Vullnet Mato: Motra jonë durimmadhe

Vullnet Mato

MOTRA JONË DURIMMADHE

Durimmadhja shpirtpastër, o motra jonë e vetme,

duarshkathëta për gjithçka ushqeheshim e vishnim,

dhembshuria që lije kokën pas gjashtë vëllezërve,

floriri i ndritshëm i të gjitha varfërive që kishim;

U rrite pa u ndjerë, moj guguçja jonë krahëshkruar,

çdo ditë në trup të vezullonin pendët e purpurta.

Të kish ardhur koha e fluturimit po ne s’e kuptuam,

se folenë në strehë tjetër do thurje me thupra.

Të vinin tufat e pëllumbave përqark duke gugitur

dhe ne i qëllonim me llastiqet tona ku të mundnim,

pa ditur se po të përzinim gëzimin e shumëpritur,

pa menduar se ty në jetë të duhej dhe pëllumbi.

Të gjithë në një gojë, të shamë e të ofenduam,

kur tinëz i buzëqeshe ndonjërit që i mbetej syri.

Vetëm kur ike dhe pamë se mbetëm pa sy e duar,

kuptuam se na mungonte të gjithëve lulja e shpirtit...

Oh, sa shumë qave atë ditë kur na le fare vetëm

dhe dole nga dera për të fluturuar larg nëntë male!

Na erdhi keq, që pa cicërimat e një vajze mbetëm,

por dhe u gëzuam që shpëtuam nga sytë e zuzarëve.

Vonë të kërkuam falje e t’i puthëm të dy duart,

ndonëse na mungoje dhe pa ty nuk jetonim dot.

Të thamë se do ishe prapë në zemrat tona vluar,

dhe t’i lagëm dhjetë gishtat e unazave me lot...