Nexhat Halimi: Mes shelgjesh në vetmi

Nexhat Halimi

Mes shelgjesh në vetmi

Shelgjet pikëlluese me degëza lëshuar prej lart

prekin ujin e dridhen në dremitjen e vet magjike

Krijojnë hulli lumit në rrjedhë të gjatë mitike

Degës shkëputet befas `i gjeth dhe prish qetësi

Krijohen rrathë të vegjël e rriten pandërprerë

Inserte takime ndarje kthesa puthje dëshpërime

E jeta me krahët e zgjuar ik qiellit në fluturime

E mua papritur mendja më ik e vetmuar te ti

Me dhembjen e gjallë me lotët e ngrirë e mall

Të krijon nga mbledh buzë ëndrrës tufa narcis

E grimcoj një gjeth të tharë tërfili e të ndiej afër

E ti në të vërtetë s`je më veç unë të krijoj kot

E çast më çast pak nga pak nis të besoj në zot

Uji është i pastër e sipërfaqja e tëra e zjarrtë

Pamje e pikturuar në ëndërr kaq pritur e prerë

Ma sjell siluetën tënde mes shelgjesh në vetmi

Klith e të dua

çdo gjë imja agon me gjak e perëndon njëjtë

të vërej larg e je afër pikërisht siluetë e s`të flas

ndërmjet heshtjes e pikës së ëndrrës në flakë

t`i pikturoj  për një etjet në zemër në shuplakë

të cci udhën me gunga të arrij te zjarri yt mitik

bëra përpjekje të të krijoj nga guri s`ndodhi

bëra përpjekje të të zgjoj nga drita s`ndodhi

bëra përpjekje të të dua në pikë vdekjeje kot

e kot provoj të të apostrofoj në kujtesë në letër

veç ta ndjej lëkurën trokitjet e zemrës e sytë

fat me hov më ngreh lart më përplasë poshtë

më ndjek përballë erës egër atëherë të fjetur

më pret me tehun e briskut të rrojës e pik gjak

ma nxjerr gjuhën jashtë e ma shpon me gjilpërë

e  ngel duke të shikuar gojë hapur në gjëmë

e klith e të dua vetëm pse ti je gjithherë krua

Ulliri mjekërbardhë

Veç pse gjarprin e shpirtit e zgjoj llërës ka vjet

të ngjet siluetën vetës t`ia ndjek diellit të agut

gurin ta bart lart rumisë të ngjet hijes së kavakut

e të zbres më pastaj në këtë mënyrë ujë të pi

te kroi me ujin ilaç pa e shkëputur perin e hollë

me gishta të ngjyer në gjak te e njëjta mollë

e mbetur pa sheshin e vet me shpirtin në shi

ndërmjet zbrazjes e varresh rrafshuar në toplicë

të më dhemb për të gjitha kohët zjarr nën cicë

as nëna tashmë nuk është as yrti rreth shtëpisë

e unë shes karota e speca e tranguj në Pazar

e mendja bredh herë te guri i kuq herë te gur i zi

te ulliri njaj mjekërbardhë mijëvjeçar në tivar

t`ia ndërroj gishtat fyellit ende flakë në çamëri

Kolona e mëngjesit të Dumnicës

Zbrisnim kush me kapelë e rreth fytit me shall

Në aromë të thellë të dardhës të kaçës e mollës

Me dridhje zgjimi zgjatej kolona e mëngjesit

E era nga majë e malit seç na ndiqte me kavall

Gjithherë përpara derës së hapur të shkollës

Priste mësuesi a beqari në shqetësim e dashuri

Në frikë mos do t`i kërkojë detyrat e shtëpisë

E lusja aliun të më ndihmojë tinëz vetëm pak

Me zemrën e zgjuar dëgjoja ritmin me tiktak

Shkolla nën lisa të vjetër me pusin ujë bilur aty

I përjetonte rrufetë mes dy copëza varrezash

Ceremonitë dhe vajet do të mbushnin me frikë

Gjithsecili t`i ikje deshe apo s`deshe aty sytë

Mësuesi e fliste mësimin dhe bëhej kaq i qetë

Të ikte vëmendjen e ta tirrte dhe ndonjë sekret

Do ta kuptoni thoshte jeta e ka dhe këtë fletë

Jehona e kthimit

Asgjë e tretur nuk do të kthehet kurrë më

E kam tashmë të qartë ç` perëndoi me ty

Çaste të përjetshme frymë kuptime të jetës

Tashmë në netët e errëta bota ngeli pa sy

Bëj përpjekje t`i zgjoj vetëm siluetat me lot

