Përparim Hysi: Pleqëria nëpër vargjet e mia

Pleqëria nëpër vargjet e mia

 

Përparim Hysi

 

 

Kur më tha petovarakja*

 

Kur më tha petovarkja:

-Përparim,sa qenke plakur?!

E kuptova unë që plakja

Mua me"kthetra" më ka kapur.

 

Mua në"kthetra" më ka kapur

Dhe më mban e s'më lëshon

Dikush pret me"trastën hapur"

Dikush?Po iks a  pysilon?!

 

Trasta pret dhe rri e hapur

Dhe do shkoj se kam dhe moshën

Datë nuk di dhe e them hapur:

-Dokumentet ndjekin "postën?!"...

 

*grua nga Petova e Fierit nga dhe jam.

 

 

Fundi

 

Dalngadalë po shteret lumi

Pak nga pak shkurtohet filli

Sa brengosës që është fundi

Soset vaji tek kandili.

 

Si ndërtesë që zë e prishet

Herë tavani,herë çatia

Jo.Për fundin mjek nuk gjindet.

Paravdkeje:pleqëria.

 

 

Ëndrra

 

Ëndrra gjumin seç ma çarti

Fundi,- tha,- pothuaj erdhi

Ja dhe pak... dhe mbrrin "kasapi?!"

Sikur helm mbi  veshë më derdhi?!

 

Sa për Sikën,s'më tha gjë   *

(Pashë që u hodh nga ballkoni?!)

Askush nuk më ndalon dot më

Ç'ta dua jetën pa të;thomëni!

 

Edhe mbeta si i ngrirë

(Hodha sytë mbi krevat)

Përbri,ime shoqe,shtrirë

Mallkoj ëndrrën si luvgat.

 

Se  ma çarti gjumin mua

(Parathënat qenë të zeza?!)

Kur kam Sikën,s'pyes pothua:

Ëndrrën e përzë me shqelma.

 

*Sika-imeshoqe.

 

 

Pleqëri

 

Fytyra po më rrudhet dhe sytë po mpiken

Me mundim shtyj gjurmët në ditët që ikin

Pleqërinë e shoh tek heq tespiet

Dhe ndjej pikëllimë,se kur ik,nuk dihet.

 

Por fundi më trëmb,se është i mistershëm

Jo se më dhëmb,se do jem i përjetshëm

Më trëmb veç një gjë:a do jem zot i vetes

Tjetër nuk dua më;këtë kërkoj prej jetës.

 

 

Për pak

 

Për pak desh ika,o miqtë e mi

Vdekja më fali veç për pak

Nëse këtu vdes,epo kush  e di?

Për ju vdes me merak.

 

Se ju kam dashur me gjithë zemër

Malli për ju më mblodhi grusht

E cilin nga ju të përmënd me emër

Me secilin prej jush,jam lidhur ngusht.

 

Në iksha kështu,si sëpata pa bisht

Se vdekja tinëzare dy herë nuk të falë

Në gëzimet tuaja do të jem përjetësisht:

-Bëmëni një zë,e Përparimi u ngjallë.

 

 

Autoportret

 

Një burrë paksa i ngjallur

Lëre mos e nga:sa shëmtaraq!

Se jeta me shkop e ka rrahur

Dhe ja portreti im:sakaq!

 

Sytë  po e humbasin shikimin

Në kokë ka filluar dëbora

Në shpirt sikur kam njerëzimin

Rrebeluar me padrejtësitë në kohëra.

 

 

U varfëruan mendimet

 

U varfëruan mendimet

Dhe vargjet u mpakën

Se po thahhen burimet

Dhe unë po plakem.

 

Mëndja po shterë

Si pus që sa vjen thahet

Kjo mbresë zë më therë

Sa koka më zbardhet.

 

 

Më duket

 

Më duket sikur kam shkelur mbi një xhind

Dhe ky,tanimë,me mua po hakmerret

Tërë kohën e kohës sikur me dikë"grind"

Aq keq po grindem,sa nuk di të rrëfehem.

 

Sikur jam diku,mu në zëmër të stuhisë

Dhe jap e marr,me dikë zë e kacafytem

Jam aq i kapur pas nostalgjisë,

Sa nga malli për atdhe,në pleqëri,po mbytem.

 

 

Aktualitet

 

Dëshirave të prapëta vëru fre

Se nepsi të gënjen.

Se vjen "beteja" dhe me sy e sheh

Vërtet se sa vlen?!

 

Se vapa ik dhe shkoi me gushtin

Ka ardhur tjetër "stinë?!"

Në do me bukë mos hashë turpin,

Pranoje pleqërinë.

 

Pra,shih me sy e plas me zëmër

Se tjetër gjë,s'të mbetë.

Ah,pleqëri,më je si shëmër!

Pleqëri,moj,qofsh lanet!...

 

*Shkruar në vitet 2003- 2011