E diele, 10.11.2024, 03:32 PM (GMT)

Kulturë

Lek Pervizi: Cikël me poezi të lira

E diele, 29.03.2009, 06:26 PM


Lek Pervizi
Lek Pervizi
Lek Pervizi

CIKEL

ME POEZI TE LIRA

PAS VITIT
2000

Petale trëndafili

Petale trëndafili
petale e  bardhë trëndafili
ku do të ketë çue era
që të grabiti
nga gembi i njomë
ku vallë
do të ketë çue
era ?

mos vallë
mbi ujin e freskë të një burimi
mos vallë
mbi barin e blertë të një lëndine
mos vallë
mbi ranën përcëlluese të një shkretine
mos vallë
mbi valët lëkundëse të detit
mos vallë
mbi akullnajën e ftohtë të një mali ?
tashma
e bjerrun
e zhdukun
e groposun
ne gjinin e tokës nanë
humus
për me i dhanë jetë
petaleve të reja

petale trëndafili
petale e bardhë trëndafili
ku vallë do të ketë çue era
ku vallë ? 

Engjëj

Lisat ulurijnë
nën vrullin e papërmbajtun të erës
i pergjumshën dielli
çohet mospërfillës
në kërkim aventurash të reja
anijet nisen
mbi detin valëzues
në kërkim tokash të largëta
ndjehem i mbyllun
në zymtësinë e ditës
në mallëngjimin e kangëve të harrueme
megjithëse kangët ndryshojnë
nuk ndryshon trishtimi im
dashunia
si një barkë me vela
niset mbi valët e detit
e nuk dihet
a do të kthehet ma kurrë

deshprimi im nuk asht i kotë
vishet me blerim
i ngjitet përsëri shpresës
mikja ime aq e bukur
më përkëdhel
e ndjej ambëlsinë e buzëve te saja
e ndjej freskinë e gjinit të saj
ndigjoj hapat e engjëjve që vallzojnë
me ritmin e zemrave të tona
vijnë  rrotull të heshtun
kambëzbathun
të mbështjellë
ne velot e tyne të bardhë
na shikojnë të buzeqeshun
të mallëngjyem
plot dashuni.

Hyjnesha e andrrave

Prej ujit të detit naltësohën
shtëllunga mjegulle
që mbulojnë qiellin

nga deti i së kaluemes
ngrihen rejet e kujtimeve
që mbulojnë jetën time

andrroj
hyjneshën  e andrrrava të mija
miken besnike dhe të bukur
andrroj
shkëlqimin rinor të saj
ambëlsinë e buzëqeshjës
vështrimin plot dashuni
të syve të saj

ajo
më përkëdhel gjithmonë
me bukurinë e saj
dhe i dhuron qënjes sime
kuptimin e jetës
dhe i dhuron shpirtit tim
kuptimin e dashunisë së pakufishme.

Flet  zemra

Bardhësia e fildishtë
e gjinin tand
tejduket
nën velon e hollë
që kërkon të mbulojë
trupin tand të natës
i ditës
tashma i harruem
mbi trotuarin
ku
tik-taku i takave të tua
akoma jehon

nën dritën e harrueme
shfaqesh me bukurinë tande
si një vëgim

hesht
fjala mbi buzët
flet vetëm zemra
me ritmin e rrahjeve të pandalshme
me ritmin e çastëve që kalojnë
të shoqnuem
me t’ambla lëdhatime

në thellësi të shpirtit
qëndron
hidhërimi i një kohë të lumtun
e zhdukun përgjithmonë
mbetet i pashlyeshëm
kujtimi
i një fytyre engjëllore
shkëlqim i bukurisë
rreze dielli
në errësinën e kohës.

Vëgim

Ambëlsia e buzëqeshjes
zani melodioz i yti
më pushtojnë zemrën
porsi fyma e erës
që lëdhaton gjethet e pemëve
lulet e kopshtëve
barin e lëndinave

bardhësia
e gjinit tand
më deh
ndjej dridhjen e trupit tand
ledhatimin e duerve të tua
megjithatë
tepër të largëta në kohë
bukuria jote
dashunia
mbetën
vetëm
një vëgim.

Lisi mbi greminë

Një lis
i sakatuem nga stuhitë
një lis tepër i mplakun
tepër i lodhun
me levozhgë të rudhosun
i kërrusun mbi veten
i vetmuem
atje
mbi buzën e një maje shkambore
përgjon
prej shumë kohës
zhurmën e greminës

mbi degët e lodhuna
disa zogj endacakë
gjajnë strehim
ndigjohen cicirimat e tyne
përplasja e flatrave

qënja ime
gjithashtu
kërkon një strehim
larg nga rrëmuja e jetës
të ekzistencës njerëzore
ku
tingulli i zanit
humbet në fund të greminës
atje
ku mbretnon
heshtja ma e thellë.

