Viola Isufaj: Përpara takimit

Viola Isufaj

Përpara takimit

Tani që e kuptoj thelbin e gjërave rastësore, nuk duroj dot më të flitet për to.

Sepse unë e di, ndonëse jo saktësisht kur do të vish ti.

Sepse unë e di që ti do të vish gjoja rastësisht.

Dhe unë e di që pemishtet e paqta ku ne takoheshim, ushqeheshin nga toka me gjak.

Dua vetëm të di nëse kur të kthehesh ti, do të kthehesh vetëm me një sy, apo me flokë të gjatë.

Dua ta di nëse gjatë uljes në aeroportin e Franfurtit, avioni ynë do të humbasë nëpër mjegull, e në atë rënie të beftë, para se të bëhet copë-copë, në një grimë kohe mes jetës dhe vdekjes, ti do të klithësh : Të njoha. Për tek ti po vija.

E një kujtim i largët, i mjegullt, një brengë fëmijësh shfaqet në një ekran kinemaje, kur një psikoanalist zbulon rrënjët e çoroditjes së një dame dhe njerëzit fërshëllejnë të zhgënjyer nëpër sallë « pse kjo ishte komedia, na ktheni paratë!».

Në ekran vazhdon të shfaqet dama, që, duke vërejtur një pikturë të Pikasos, zbulon se ka qenë ajo, që ka pozuar për të.

Pasqyrimi i pambaruar! E kthjellëta që shndërrohet. Fëmija është thinjur!

U lodha shumë! Kur do të mbarojë ky pasqyrim? Është betuar vallë të më nxjerrë mendtë ?

Unë, para një pasqyre pozoja për mikun tim Pikaso dhe ai më la të humbas aty, mes ngjyrash dhe të çmendem në plakjen time.

Dielli s’mbërrin dot deri tek unë, ndërsa titanët që mund të ndërmjetësonin, kanë rënë të gjithë në koma.

S’ka më ngjarje të bujshme.

Në atë pemishte pashë një drer të qante. Ai s’bëhet dot më princ. As zhaba e shkretë. As për njëmijë puthje. Bisha s’bëhet më djalosh.

Por Circeja vazhdon t’i ktheje burrat në derra. Dhe njeriu vazhdon të kthehet në gjarpër.

Limontia s’mund të pengojë Zeusin të përdhunojë Ledën.

Në kishat helene flitet gjuhë demonesh.

Dhe ti pandeh se do të vish me kalë të bardhë e do të më rrëmbesh?

Ti pandeh se mund të ngrihesh nga varri e të udhëtosh me mua natën?

Ti pandeh se unë do të vazhdoj të shkruaj poezi e për ty, e, duke pulitur qepallat ngjyrëpërendimdielli, do të këndoj mbrëmjeve «mais si, je t ’aime!»

Çfarë, ti mendon se mbaroi mallkimi i farës suaj dhe gjatë rendjes së llahtarshme drejt heronjve të tu, i mësove të gjitha?

Ti kujton se rrezik është po të zunë e të kryqëzojnë si rrebel, si Spartakun, si Krishtin?

Nuk po flas për luftëra napoleonike, as për kërkimet e naftës. As për kryqet e thyera, as për kampet e shfarosjes, jo frikë nga Anteu, Herkul, ti e di mirë.

Flas për zemërim hyjnish e mallkim njerëzish as njëri nga të cilët s’tërhiqet me bashkimin tonë.

Është veç një çast. Një armëpushim. Një marrëveshje dypalëshe që ndodh rëndom në raste luftërash.

Ti e di këtë këtë, por e harron sepse të huton velloja ime e bardhë dhe buzëkuqi i ëmbël.

A ke menduar ndonjëherë që mbi kryet e tët biri kurora e ëndërrt do të shkatërrohet?

Ah, Dosja! Dielli i sëmurë edhe mund të neutralizohet, ajo kurrë, për besë. Rrënjëngatërruar të ndjek ty, fajtorin pa faj, viktimë tragjike damarësh e ADN-je. Ti je i përfshirë, prandaj nuk e ëndërroj më ardhjen tënde, natën vonë, me kalë!

Por ti e harron vajtje-ardhjen tënde nëpër kohëra dhe biletën që pret në qiell.

Prandaj, një mbrëmje, ti kthehesh në shtëpi, i papërballueshëm dhe i tmerrshëm, i tërbuar nga inati dhe tronditja zhgënjyese, i çmendur pothuajse, më mbërthen nga krahu e më përplas pas murit « edhe ti pas shpine ? Ti më ke kërkuar përpara se të njiheshim, ke lënë gjurmë kudo. Ke mbledhur tërë atë informacion sekret. Për kë punon ti? Pse më mashtrove?»

Dhe unë s’të them dot «Edhe këtë çast e njihja».

Ti vjen shekujve me lëkurë të rigjeneruar dhe me sy zogjsh, ti lind dhe rritesh dhe vdes njëlloj si herën e parë, dhe unë do të kem fatin e gruas tënde të parë, e gruas tënde të dytë dhe nusja jote e njëmbëdhjetë dhe e njëqindenjëtë do të ketë të njëjtin fat.

Ndoshta ja pse i urrej gjërat rastësore. Ato vijnë si kot dhe s’vijnë kurrë kot. Sepse mua më kujtohet diçka tjetër nga jeta e mëparshme dhe ti e di që ndonëse forcat penguese duken te përjetshme, profecia e Orakullit të Delfit do të realizohet.

Ndonëse ti je më i bukur se një hyjni dhe unë jo aq e bukur sa një hyjneshë, nuk i kam frikë gratë-hyjnesha. Ato s’të marrin dot.

Është caktimi. Është e parathëna.

Askush s’mund të zërë vendin tim pranë teje, përveç meje në një tjetër jetë.

Është gabimi ynë i hershëm.

Ti që veprove dhe unë që s’m’u dha të të ndaloj.

Ne vazhdonim të takoheshim në pemishten e butë, edhe pse e dinim që pemët ujiteshin me gjak.

Dhe kur riike larg për një kohë që dukej se s’do të mbaronte kurrë dhe fytyra ime t’u shua nga kujtesa, unë nuk pata frikë mos të të humbja, por nga tjetër gjë, sepse Orakulli i Delfit më thoshte : Fëmija do të kthehet vetëm pasi të jetë bërë burrë i vërtetë; ti zonjushë, do të jetosh në kështjellën që gjithmonë ke ëndërruar dhe djaloshi me të cilin ti lozje, do të urdhërojë shërbyesit të përkulen gjer në dhè për ty…sepse s’e di që atje jashtë, ata po bëjnë gati gijotinën për ju të dy, burrë e grua.

Ne do të vdesim prapë dhe kur të vdesim, do të harrojmë gati gjithçka prapë.

Forca jonë nuk gjendet në brirë kafshësh, si dikur, por në nervurat e gjetheve të hurmave.

Gjethet me atë ngjyrë vjeshte me mundim të përflakur, me atë ngjyrë malli e ëndërritje të largët, me atë ngjyrë pezmi e etheje si zjarr i ftohur, luhaten mes ëndrrës dhe lëngatës duke fshehur dëshirën tonë të gjorë : vdekjen nga mallëngjimi dashuror dhe jo nga tmerri, me klithmën « Po me fëmijët tanë ç ’do të bëhet ? Do t’i ndëshkojnë edhe ata me zjarr e me hekur?»