E ikura i ka marrë sytë mendimet e fjalët

Mua më ka mbetur vetëm vetmi e pazot

Ndez ëndrrën në tryezë të vjetër zgjoj yllin

Marr lapsin filloj të shkruaj për ty krejt kot

E shkruaj kohën e bjerrë labirintit magjik

Asnjëherë s`arritëm të kalojmë rubikonin

Ta gjemë daljen jashtë rrethit të robërimit

Kot bredh të përflakemi te besimi mistik

Ti ik dhe unë vetmuar njëjtë hutin në degë

E zhubravis letrën e flak e lapsin e thyej

E brenda e dëgjoj jehonën zërit të kthimit

Takimi me ty e gjakun

Mendja më iku në këtë shkrim ta harroj gjarprin

Veç pse ngjau të të zërë gjarpri i fatit të besimit

S`ka krua të të zgjojë në fushat me diell mëngjesi

E s`do të ngjet pa un as gurin ilir ta bartësh zvarrë

Te zoti zgjuar shpirtit gjaku të rrjedh me jehonë

kot e kanë sjellë kishën prej natës me këmbonë

dëgjohet brenda mitit ritmi i rënë për këtë kodër

e cila e rrjedh fatin paepur kaq vjet vetëtimës

të murohet rumia me gjarprin e diellin dhe gurin

për t`iu gjetur fija e vetme e shpirtit të gjallë ilir

ndoshta do mihur në kala te ora e ndalur në tivar

ndoshta do gjetur rrënjën tremijë vjet të ullirit

apo do gjetur shenjtërinë në udhën e vladimirit

t`i biesh pluhurit rreth liqeni me treqindenjë kisha

t`i ndërrohet gjarprit rrëshqitja dhe këmisha

e unë të takohem gjakut me ty e dritën pa orar

Ky shkrim ulqini

Bëj përpjekje të krijoj çastin dritës së abazhurit

Vetëtin i degëzuar gjak i fjetur për figurë të gurit

Për hije të grushtit vjen e bien valët me ushtimë

E shpërthen lart e bie poshtë ndeshje e papritur

Mënyrë e vjetër luftimi në det ngjet ndërmjet

Kafkës në kujtimin e tretur anijet puqen e kapen

me çengela e luftëtarët përleshen trup më trup

uji vjen valë valë e bart shishen e verës e tapën

unë gjurmë lë prapa ik e qaj kaloj Ranën trup

e kujtoj rrethimin e Kalasë së vjetër nën vetëtimë

kokës më bien valë të egra e guaca pa ndërprerë

më prek hije e dorës shtrirë e abazhuri ndritur

ky shkrim Ulqini i ngjet luftimit të abordazhit

anijes nga vjen ka vjet me mua të vrarin në verë

e vjell e vjell herë robëri dhe herë tjetër veç vrer

Përjetim i rëndë

Çilet njëjtë me plagën e vjetër përmbi cicë

Secila pemë e tharë tashmë e secila vadë

Brezit kufitar e zbritjes në fusha me narcisa

E sillet kokës hije fëmije e sillet vërdallë

E brenda kujtimit të ikur kot rri përballë

E kot shkruaj poezi për mallin e vetminë

Çdo gjë prapë më shpien në relievin mitik

Me torbë në shpinë të shëtis në dumnicë

Ka ndërruar pema secila ka ndërruar drithi

Ka çuar kurora dheu për pëllëmbë urithi

Shtëpinë nuk janë më i ka rrënuar Ujku

Fshatarët i ka vrarë dhe dhembja e vetmia

E lë lapsin përmbi letër e shkruaj me lot

Besnik i tokës i ka mbetur vetëm bequku

Arnimi me përralla

Zgjohesh e ik nën harkun e urës së vjetër

Nën të cilën me vjet rridhte uji tingëllues bilur

Tashmë ka mbetur monument i kohës tjetër

Të kujtohen takimet e ndarjet te guri i bardhë

Ti del dhe ik nga kjo te ajo kujtesë në pazar

Unë megjithatë përhitem në kalim veç për urë

Ndodhin gjëra të pabesueshme dhe të rralla

Vijnë dhe derdhen vadë nga ec hijes andralla

Ti arrin te kroi mbush shtambën ujë dhe ik

Me shkronjat e mia mbetur në lëkurë rrapi

Me kokën mbi dyert prekur kohe të një cjapi

S` ka ngelur asgjë veç të jetosh kujtimit memec

E të ecësh prapë të njëjtën udhë në mëngjes

Gjysmë e bindur kaq vjet arnimit me përralla