Vullnet Mato: Ftesa e largët

Vullnet Mato

FTESA E LARGËT

Më fton një buzë deti

që valëzon në ëndrra,

te jugu i largët

ku flenë kaltërsitë e mia.

Më fton të kridhem

në stinët me tenda,

ku ndjehem i përkëdhelur

tërësisht nga vetmia.

Nga mëngjesi në mesnatë

aty jetoj i zhveshur,

si në muzgjet e largëta

të parahistorisë,

kur s’kish lindur politika

me sherrin e kërleshur,

dhe mendimet notonin

në detin e qetësisë.

Aty mbulohem

me gjethe palmash,

dhe ushqehem me tul

guacash shkëmbore.

Nuk skuqem kur

me gjinj zbuluar vajzat,

falin pa kokëçarje

puthjet diellore.

Më fton zanafilla

me joshje të largëta,

por nuk më lejon

syri i fshehtë i hënës,

që përgjon pas reve

dhe del nga mesnata,

bashkë me zhgënjimin

mashtrues të zhgjëndrës.