Shefik Shkodra: Mohimi i të kaluarës është zhvlerësim

Mohimi i të kaluarës është zhvlerësim i të sotmes dhe të ardhmes

Nga Shefik Shkodra

Pa të kaluarën s’do të ishte e sotmja! Këtë e di edhe një nxënës i klasave të fillores. Nuk nevojitet shumë dije edhe kur njeriu publik gabon. Gjithsesi  duhet të kërkoj falje, jo të krekosur, duke menduar veten të  paprekshëm. Madje edhe të veprojë me syçelëti.  Ju që jeni në poste përgjegjëse të kësaj shoqërie, duhet të jeni më serioz për paraqitjen publike. Në çdo kënd fjala e juaj ka jehonë e pritet me së paku me një koment e vlerësime te qytetarëve. Zyrtari  duhet të jetë kredibil e me autoritet.  Përgjegjës për vendin e vet udhëheqës. Nuk mund të flas sot kështu, nesër ndryshe. Askush nuk ia fut thonjtë në fyt që të thotë atë që nuk është për t’u thënë. Me një fjalë, nuk do të duhej të paraqiteni aq naivë para opinionit publik. Ndonëse, për disa raste s’ka të bëjë fare me naivitetin. Më shumë me mendjemadhësinë.

Përditshmëria jonë me plot anakronizma

Edhe në ditët e kësaj kohe, prej këtyre zyrtarëve të këtij shteti, plot anakronizma po shfaqen. Madje, edhe nga ata që njeriu i mendon për seriozitetin në punën e tyre. “Ju keni kontribuar për një kohë tjetër, e një shtet tjetër, ndërsa tash është kohë e re dhe shteti i ri”!!! (Adil Fetahu, Zotëri ministër Abrashi, kërkoju falje pensionistëve!), ishte ky njëri prej artikujve të botuar për këtë farë ministri. Ne nuk duhet ta nënçmojmë njeriun që është zgjedhur dhe është vendosur të kryej punët shoqërore, qoftë në Qeveri, Kuvend , apo institucione të tjera. Por, këta zyrtarë, veç nëse nuk është ndonjë me mend mirë, nuk duhet  të sillen si burokrat të feudalizmit...Më parë duhet t’i ngjaj me diçka si njeri më i ngritur e më me elegant. Mirëpo, të themi drejt, tash nuk po dihet, a është i sëmurë apo mendje bosh ndonjëri prej këtyre...?! A kanë dëshirë t’i thërrasim ministër, apo bandit rruge, si sherif. Edhe në qoftë se vërtet kemi punuar për Serbi dhe për dikë tjetër, nuk ka nevojë të flasë e të shpjegoj në atë mënyrë një, të themi nëpunës edhe rangut komunal, e në disa sportele, kur i ngrehin “llafet” me palët e padisiplinuara.

Loja e tallja me pensionistët

Me ketë rast do të më lejohet t’ua rrëfej një anekdotë nga populli që edhe ju me siguri e keni dëgjuar. Një kohë Zoti  ua kishte caktuar të gjithëve, kafshëve dhe njerëzve nga njëzet vjet jetë. Mirëpo disa kafshë ishin ankuar, si Gomari që kishte thënë se, nuk mund të qëndronte njëzet vjet të plota me barrë pa ndërprerë. Njeriu këtij ia merr atë pjesë të moshës prej 40 – 60 vjet.  Që do të thotë, njeriu në këtë pjesë të jetës duket si një gomar që nuk ndalet kurrë, duke punuar për fëmijë, për familje e shoqëri. Ankesa tjetër vjen nga qeni: “Unë nuk mund të qëndroj gjithnjë duke lehë për kaq vite...” Nga solidariteti i madh, njeriu ia mori edhe këtij barrën, në moshën e tij prej 60 – 80, vendosi të flasë pa ndërprerë, po si qeni që leh e nuk e dëgjon askush. Gjithashtu, u ankua edhe majmuni , “edhe unë, tha ai, nuk mund të qëndroj për njëzet vjet duke kërcyer prej një druri në tjetrin me këtë pamje që kam”, njeriu edhe këtij, pa dëshirë u detyrua t’i bënte shoqëri në një pjesë të jetës. Pra, me plakjen njeriut , pamja e tij ndryshon, duke filluar të shëmtohet me rënien dhëmbëve, rënien e flokëve, rrudhjen e gojës e zgjatjen hundës, lotimin e syve...kërrusje e i shtrembërim të gjymtyrëve. Humbjen e bukurisë. Asgjë s’ka prej tij më. Veç barrë e ngarkesë...

