Kulturë

Cikël poetik nga Ziko Ll. Kapurani

E marte, 01.09.2009, 06:33 PM

VARGJE TE GURTE

Cikël poetik nga Ziko Ll. Kapurani

Poezi e gurtë

Ka sy të gurtë ku fshihet qielli

dhe shtëllungat e reve,

ka male të gurtë nga del dielli

aroma e çajit

dhe besa e burrit.

Ka rrugë të gurta

nga dalin cicërimat fëmijëve

dhe e takave të jetës.

Ka muzgje të gurtë,

nga lindin puthjet

dhe ftonjtë e hënëzave,

ka dhe vargje të gurtë

që i ngrenë

strehe të pastrehëve,

Vargje gurçilë, gurbardhë, gurshtufë.

Vargje që ngrenë shtëpi të gurta,

të ngrohta.

Ti nuk e beson?!

Kujdes!

Ky rast nuk është i përditshëm.

Gurit të emigrantit

Me ngjyrën e muzgut dhe të dridhjes,

mbi ty mbolla

fidanët e dritës dhe të shpresës.

Mbi ty mbolla bukën

dhe të nesërmen.

Mbi ty hodha kripën e djersës

dhe të zërit

të lëpijë kali im, dielli,

dhe blegërima e Hënës...

(Sepse hëna

më duket një dele e gurtë,

e humbur.)

Nuk të nxinte xhepi im i zbrazur,

as valixhia e zbrazur për ty,

as shqiponjat olimpike të ajrit,

as dhelfinët titanikë të oqeaneve.

Të lashë të trishtë

duke përtypur dhimbjet.

Nuk e dija,

se në vënd të zemrës

të kisha marrë ty.

Lojë me gurë

Ju le të gurtët,

sokakët e mi,

të mbuluar me barin e harlisur

nëpër rudha rrugësh!

Një nga një

hedh gurë pas

për mos u kthyer më.

I pabesë dhe i besës

kthehem tek ju, të braktisurit e mi!

Gurët që ju hodha

një nga një i mbledh,

për nga kthehem

t’i hedh.

Një lojë e lashtë në doganë,

një lojë moderne,

me gurë të murmë,

të zinj, të bardhë,

lojë me gurë emigrantë,

ku gjithmonë humbas unë.

Dialog

Mos më grindni gurin,

është kallo në pëllëmbën time,

është unaza e gishtit tim

prej ditës

të fejesës sime me natyrën.

Në ngjyrat e tij

ka ngrirjen e erërave,

lotin e diellit, flokët e borës

dhe oshëtimin e lumit.

Në çdo prekje mbi trupin e tij

një hingëllimë hidhet në erë,

kumbon një akord kitare.

Zëri i virgjërisë së tij

është heshtja.

Ai nuk merr frymë,...

ka frikë mos trembë

dhe zgjohet dhimbja ime.

Pashë

Pashë një gurëgdhëndës.

Edhe shikimi i tij

i mori trajtë dalte.

Pak e nga pak,

nga çak e çuk-et mbi gur,

u zbulua,

një gjoks i bukur gruaje.

Atje pashë si hapën sytë dy zogj,

dy bufë muarën jetë.

Pastaj,

pashë si prej guri

rodhi qumësht i bardhë

dhe cicërima e pranverës.

Dielli, udhëtari i lodhur i rrugës

Olimp - Ostrovicë,

uli shpinën

të njomë buzët.

Nëna

Mbi qilima të gurtë

ngjitet në katet e sipërme

të mëhallave të saj:

në pragun e Hënës,

në ballkonet e Arushës së Madhe,

në odat e Yllit Polar.

Nallanet e drunjta

trak e truk i trokasin

mbi sokakët e veshur me gurë,

me kallot e burrit të saj të largët.

Ngjitet gjer në portat e Galaktikës,

hyn nëpër koridore.

Me hapa të lehtë, me frymë

dhe me yjet

ndez një qiri.

Endet nëna ime,

trak e truk me nallane mbi gurë,

i gëzohen këmbët nëpër qiell,

rudhat, thinjët, lodhjet, pasthirmat.

Përkul mezin e çoç thotë

me lambadhën e ndezur

për të sajin,

për atë që prej vitesh tani

i qan hallet me një kryq të gurtë

sipër tij,

në Tokë dhe në Galaktikë..

Ç’burrë!

Gur gur

ngritëm kalanë.

Jetën tonë ia besuam gurit.

Dhe ai

u përlesh për ne,

u plagos, u gjakos,

u dogj,

u thërmua për ne...

Ç’burrë!

Nuk tradhëtoi kurrë...

Guri në dritare

Me një guriçkë

në dritaren tënde

hodha shpirtin tim.

Goditja ishte ngjyra e tejdukëshme

e zërit të tij dhe të zërit tim.

Një sy guri

ishte dhe hëna lajkatare

që të nxori në rrugë.

Të dy u nisëm në një rrugë të largët

të mbledhim yjet

si të ishin gurë të ronitur

nga avllia e përqafimeve tona.

Çast i gurtë

Do desha një çast

të isha i gurtë.

Të më shtronin kalldrëm

në një rrugicë të ngushtë.

Mbi mua

le të shkelte gjithë mëhalla,

me këpucët gjithë baltë,

me shuaj këpuce të ngrënë,

zbathur.

Do pres një çast të gurtë

mbi mua të shkelë ajo.

Nga poshtë

t’i shoh

bardhësinë e natës së saj

nga lind Dielli.

Përfundimisht

Kthimin e shpinës,

buzët e mpira,

zërin e këputur

dhe shpirtin e zbrazur

nga ndarja,

që nuk e nxuri letra

dhe penës

i ngriu boja,

në një ditë të gurtë,

një guri do t’ia tregoj,

një guri

të bardhë mbi kokën time.

E di,

ai nuk do ta shuajë kurrë.

Për ZSH: Edmond Shallvari