Kulturë
Poezi nga Adem Zaplluzha
E merkure, 18.02.2015, 07:07 PM
Adem Zaplluzha
LULET E POSA TË ÇELURA
Vonë kuptova
Se e padukshmja
Nga një tjetër thellësi
Shumë më e padukshme nxori
Nga brinjët një copë ashti dhe ja dha frymën
Pastaj i krijoi grykat dhe malet e thepisura
Nga drurët që i mbolli bëri një kryq
Tre herë bekoi njeriun
Nga vera e kuqe
Pikoi loti
Nuk di tani
Në emër të kujt
Zunë të rriten njerëzit
Mbase fajin e kishte kryekëput
Motra lozonjare ose molla e kafshuar
Por gjithsesi fajin duhet kërkuar te njeriu
I cili dhunshëm shkundi mollët
Dhe lulet e posa të çelura
Në emër të fjalës
Ose rrenës
FORMËN E DHËNË NGA NJË FRYMË
Me duar prej dheu
I dha shpirt ujit dhe drurit
Si gjethet toka morri frymë
Në formën e saj më delikate deltina
Dukej se kishte një qeshje hyjnore të njeriut
Edhe me qindra mija vjet kaluan në pritje
As njeriu e as dheu nuk e ndryshonin
Formën e dhënë nga një frymë
Që kurrë nuk ndalet
Ky lloj bekimi
Kur frynë
Dhe kur çmendet tufani
Njeriu ngjizet për shpirtin e drurëve
Bëhet një me lutjet dhe kryqin prej druri
Sa shumë ngjashmëri me kalin tim prej bore
S’patën se çfarë të na bëjnë dimrat e acartë
Nga një krenari madhështore mësuam
Se sa shumë dashuri i përket njeriut
U mësuam nga urtia e malit
Se si duhet me dashtë
NA MBAJTËN PËR NJERËZ PAGAN
Kur kemi kohë bisedojmë me parathëniet
Ashtin e tokës e latojmë si gurin
Nga druri nxjerrim eliksirin
Dhe i shërojmë me frymë
Sëmundjet e tokës
Disa qeshën me ne
Na mbajtën për njerëz pagan
Na i shqyen daullet e kushtrimit
Sa herë që deshëm ta thërrisnim shiun
Si djajtë na pengonin retë e fut të mjegullave
TROKITNIN EDHE NETËVE TË VONA
Vetëm në Dardani binte bora e kuqe
Binte pareshtur me shije plumbi
Nga degët e plepave të vrara
Si rrëshira e zezë
Kullonte syri
Kullonte tmerri
Netëve i mbyllnim dyert
Nëse gdhinim mëngjesin herët
Trokitnin cerberët e të gjitha llojeve
Trokitnin në dhembjet tona të pashëruar
Çdo gjë shqiptare u pengonte dreqërve
Na thanë se po shtohemi si hithi
Duhet prerë që në rrënjë bima
Që rritet e na e zë frymën
Kjo pengonte djajve
Me tmerre u rritëm
Rrapëllimat s’ndaleshin
Trokitnin edhe netëve të vona
Rrapëllonin si të babëzitur dreqërit e egër
Derisa dolëm maleve s’pushuan të trokiturat
NJË RAPSOD I VERBËR
Mbrëmë
Na thanë heshtni
I kishim të ndaluara këngët
Vetëm netëve të vona nën jorgan
Mund t’i këndonim këngët tona të ndaluara
Me ne këndonin edhe zogjtë nëpër kafaze ari
Këndonin edhe muret e zeza të Afrikës
Kudo nëpër botë këndohej himni
E lirisë aq të dëshiruar
Këndonte njeriu
Zërat e gjetheve
S’kishin më të ndalur
Himnin e lashtë të drurëve
Vetëm ata popuj dinë ta këndojnë
Vetëm ata që e ndjenë robërinë mbi shpatulla
Sa bukur mbrëmë këndonin Bjeshkët e Mira
S’pushonte as zëri i lahutës së vjetër
Diku nëpër hanet e malësisë
Një rapsod i verbër
I këndoi lirisë