Kulturë
Cikël poetik nga Petraq Risto
E marte, 08.11.2011, 08:57 PM
Petraq Risto
Bodleri
I sëmurë, me mjegullën përfshirëse të hashashit, engjëll nën lëkurë demoni
Bodleri sheh veten si i vrari vrasësin dhe duket – tavernë nën tym nejloni.
Ju ziliqarë në mes të ferrit: të zinj si qentë në dhomën e Bodlerit
Pse nuk lëvizni, sillni verë, lulëkuqe vere tryezave të çelin...
Ziliqarë në mes të ferrit...
Sot libra janë tryezat e kafeneve me gërvishtjet e thonjve të Bodlerit
Ti mbledhim bashkë gjithë lulet e së keqes nga herbariumet dhembje të mbjellim
Ai i çartur: çmendi me shpirt parajse që gjithë parajsorët pshur me ferr
Me flakët –gjelikuqfrance në çast u ndez shpirtrat, në çast i përmjerr.
Ziliqarë në mes të ferrit...
Le të bie nata e djersitur: Venus i zi mbi drobitjen e Bodlerit
Dhe të gjithë poetët – arratisur të mblidhen rrotull tij në dhomën e hotelit.
Ejani ziliqarë në mes të ferrit: të zinj si qentë në dhomën e Bodlerit
Çdo varg është vragë, mish i sapo çjerrë - mish ngjyrëblu, nuk ka gjak të derdhi...
Ziliqarë në mes të ferrit...
Nuk ka gjak të derdhi, ç’më rrini trëndafilë - jipni gjak
Infermierja Hënë hape pak dritaren, zambakë e tulipanë afroji pak
Afroji pak anijet me bunacë, thuaji një zgalemi t’i fshijë ballin
Dhe ata t’ia marrin shpirtin t’ia çojnë larg, atje ku s’shkojnë dot haudhënësit...
lulëkuqe vere tryezave të çelin...
Lulëkuqe vere tryezave të çelin dhe Parisi të shkëlqejë: kafkë me vrima fyelli
Gjithë dashuritë balsamin le të derdhin, si Sena nën drita të torturohet mendimi
Dhe nëse ka zota, gjithë qiellin ta çjerrin e Bodleri të lind si atdheu nga himni
Bodleri të lind si atdheu nga himni....Bodleri...i mjeri, Bodleri...
Tavernë e boshatisur: bën shenja me tymin.
I vetëm në shkretëtirë
I vetëm në shkretëtirë me hijen e ngjeshur në shojet e këpucëve: buburrec
Për së gjalli kuptohesh kur qesh, si hije qeshja nuk dallohet
I vetëm në shkretërirë... Hija e vockël grindet me këpucët që e shkelin.
I vetëm në shkretërirë. Një klepsidër më fton në banketin e saj prej rëre
Pi një gllënkë kohë, më thotë dhe qesh, klepsidri me hije në formë karamanjolle.
I vetëm në shkretërirë, në këtë muzg të kaltër: mjekërr beduini
Me ca jehona luftrash ku plumbat nuk janë prej rëre
Një hardhuckë jeshile më thotë: nuk jam ushtar dhe si ushtar bën betimin.
Unë vërtitem dhe shoh pëllëmbët e plasaritura
Shkretërira e etur më sheh: merri sytë e ktheji në puse.
Hija e vockël grindet me këpucët që e shkelin.
I vetëm me një klepsidër që loz me hardhuckën jeshile
Dhe me hijen e ngjeshur nën shojet e këpucëve: buburrec.
Hardhuca diçka thurr për hijen-buburrec
Po buburreci i mençur e lë të zotin, kërcen në klepsidër
Dhe koha ngatërrohet me natën ngjyrëbuburreci.
Për së gjalli kuptohesh kur qesh, si hije qeshja nuk dallohet
Kush je ti më pyet spaleta e shkyer e Hënës
Dhe unë guxoj t’i them: jam ushtar - rob shkretëtire
Stuhia
Vendlindjes sime, Durrësit, ia kushtoj.
