Kulturë
Drita Lushi: Sara
E premte, 15.08.2014, 08:10 PM
SARA
-tregim-
NGA DRITA LUSHI
“Arion, shko me shokët e tu!”- I tha Dea të vëllait, me zë lutës dhe urdhërues njëherësh.
Dea dhe Sara shpesh, nuk u pëlqente ta merrnin me vete Arionin e vogël.
Nuk është se kishin ndonjë diferencë në moshë,vetëm dy vjet ishin, e megjithatë kishte filluar tu pëlqente të rrinin e të flisnin për “sekrete” vajzash.
E të mendosh që ishin akoma dhjetëvjeçare të vinte të qeshje.
Arioni, u thërriste të dyjave njësoj “motra” si Deas ashtu dhe Sares që ishte shoqe me të motrën.
Ato kishin lindur në të njëjtin muaj ,në kopsht kishin vajtur së bashku, e në shkollë po ashtu.
Edhe shtëpitë i kishin në një lagje. Por edhe Sara e donte dhe përkëdhelte Arionin si vëllanë e vogël, sepse ishte vajzë e vetme dhe e ndiente këtë mungesë. Mirëpo me kalimin e viteve, vajzat filluan ta largonin Arionin, ta shmangnin e ai bëhej keq.
Edhe atë verë, familjet e kaluan së bashku në bregdet.
Morën shtëpitë e përvitshme me qira. Dy javë e kalonin hareshëm, me lojëra, not, volejboll, e shëtitje.
Vajzat kishin hedhur shtat,e ishin zbukuruar.
Edhe
Arioni ishte rritur e ish bërë pak më serioz,
Mirëpo ajo verë…
Ai nuk ia ndante sytë Sarës. E shihte kur futej në ujë,si lahej, si qeshte si notonte.
Kur dilte nga deti, ajo shkundte flokët afër shezlongëve ku ata rrinin,e piklat e ujit u binin atyre mbi trupa. Të gjithë qeshnin.
Pastaj ajo shtrihej në një peshqir në rërën e nxehtë, së bashku me Dean.Nuk rrinte fare ne çadër dhe ekspozohej e tëra në diell. Ngjyra e saj bronz, ato lakimet e ujit pas formave të saj, i zgjuan Erionit ndjesi të bukura dhe të reja.
Ai nuk linte rast pa qenë afër saj.I shihje përherë të tre, në baret buzë detit, në shëtitjet e mbrëmjeve.
Ai
Syte blu të
Sarës i ishin ngulur në mendje, e ai ndihej sikur i
Nuk dinte të shpjegonte shumë gjëra, sidomos këto që po i ndodhnin këtë verë teksa shihte Sarën e bukur.
E ishte vetëm trembëdhjetëvjeçar.
Pushimet mbaruan shpejt, e ata u kthyen në qytetin e tyre. Prindërit filluan punën ndërkohe që ata kishin dhe një muaj pushime derisa të nisnin shkollën.
Në shtator, Sara shkoi në kolegj, duke lënë qytetin, ndërsa e motra Dea, vazhdoi shkollën e mesme, po aty.
Arionit iu krijua një boshllëk brenda vetes.
Mezi priste pushimet që ta shihte e të rrinin së bashku të tre.
Por ajo,
edhe kur vinte, merrte Dean,mbylleshin në dhomë, flisnin e qeshnin pa pushim.
Kur dilte për të ikur e përshëndeste me : “Ciao, vogëlush”, ashtu siç i
Ai qeshte indiferent, po thellë i vinte aq keq, që ajo nuk shihte që ai ish rritur.
Edhe në verë, ato dilnin te dyja, e ai, me krenarinë e “burrit”, bënte sikur s’i interesonte se çfarë bënin. Por vetëm ai e dinte sa vuante, pse Sara nuk ia hidhte sytë si djalë, por vetëm si vëlla të vogël.
E ai zbukurohej, rrinte gjatë para pasqyrës, rregullonte flokët e u dilte, gjoja rastësisht përballë, edhe kur ndërroheshin në rrugë në xhiron e mbrëmjes në atë qytet jo të madh.
Atëherë, Sara i prekte me dorë flokët e ngrirë nga xheli, mundohej t’ia prishte e i thoshte me shkaka: “hë vëllaçko, po zbukurohesh për ndonjë vajzë?” e qeshte me të madhe bashkë me Dean, duke u larguar, e ai vazhdonte i mërzitur rrugën, bashkë me shokët e vet.
Pushimet verore kalonin shpejt, e ashtu dhe vitet.
Sara i dukej më e bukur se kurrë dhe sa herë e shihte apo takonte,e ndjesitë qe kishin lindur tek ai për atë vajzë,rriteshin,por edhe ai rritej e burrërohej çdo ditë.
Ishte një
djalosh 16 vjeçar, me gjithë freskinë e bukurinë që i
Një Vit të Ri, Sara shkon për vizitë në shtëpinë e Deas, shoqëruar nga një djalë.
Arioni, pasi përqafon Sarën me mall, i jep dorën dhe djalit ezmer.
“Ky është i fejuari im, Iliri”- e prezanton, ajo.
“Ndërsa për Arionin të kam folur- iu drejtua ajo djalit në krah, - “është vëllai im i vogël që e dua shumë”-dhe i preku flokët me xhel e duke qeshur siç e kishte zakon.
Një ftohtësi i përshkoi trupin e arriti deri në zemër.
Aty kishte mbetur Sara.