Gjokë Vata: Prijsi budall

Gjokë Vata

PRIJSI BUDALL

Selca, Vukli e nikçi i Kelmendit

Me radhë zgjidhnin t’Kelmendit bajraktar.

Meqenëse puna nuk po u shkonte mbarë

Nji ditë i thanë budaës së atij vendit:

A po na prinë se punët për dreq

As ti s’na i çon, i marri iu përgjigj:

Në qoftë se ju e keni me të vërtetë,

Më plotësoni nji kusht se u prijë vetë.

Çfarë kushti po na kërkon me na udhëheqë?

Në dobi ju pas jkëshillës time ju me ecë,

Cilido burrë a grue të vdesë prej nesh,

Më leni me ia thanë nji fjalë në vesh.

Kushti u pranue e pa të tjera fjalë,

Ai u krekos përmbi nji kal me shalë.

Keyq e tërthuer kah shkonte e kah vinte,

Perandori në gju atij s’i binte,

Pej asaaj grade që i ra për hise,

Në saje të fatit që at ditë e ndeshi.

Kujt do që vdiste ndër ato tri fise,

I pëshpëriste disa fjalë tek veshi.

Kush s’u ba kurreshtar me ditë çka i thotë,

Atane që i linin këtë Botë.

Nji ditë prej ditësh zgjedhsat po na thonë:

Në don me e mabjë ma gjatë këtë post që ke,

Fjalët që u thue në vesh t’vdekunve tonë,

Pa nji pa dy i thuaj edhe neve.

Po, unë u them të vdekunve t’këtij vendit,

Kur t’pyesin Atjesi e shkojmë këtë jetë,

Ju veç kallxoni kush i prinë Kelmendit,

Se të tjerat i marrin me mend vetë.

Urtinë e kësaj përralle lexues e ke

Jo veç për fshat, por edhe për Atdhe.

(Gjokë Vata: “GJUHA E THIMCIT”, Shkodër, 2007, f. 179)