NË DUART E MIA

Në duart e mia fle qyteti,

Flenë ëndrrat e mia,

Flenë bukuritë natyrore,

Fle ardhmëria,

Flenë vrazhdësitë shekullore.

RRJEDHË LUMI

Eci unë,

Ecën lumi,

Ndalem unë,

Vazhdon lumi,

Vdes unë,

Rrjedh lumi,

Lind Arti,

Fluturon pëllumbi,

Tërë tradhtinë,

E marrtë lumi.

BREDHJE

Pimë ujë nga legjenda,

Pushojmë buzë lumit të tharë,

Bredhim nëpër mote

Pa e ditur fundin.

NGUTIA

Mos u dëshpëro,

Mos e humb orientimin

Kur të qortojnë

E të akuzojnë

Pa argumente.

Qëndro stoik,

Mos u gëzo shumë,

Edhe kur të lavdërojnë

E të avancojnë.

Kuptoje,

Miku im i mirë,

Jeta është sfidë,

Nuk e do ngutinë.

BOTA SHUMË VONË NA KUPTOI

Nuk janë rrezet e ftohta të Diellit dimëror

Ato që ngrijnë lotët e buzëqeshjen e lëvruar,

Dhembjen nuk mund ta parandalojë

As bora, kjo dendësi e pafund bardhësie,

Që do të thithë toka nga gjiri i saj.

Në dritaren e imagjinatës sime

I shoh fytyrat e dikurshme

Të shokëve e shoqeve të mia,

Që kurrë më nuk do të qeshin.

Kam frikë se në librin e kujtimeve

Nuk do të gjej asnjë shpjegim,

Pse bota shumë vonë na kuptoi

Pas aq shumë sakrificash

Për një jetë më të lumtur,

Për një gjakim.

LOTËT E LOKES

Nënëlokja

dy pika loti

i lëshoi,

ofshau thellë,

nuk tha asnjë fjalë,

për vuajtjet shekullore

flasin rrudhat e saj.

JETA NUK ËSHTË POEZI

Më thoshe,

Jeta nuk është poezi,

Ajo i ka rrugët e veta

Si lumi rrjedhat.

Më thoshe,

Atdheu nuk mbrohet me fjalë,

E lufta i ka sfidat e veta,

Të djeg si zjarri e uji i valë.

Më thoshe,

Dashuria e sinqertë të begaton,

Tradhtia shpirtin ta lëndon,

Jetën ta shkatërron.

Më thoshe,

Jeta nuk është poezi(!),

Ajo i ka rrugët e veta

Si lumi rrjedhat.

FATIN TËND KËRKOJE

Ec, o Balë, ec,

Rrugës mos u ndal,

Kur ta kalosh lumin,

Ruaju, mos të rrëmbejnë valët.

Retë ngriten lart në qiell,

Një erë e lehtë fryn,

Rigat e shiut lagin tokën.

Ec edhe Ti, moj Dritë,

Ylberin shikoje,

Rrugës mos u ndal,

Fatin tënd kërkoje.

HAPËRIM

Aroma e luleve,

ajri i freskët,

kambanat e bagëtive,

lojërat baritore,

gurrat e ujit

kthjellët si loti,

në ballë të livadheve

jehona e kosarëve

odat e hapura

të burrave,

këngët e vashave

si sorkadhe,

bujaria e fisnikëria

e nënave tona

të urta,

përherë më kujtojnë

bardhësinë e jetës

në fshatin tim të lindjes.

TI JE SI RREZJA

Ti je si lule,

Jetës i jep aromë,

Ti je si rrezja,

E ngroh vatrën tonë.

                 QIRIRIT

                Ti nuk me le në terr,

                Nuk më lë në vetmi.

                Jemi bërë shok të mirë,

                Ty të kallet trupi,

                Mua më digjet truri.

                 KOHE E AKULLT

                 Cka po ndodhë

                 Me njeriun tonë,

                 Askush-askujt

                 Nuk i beson.

                 Tradhtia rrënjet,

                 Thell po i lëshon

                 Lakmia për pasuri,

                 Po na verbon.

                 Kohë e akullt,

                 As qenit

                 Nuk i besohet më...