Dibran Demaku: Një takim i paharruar

NJË TAKIM I PAHARRUAR…

Nga Dibran Demaku

Vite më parë, pas shpalljes së Pavarësisë së Kosovës gjithësesi po qëndroja për ca javë në Kosovë. Dhe gjatë atyre ditëve e javëve(gjithësesi kurrë të mjaftuara) kisha takuar shumë familjarë e të njohur. Kisha takuar edhe shumë ish shokë e kolegë të punës si dhe shumë krijues e gazetarë me të cilët dikur kishim ndarë gëzime e hidhërime të përbashkëta, për gjithçka kishte ndodhur në Kosovën e kohës sonë. Dhe naytrisht se duke e kujtuar të kaluarën tonë rinore, domosdo  se edhe kishim qeshur me „bëmat“ tona të atëherëshme. Si të rinj që kishim qenë, atëherë ne kishim menduar se ishim ata që mund ta rrokullisnim botën dhe atë jo me ndonjë mjet të fuqishëm teknik, por me  ndonjë tregim apo poezi, që për ne atëherë kishin vlerën më të madhe se milionat e milionerëve të tashëm të Kosovës!Atëherë ne bënim gara se kush do të shkruante tregimin apo poezinë më të bukur, tregim apo poezi ajo që do të rrokulliste fatin e Kosovës andej nga ëndërronim ne!Me poezinë e njohur të Ali Podrimjes“Zgjohu Kosovë“, të cilën secili nga ne e kishim të skalitur në mendje e në zemër, ëndërronim lirinë e vendit tonë!. . .

Dhe do të vinte një ditë, kur për shkaqe historike që dihen, ne ëndërruesit e mëdhenj, ishim shpërndarë gjithandej meridianeve e paraleleve të Planetit, pa e realizuar ëndrrën tonë! Do të vinin të tjerë(fatlumësisht)që do të realizonin ëndrrën tonë,  e që ishte liria dhe Pavarësia e vendit tonë-Kosovës! Dhe tash, kur vendi ynë është i lirë dhe i pavarur, ne ëndërruesit e dikurshëm, tash me ca vite të ngarkuara mbi shpinë, me flokë të rralluara e të mbuluara me borë, gjejmë nganjëherë kohë e para dhe kthehemi për ca ditë e ca javë në Kosovë!

…dhe kur kthehemi në Kosovë dëshirojmë e shpresojmë që të takohemi me ish të njohurit dhe miqtë tanë të vjetër! Dhe kur takohemi, pas çdo përshëndetjeje, domosdo se i kujtojmë edhe ëndrrat dhe dëshirat tona rinore!Dhe flasim e qeshim me naivitetin tonë rinor!Ndonjëri nga ne, që ka kujtesë të fortë, reciton diçka nga krijimtaria jonë e“ famshme“ e kohës rinore, krijmitari me të cilën ne ëndërronim se do të ndërronim fatet tona dhe të atdheut tonë!. . . Kështu ishte edhe në një takim, me ca miq të vjetër, që kishte ndodhur verën e vitit të kaluar! Ishim marrë vesh më parë dhe kishim caktuar edhe vendin e takimit, nëpërmes telefonave tanë celular, që në kohën tonë rinore as kishin egzistuar!. . . Gjatë atij takimi të përzemërt në mes miqsh e shokësh, domosdo se do të flitej edhe për të kaluarën tonë rinore, apo edhe për kohën tonë studentore!. . . Njëri nga ne(që kishte kujtesë më të fortë) do të fliste për një ngjarje, që kishte ndodhur atëherë dhe si të thuash për kohën ishte shndërruar në një lloj barcoletë të këndshme…Një mik yni studentë ishte dashuruar në një studente, atëherë të konviktit  nr. 2. Dhe meqë atëherë siç e tregova edhe më lartë, nuk kishte telefona celular, ai miku ynë për ta takuar dhe biseduar me atë që e simpatizonte, por siç tregohej atëherë, ajo bukuroshja e kishte rrefuzuar atë dhe dashurinë e tij, ai edhe më tutje do të këmbëngulte në dashurinë e tij! Një pasditeje, kur bukuroshja ndodhej në konvikt, ai, pra miku ynë kishte shkuar tek konvikti, dhe pasiqë atëherë ishte e ndaluar hyrja në konviktin e vajzave, ai kishte shkuar e ishte pozicionuar nën dritaren e së „dashurës“ së vetë. Ndërkaq dritarja e së“dashurës“ së tij ndodhej në katin e katërt, ai pra miku ynë kishte pritur e pritur që e „dashura“ të paraqitej në dritare. Këmbëngultësia e të dashuruarit ishte aq e fortë, saqë ai nuk ishte larguar nga aty edhe kur i kishte ardhur si peshqesh një kofë e derdhur uji nga një dritare një kat më poshtë, që ia kishin dhuruar vajzat e konviktit,  „I dashuruari“ i lagur e i bërë qull. kishte pritur me stoicizëm të paparë, derisa e „dashura“ e tij kishte dalur në dritare dhe ia kishte thënë disa fjalë shpresëdhënëse dashurie!. . . Flitej e tregohej atëherë se ai kishte fituar një kofë uji, por edhe kishte fituar dashurinë e ëndërruar!. . .

