa. Përtej kodrave të rrugicave që po përshkonte, ngriteshin shpate të pyllëzuara që shtriheshin deri në diskoteken këtij qyteti. Ata gjarpëronin djathtas e majtas, njëri prej tyre tha: Ja atje lartë, duqane dhe makinat pandriçim. Shikoni, shikoni, ai është Froni i Drakulës dhe gjaku në dysheme!

Dielli po përëndonte dhe hijet e mbrëmjes filluan të zbrisnin. Filloi të bënte ftohtë dhe errësira përpinte çdo gjë, duke e bërë peizazhin të kobshëm dhe të tmerrshëm. Një ankth i çuditshëm i pushtoi mjekërzinjtë e rinj të ikurit nga kafazet. Nuk bënin gjë tjetër veç bluanin për gjëra të frikshme, ujq, helm, gjak, demonë dhe i flisnin karrocierit që të nxitonte për në kështjellën e kontit DRAKULA. Kuajt filluan të turtullonin e t’i përpiqnin këmbët dhe karrocieri nga fuqia e jashtëzakonshme i tërhoqi frerët, u foli kuajve dhe menjëherë u zhytën në errësirë. Era, pastaj, sillte ulërimën e ujqve, i ndjekur nga një tjetër, deri sa shumë larg dëgjohej një angullimë që të të rrnqethte mishrat e trupit. Pastaj britma dhe duar të ngritura lart me thika e sopata në duar Drakula buzëqeshte dhe kështu munda të shihja gojën e të panjohurit, buzët, kuqe dhëmbët e mprehtë dhe tha: “Të ngriturit nga varri udhëtojnë me shpejtësinë e erës!”.

Në kështjellë do të tërboheshin forcat e së keqes. Karrocieri i përkëdheli dhe u përshpëriti diçka në vesh kuajve dhe si për mrekulli u qetësuan. Mirë se erdhët në kështjellën time të errët! Shtëpia ime është shtëpia e juaj. Ju lutem, hyni. Ju jeni bijtë e Drakulës, bijtë e satanës. Atje është varrosur Drakula. Është i varrosur së gjalli. Të shkojmë dhe të hyjmë në varr? Lëshoi një ulërimë rrëqethëse. Përbindëshat tjerë ulërinin. Mbrëmë, në darkë, para orës së sulmit në Paris, u ngrit nga varri prej betony. Më në fund do të mundeni ta shikoni në fytyrë këtë kont Drakulën i veshur me një pelerinë mesjetare të zezë. Fytyra ishte e zymtë, ballin e mbuluar me qime të gjata, flokët e parregulluar e të palarë, të mbushur me morra, goja, mezi, dallohej poshtë mustaqeve, e shtrënguar, me një shprehje të keqe, të ashpër, me dhëmbë me maje, që dukeshin sikur do t’i shponin buzët.

Mjekra e tyre s’dallohej nga qimet futë të zeza e të gjata, ose më mirë të them, si e një demoni Thonjtë pak si shumë të rritur dhe me një erë të qelbur. Ora e varur në mur, akrepat rrinë si të vdekur në fushën e tyre. Ndërkaq ujqit vazhdonin të ulërinin diku jashtë. Këta vampirë janë bijtë e natës. E dëgjoni këngën e tyre? Vampirët nga varrezat e gjithë rrethinave ulërinin edhe nëpër shkurrishtet e kopshtit.

Sytë e djallit ulërinin në fytyrat e njerëzve. Po! Nuk kishte asnjë pasqyrë në të gjithë kështjellën për ta parë veten, të lë përshtypjen se këta janë të vetmit banorë kësaj ngrehine të madhe. Përveç kontit dhe mjekërzinjve, sigurisht. Sytë e tyre si të djallit! Shejtanët t’i vrasim të gjithë!

O Zot i madh, edhe ne duhet të bëjmë diçka për të shpëtuar nga kjo mortajë, pse jo edhe botën nga ky tmerr…