Dorian Koçi: Trojka e ambasadorëve dhe integrimi

Trojka e ambasadorëve dhe integrimi

Nga Dorian Koçi

Në ceremoninë e betimit të kryetarit të ri të Bashkisë,ku mori pjesë dhe pjesa më e madhe e trupit diplomatik të akredituar  në Shqipëri, mediet vizive dhe të shkruara nuk mënuan që të pasqyronin në mënyrë të veçantë praninë e ambasadorit ë OSBE-s, si dhe të Zv-ambasadorëve amerikanë dhe atij të Bashkimit Evropian. Në hyrje të ambasadorit të OSBE-së për në Bashkinë e Tiranës, një grup simpatizantësh dhe fansash të kryetarit të ri të Bashkisë e përshëndetën me ovacione duke i quajtur praninë e tij, një ogur të mirë ashtu si dhe dashi i bërë kurban pak kohë më parë se të vinte z Basha në Bashki.

Sigurisht,në fitoren e një kauze apo konfirmimi në një posti të rëndësishëm si është ai i kryetarit të ri  të bashkisë ka vend dhe për entuziazëm dhe për ovacione,por entuziazmin e njerëzve që ishin aty por dhe të shumë të tjerëve që ndiqnin nëpërmjet televizionit përpoqën ta ftohnin disa komentues që dërgimin e zëvendësve dhe mospraninë e ambasadorëve u munduan që ta zbërthenin si kumt politik që ambasadorët dëshironin të përcillnin. Edhe pse  konstatime të tilla nuk rezultuan që të jenë të vërteta, pasi komuniteti ndërkombëtar deri më tash është përpjekur që të qëndrojë korrekt përkarshi krizës shqiptare,ajo që bie në sy është dëshira thuaj e ethshme tashmë e opinionit publik që çdo aksion politik në Shqipëri ta lidh dhe me përkrahjen e mundshme apo të refuzuar ndërkombëtare. Si për ta përforcuar këtë bindje, lideri i opozitës Edi Rama, i cili gjatë gjithë kohës u bënte thirrje miqve dhe partnerëve ndërkombëtarë për ta ndihmuar në betejën e tij për kreun e Bashkisë së Tiranës, nuk mënoi dhe kësaj radhe pasi procesi elektoral ishte mbyllur të shkruante një letër Baroneshës Ashton dhe Komisionerit Fuhle ku tu kërkonte që të tregonin sipas tij prishësit e vërtetë të zgjedhjeve vendore në Tiranë. Përtej dëshirës ambicioze që mund të ketë çdo lider për ta ndërkombëtarizuar çështjen e vet, besoj dhe si unë dhe një numër i madh shqiptarësh se ky turravrap i politikës dhe politikanëve shqiptarë sa herë hasin probleme serioze në vend drejt ndërkombëtarëve, na bën të skuqemi kur kujtojmë se pas një viti do të festojmë njëqind vjetorin e pavarësisë.

Mungesa e thellë e kulturës politike  do të bënte të mundur që konfliktet e ndezura për zgjedhjet në Shqipëri ti shuanin llërët e përveshura të ambasadorit amerikan apo buzëqeshja e zakonshme e ambasadorit të Bashkimit Evropian. E ashtuquajtura trojkë e ambasadorëve , që na kujton me fakt trojkat e presidencës evropiane, në vend që të jepte këshilla dhe asistencë  për modernizimin e Shqipërisë dhe të ekonomisë së saj për të qenë nesër një vend i denjë që do hyjë në Bashkimin Evropian po harxhon energji dhe durim për të siguruar gjënë më elementare në demokraci, dialogun politik midis palëve. Para disa vjetësh, në kuadër të zgjedhjeve lokale politikani Neritan Ceka kërkoi me ngulm largimin e misionit të OSBE-së, kërkesë që tërthorazi u mbështet dhe nga shumë politikanë të tjerë ,  sepse sipas tij në atë kohë Shqipëria nuk kishte nevojë për këtë prezencë që në një farë mënyre tregonte se vendi akoma vazhdonte të ishte në tranzicion. Katër vjet më vonë, klasa politike shqiptare edhe pse tashmë partnere me qeveritë e vendeve anëtarë të NATO-s, i ka harruar këto thirrje dhe për gjënë më të vogël kërkon që të ketë si palë besueshmërie faktorin ndërkombëtar. Aq paranojë ka krijuar kjo frymë e demonstruar në shoqërinë shqiptare saqë harrohet një gjë thelbësore, arsyen se përse ambasadorët e huaj janë këtu. Në radhë të parë  ata përfaqësojnë shtetin e tyre dhe interesat e tij dhe nëse herë pas here kanë të drejtë të komentojnë ngjarjet në Shqipëri , kjo gjë nuk do të thotë se ata janë që do të vendosin dhe për ngjarje dhe vendime decizive për Shqipërinë. “Birësimi” nga Bashkimi Evropian i integrimit të Shqipërisë dhe “pagëzimi” i arrirë nga SH.B.A, nuk do të ishte një recetë e mirë sepse do ti mbyllte problemet në sipërfaqe dhe s’do të ishte çudi që ato të shpërthenin sërish. Vullneti politik për të ndryshuar situatën nuk mund të gjendet as në çantat e tyre diplomatike dhe as të jetë recetë e shkruar në skrivanitë e tyre luksoze. Zgjidhja e ngërçit politik duhet të vijë nga poshtë lartë për të qenë sa më efektiv dhe për të çliruar energji të reja. Klasa politike shqiptare, pas një kohe të humbur kot në agjendën e saj drejt integrimit, e gjendur shumë afërt marrjes së statusit të vendit kandidat qoftë dhe me ndihmën e formulës së njohur të “kulaçit dhe kërbaçit” që afron Bashkimi Evropian, gjendet para një dileme të madhe. Njëra rrugë është ajo e zakonshmja e humbjes së shanseve historike në të cilën klasat politike shqiptare ndoshta janë unikale në rajon ose të ndërmarrin në shtator hapat për kompromisin e madh historik për ta anëtarësuar vendin në Bashkimin Evropian. Koha dhe fati po punojnë për shqiptarët në këtë fillim shekulli, a do të fillojnë ata të punojnë për veten? Përgjigjen për këtë pyetje s’mund ta japë trojka e ambasadorëve por vetë klasa politike shqiptare.