Shefik Shkodra: Demoniane

SHEFIK SHKODRA

DEMONIANE

1.

Mos u lodh nga barra, qëndro

nga të reshurat e papritura stinës

argati mendon në të korrura

shkëmbi i madh që s’luan vendi

e godet mbi si meteorit qielli.

Pusitë në rrugë të ngrehura

sikur ngarendnit hovshëm fëmijë,

do herë si përgjumur sheshit

si diçka me harresë a në besë

me dallditë djaloshare

S’ishe larg provës në hapa

kur dëshiroje bregun e hidhur

e e dashuroje për hir qytetarie

Sfinga e gjallë natë e ditë

te shkallët rrugë ka zënë zikeqe

harqet e urës po i kallë rrëmujë

deri në zhdukje ndërtimtarësh

Lej rrenat, mos u mërzit, dashuro –

pak guxim si gacë në zemër !

2.

Mbi tubë gurësh një nga një  –

Mundi nisi shtruar në mur

Dhe një dige të pa kaluar –

Ndërgjegjja po ikë nga stomi

Godina s’mbërrin mbi brigje

me dashuri naive e këngë

me durim e djersë –

me shpirt në dhëmbë

gjithë ajo peshë

ngarkuar mbi kurriz.

Pak ndihmesë

Vëllezërit një nga një

për një obelisk

kur të fshihen vuajtjet

mbi kokë e mbi shtëpi

s’e harron atë fat njerëzie

dhe koka është muruar

se ka prejardhje ashti

po e ngrit dheun pa fjalë

nën këmbë ka mbetur

gjaku s’harrohet kurrë

mbi maje dielli e rrezon

atë teshë, trungu i rëndë

e shmang mendjen

me kërshëri pyetjesh –

legjenda hesht e s’rrëfen,

mali veç ushton

çfarë kurban godine

demoni kërkon?!