I vetëm ishe mes stuhisë: mushkëri të shkyera – velat
Dhe unë me fëmijët prisja, pushoni, lusja erërat.
Po erërat nuk ma vinin veshin: po ç’është kjo grua, e marra
dhe retë me gjak rrufesh: lehona të sapo dalë nga barra.
Ti larg me varkë përmes stuhisë: mushkëri të shkyera – velat.
Lutesha me sy nga qielli, me mua luteshin pulëbardhat
Pulëbardhat që ne ushqenim kur rrjetat hidhte darka...
Fëmijët qanin, oh, lotët, lotët turpërojnë stërkalat
Turpërojnë retë- lehona të sapo dalë nga barra...
Ti larg me varkë përmes stuhisë: mushkëri të shkyera – velat.
Unë me fëmijët: dukej bregu - gojë me dhëmbë të rënë
Pa velë si kryq ngjante direku, anije pa velë - qiell pa hënë.
Unë qaja, rrotull meje vajtojca qenë pulëbardhat
më vinin pranë, më fshinin lotët: det me fjalë stërkalash.
Ti larg me varkë përmes stuhisë: mushkëri të shkyera – velat.
Luten pulëbardhat përmbi det: priftërinj në pagzimore
Stuhi kryqëzohu në direk, im shoq të mos kryqëzohet!
Meket stuhia, mpihet deti, direkët s’bëjnë kryqëzatë
Njëqind pulëbardha bashkojnë krahët në direkë të varkës
Njëqind pulëbardha bashkojnë krahët në direkë të varkës.
Njëqind pulëbardha bashkojnë krahët: mes detit krijonë velën
Unë që nga bregu shoh llahtarën: merr frymë, nga vdekja del.
Unë me fëmijët: duket bregu - gojë me dhëmbë të rënë
Tashmë s’më ngjan si kryq direku, në qiell rron një hënë.
Njëqind pulëbardha bashkojnë krahët mes detit krijonë velën...
Hija më e ndershme se mishi
Ky mendim i ngadaltë si zhvleftësimi i të Pavdekshmëve në të Vdekshëm
si kthimi i Hadit në një lum qesharak dhe Karontit: në doganier të tmerrshëm.
Ky mendim i ngadaltë me vetvrasjen – zgjidhje në fund të tunelit
ku pika e dritës përpëlitet – krah fluture në përcëllim. Me shpirt ky mendim.
Dhe ti me mantel të hirtë Demiurgu, me hijen që s’të bindet të vijë në rrëfim
(Hija më e ndershme se mishi). Teh karamanjolle: ky mendim.
I prerë: Engjëll i zi me shpatë argjendi
me brumin e ardhur të mendimit të gatshëm të kthehet në bukë mëshire
ku të uriturit zgjasin duart: bimësi shpellare drejt një pikdrite.
Hija më e ndershme se mishi. Ky mendim vetërrotullues si dallga
arrin bregun me supin e tjetrit dhe ne ndjejmë ofshamën e largët
Ky mendim i gatshëm të ndezë të gjitha shqisat apo të rigojë mbi vlimin
të loz e të tretet në vlim, të lusë hijen të kthehet në mish amëshimi.
Hija më e ndershme se mishi: HIJA ËSHTË MENDIM.
Nëse ky mendim është hije dhe shpirti është hije
dhe ky trëndafil në shkëndijim flijohet në hije
dhe mishi i ndezur në ekstazë
me hijen që s’i bindet të shkoj në rrëfim
lut Demiurgun të gjej shpëtim
nëse nëse nëse...atëherë jemi thjesht: anije në mbytje
anije në mbytje...
Të ngrihet Mendimi!
Ky Mendim i kulluar në sita floriri
sfidues: shkëndijim trëndafilash të kuq
mbi hijen pa shkëndija të trëndafilit.
Demiurgu duhet të vdesë si hija e trëndafilit në çpetalizim
Engjëlli i zi duhet kthyer në hije, Shpata e argjendtë: në dritë
Një Noe i madh të shpëtoj anijen dhe Hija të kthehet në Mish.
Mendimi të vishet me shpirt.
Hija më e ndershme se mishi: HIJA ËSHTË MENDIM.