…dhe kështu teksa po flisnim e po e kujtonim të kaluarën tonë, një mik yni që kurrë nuk ishte marrë me shkrime, por që kishte adhuruar shkrimet tona do të na drejtohej:-„Çfarë u ka mbetur tash të shkruani, kur vendi ynë i dashur, tashmë është i lirë dhe i pavarur?!Me çfarë simbolesh dhe metaforash të pakuptuara do t`i qëndisni tash poezitë tuaja“?!. . . Pyetja e papritur sikur për ca çaste na kishte zën si të thush në befasi! Asnjëri nga ne nuk e kishte ëndërruar një pyetje të tillë!. . . Pastaj ishte dëgjuar një zë sa dashamirës aq edhe i qetë:-„Eh, more miku ynë!Jeta e njeriut është më e komplikuar se sa e mendojmë ti dhe unë! Liria dhe pavarësia e atdheut është njëri nga segmentet(dhe atë ndër më të rëndësishmet) e jetës së njeriut!Por, nuk është e vetmja! Jeta e njeriut, siç të thash është me shumë kundërthënie e kontradikta! Është diçka që shkon edhe përtej lirisë!. . . Pastaj liria e individit është krejt tjetër nga ajo e atdheut!. . . Varet nga individi se si e koncepton lirinë e vetë dhe të vendit të vet!. . . Përveq kësaj, krijuesi do të gjejë edhe tema brenda lirisë, për të cilat do të shkruaj!. . . Dihet botërisht se krijues të mëdhenj botëror kanë shkruar vepra monumentale kur vendet e tyre kanë qenë krejtësisht të lira dhe të pavarura“!. . .

-„Ma bëtë mendjen krejt çorbë“!-do të shtonte pastaj miku ynë jo krijues. -„Unë kam menduar se me  agimin e lirisë dhe pavarësisë së vendit tonë, ju do të pushoni së shkruari, sepse nuk do të keni as tema e as frymëzime për shkrime“!-dhe do të qeshej në mënyrë krejt të sinqertë…

Po binte mbrëmja e bashkë me të po përfundonte edhe takimi ynëi paharruar! I paharruar sigurisht do të mbetej edhe në mendjen e mikut tonë jo krijues i cili kishte menduar se krijuesit, qofshin ata poetë e shkrimtarë apo të çdo lëmie tjetër krijuese, do të pushonin veprimtarinë e tyre krijuese, sapo vendi i tyre të fitonte lirinë?!. . . Sikur të ndodhte ashtu siç mendonte miku ynë jo krijues, atëherë, çfarë vlere do të kishte Liria në jetën e njeriut?!. . .