El Pais: Erdogani dhe xhihadizmi!

Erdogani dhe xhihadizmi!

“Pasiviteti turk përballë rrethimit të Kobanit, e dobëson koalicionin e brishtë të Obamës”.

Brishtësia e koalicionit të kryesuar nga Shtetet e Bashkuara që lufton Shtetin Islamik në Siri dhe Irak, ashtu si dhe mungesa e një strategjie të mirëpërcaktuar, del në pah në mënyrë dramatike në rrethimin xhihadist të Kobanes, qytetit sirian me shumicë banorësh kurdë, pranë kufirit me Turqinë. Kobane, nga ku tashmë janë larguar gati 200 mijë persona, është afër rënies në duart e milicisë fanatike, megjithë bombardimet e vazhdueshme të amerikanëve, dhe përballë pasivitetit të tankeve turke që rrinë në rradhë vetëm dy kilometra nga fronti i luftimeve.

Katastrofa që po ndodh në Kobane nuk kërcënon vetëm sigurinë e rajonit gjysëm-autonom me shumicë kurde në veriun e Sirisë. Aty po nis edhe një krizë midis Uashingtonit dhe Ankarasë. Brenda Turqisë gjithashtu, pasojat e kësaj krize janë tejet të rënda. Tashmë ka mbi njëzetë të vdekur gjatë orëve të fundit, në protestat me protagonist minoritetin e nëpërkëmbur kurd, që ndjen se autoritetet turke i kanë braktisur bashkëkombasit e tyre përtej kufirit.

Nga ana tjetër, Uashingtoni pretendon një përfshirje më të madhe të Turqisë dhe e percepton pasivitetin e aleatit të tyre në NATO, si një tradhëti madhore në një beteje vendimtare. Presidenti Erdogan, parlamenti i vendit të të cilit, porsa miratoi një ligj që i lejon trupat e tij që të hynë në Siri dhe Irak për të luftuar “grupimet terroriste”, i sheh gjërat ndryshe. Ai kërkon thelbësisht (por jo vetëm kaq) që ofensiva aleate të përfshijë në objektivat e veta, përmbysjen e Bashar al Asadit, diçka që Obama nuk e pranon. Në fakt Turqia nuk është vendi i vetëm me pretendime të tilla, që i mbështesin edhe aleatët sunitë të Shtëpisë së Bardhë, por gjithësesi, qeveria turke është e vetmja që këtë kërkesë të qartë, e ka formalizuar si parakusht për të ndërhyrë më pas seriozisht ushtarakisht në Siri.

Ka padyshim edhe një argument më të errët, pas pozicionit turk. Mbrojtësit e Kobanes, janë mbështetës të Partisë së Punëtorëve të Kurdistanit (PKK), armiku madhor i brendshëm i Shtetit turk prej 30 vjetësh. Erdogani është duke e shfrytëzuar agoninë e qytetit sirian si një levë me anë të së cilës të dobësojë pozicionin e minoritetit kurd në bisedimet e paqes mes kurdëve të Turqisë dhe qeverisë së Ankarasë. Makthi më i keq i turqve do të ishte ngritja e një entiteti autonom kurd, të dominuar nga PKK-ja, përgjatë kufirit të pafund turko-sirian.

Si përfundim, fuqia ushtarake që po tregon ISIS-i dhe ngurimi turk, janë duke e vënë në rrezik kohezionin dhe ndërveprimin e koalicionit kundër xhihadizmit. Por ndërkohë, të vdekurit e këtyre ditëve gjatë protestave kurde në qytetet turke, tregojnë se Erdogani e ka gabim. Kërcënimi i frikshëm e kalifatit fondamentalist totalitar që po instalohet pikërisht në kufirin e një vendi që synon të integrohet në BE, qëndron shumë më lart se manovrat politike të brendshme ose ambiciet personale të ndokujt.

Shkrim i gazetës spanjolle “El Pais”, i datës 9 tetor 2014, përkthyer nga Elvi Sidheri