Kujtohuni mirë ju ministra, kryeministra, deputetë e zyrtarë të tjerë. Mendohuni edhe për fundin e kësaj bote individuale. Atë fund askush nuk mund ta ndryshojë, as me letra e as me gojë. Çasti i fundit është shumë kritik, jo pse e kam provuar, por i kemi pa dhe i keni pa edhe ju me siguri, se si e kanë lëshuar grahmën e fundit. E kanë pa edhe familjet e tyre dhe të afërmit. Ata që ishin të lidhur si kulpnaja, të mbështjellë pas interesit personal të përkohshëm. Shikoni mirë çka po flisni e çka po pështjelloni para këtij populli. Dikush jep premtime se, në të gjitha shkollat në Kosovë do të bëj digjitalizimin, por ajo veç fjalë mbetet. Po, ato shkolla që janë ndërtuar, sa është vërejtur, në pamje duken shumë të bukura me fasadën e tyre, po edhe me lokalet. Veç ato që i kam pa, asnjëra nuk e ka një sallë të fizkulturës! Tjetri paraqet reformë në arsim. A për çdo katër pesë vjet mund të bëhet reformë në arsim? Një tjetër ministër del e thotë publikisht “të gjitha i di, por nuk mund t’i them këto publikisht” për këtë ngjarje. Herën tjetër, deklarohet, “asgjë lidhur me këtë rast nuk di”.  Tjetër kush i di ato. Një tjetër thotë,  të mos shumohen shqiptarët, sigurisht duke menduar për zorin e tyre se si nuk po munden t’i mbajnë ata fëmijë. Se për ta nuk ka as që do të ketë punë pas rritës së tyre në këtë vend. Ata edhe po na sjellkan problemet në këtë shoqëri...dhe do të kenë dëm prej tyre edhe evropianët, etj. Një tjetër e dëgjon duke e alarmuar gjendjen e përgjithshme të keqe në këto terrene, etj. pa ndërprerë të tilla “xhevahire”. Sikur nuk kanë planifikim në punën e tyre. Sikur nuk e kanë të qartë se, të gjitha kategoritë sociale e përbëjnë këtë shoqëri. Dhe gjithë bota kështu vijon, e edhe me pensionistë, madje me shumë respekt, për dallim prej këtyre njerëzve përgjegjës të këtij vendi, tek sa kemi filluar jetë të pavarur, nëse mund të themi, jetë të pavarur (!)

Një pyetje për këta “eprorët” e pazakonshëm për të moshuarit

Ata nuk dëshirojnë të dëgjojnë për të kaluarën. Mbetja humane është një pengesë politike, ekonomike, shoqërore. Pra një mbeturinë kohe, sipas këtyre zyrtarëve. Kur e bën mend njeriu, ky mendim po del nga ata fëmijët tanë që po e qeverisin këtë vend, më mirë thuaj, po e çervishin.  Këta “manekinët” e qytetërimit tonë të sotëm, donzhuanët e “epokës së lavdisë”, nevrikosën kur i përmend dikush pensionistët. Këta të fundit duhet të fshihen nga sytë e tyre. “Le të mbyten në det!” Po e prishin pamjen e djemve “funksionarë” demek, këta donkishotët komikë të kohës.  Është folur e është shkruar disa herë për ata më të vjetrit. Për ata që lanë pjesën më të mirë të jetës në ndërtimin e vendit. Herë-herë është dëgjuar fjalë prej zyrtarëve shqiptarë shumë përbuzëse për këtë moshë. Madje, shumë ofenduese nga njerëz përgjegjës në vend. Një djalë i ri, ministër i këtyre ditëve, u thotë pensionistëve (s’mund ta besoj), “ju (që) keni punuar për Serbi-Jugosllavi” në vendin e tyre, do të thotë, s’keni çka kërkoni nga qeveritë e sotme shqiptare(!) “Ju kërkoni pensionet e juaja te Serbia! Ju vdisni sa më parë! ” kjo kështu i bie të thuhet fjali e plotë.  E mirë, ti ministri i ri  sot, shqiptar i Kosovës, po të kisha pranë do të bëja ndonjë pyetje edhe  kur ti nuk dëshiron të dëgjosh: kush të lindi ty, me kënd u rrite ti ministër, kah erdhe në këtë tokë? për kë ka punuar gjyshi dhe yt at? Ku e more atë shkollë? Për kënd punon ti sot dhe çka i ofron këtij mileti? Nëse kështu vërtet jeni duke bërë lojëra me popullin, me prindërit e juaj e gjithë kombin, për ngjarjet më me rëndësi dhe personalitetet, më duket se trutë më janë bërë hallvë. Po mendoj, mos ndoshta nuk janë këta njerëz nga toka e jonë. Munden edhe nga kozmosi, çdo gjë është relative sot. Veç me këto sjellje nuk jeni ndoshta të tokës, të kësaj toke që aq shumë ka vuajtur ky popull. Po vuajtja po vijon, veç tash nga papërgjegjësia në punën e juaj, duke u mbështetur herë pas here në atë kur ju nuk u konvenon, se, fajet i ka huaji. Kjo mund t’u kushtojë shtrenjtë në fundin e fundit...krejt të mirat e të këqijat sot vijnë nga fëmijët tanë, që janë shndërruar të gjithë në manekinë, në donzhuanë, në kapitalistë me prona të gjera, me kadillëqe e kadilerë dhe me kanune për vete si në feudalizmin e hershëm...ende pa i marrë këmbët ky vend!