Shiu i natës

Natë
shiu bie  në heshtje
mbi pemët
mbi lulet
parfumi i qiellit
zbret në tokë
pjelloria e jetës
ringjallet
me lindjen e ditës
nën rrezet jetëpruese
të diellit

në qetësinë e natës
një psherëtime rinore
ngrihet nga shpirti im
kujtime të së kaluemes
rikthehen
ndjej parfumin e fushave
jehone e zanave të dashun
gjaku lëviz në damarët
i vrullshëm
si ujnat
në gjinin e tokës
e njomun
nga shiu i natës

Nji herë

Isha një fëmi
një herë
po
nji herë
një çamarrok i vogël
ndër shumë çamarrokë
që e donte jetën
që i donte lojnat
i gëzueshëm
i gjallë
që nuk njihte trishtim

por
jeta
nuk shpërdanë ma dhurata
kopshtët kanë humbun lulet
rruga ka mbete e shkretë

askush
nuk mund të me bajë me qeshë
askush
nuk mund të më baje me kja
kam mbetun vetëm
shokët e mi
vijnë vërdallë
si hije
e kanë humbun
përbamjen e tyne
mbi këtë tokë.

Andërr

Kisha humbun në një andërr
ndoshta
andrroja me sy hapët
u gjeta nuk e di se si
ne një fushë të pafund
të mbulume me lule të bardha
nën rrezen e fundit të diellit të lodhun
lulet merrnin ngjyrë vishnje
si përendimi

petalet e fishkuna
të nxime
të shpërdame nga era
krijonin një mozaik
mbi kupën e errët të qiellit
vizatonin
fytyrën time
të rudhosun
të zbehtë
të maviosun

një pulëbardhë po merrte vrull
mbi flatra e saj të mëdha
ndjeja
se po ngjtësha në fluturim
drejt të panjohunes
pafundësisë.

Fillim e fund

Stinët përsëritën
në lëvizjet e qiellit
gjithmonë
në mëshirë të ernave

lulet e pranverës
të shpërndame
gjethet
krijojnë
hijen e pemëve
njerëzve
kur ngrihet
monotone
kanga e xhingallave
në afshin e zjarrtë të verës
me ato fushat e grunit
valezuese
të pikturueme
me okër të verdhë
nga një Van Gog
surrealist
misterioz

vjeshta
i mbush me venë kupat
me avuj kokat
njeriu bahet andrrimtar
andrron tabllotë e Rubensit
Dionizin e Panin
bakantet  gjysmë të çveshuna

gjethet bien
te thata
të shpërdame
dashunitë humbin
mbrrin dimni
mbi qiellin e vrejtun
mes degëve të lisave
të çveshuna
të përthamë
t’errëta
duket
hija e kosës
ogurzeze
e kobshme
fundi !

Besojuni poetëve

Kërkojmë universin
në hapsinat e pafund
kur universin
e kemi
 në vetvete

mundohemi
t’arrijmë
skajet ma të largëta
galagtikat
nebulozat
botnat e paarritshme
te molekulave
te atomëve
pa asnjë shpresë suksesi
madhësia ma e pamatshma
vogëlsia ma e pamatshma
makrokozmi
mikrokozmi
krahasue
me pafundësinë
janë hiç

vlefta e hiçit
me vleftën e gjithësisë
barazohen
në pafundësinë
asht një poet që e thotë
sepse poezia
mendimi i frymëzuem
asht aftësia ma e naltë
e mendjes njerëzore
e vetmja
që mund të përfshijë universin
nën një çast të vetëm
besujuni poetëve !

Mbramje

Çdo krijesë e gjallë
e ndien veten te vetmueme
në madhësinë e tokës
kur dielli
lëshon shigjetat e fundit të tij
që i japin zjarr
qiellit tashma të lodhun
bie mbramja
preludi i natës

në mendjen t’ime endacake
bie kujtesa
preludi
i pushimit të amshuem.

Besoj

Re endacake
në brazdat e ernave
mendime të shpërdame
në brazhdat e kujtimeve
që kurrë ma
kurrë ma
s’do të rijetojmë

mjegull e madhe
zbrazëti e madhe
hapësinë e pafund
e qenja ime që shtyhet
përtej çdo pengese
jetes
vdekjes
e qenja ime që shtyhet
përtej çdo arësyeje
kokërr rane
atom
grimcë
e jetës së amshueme
të lëvizjes së amshueme
gjendëm
në intuicionin e naltë
të pafundësisë
e
besoj!

Poezi e zgjedhur për antologjinë e poezive më të mira që konkuruan në konkursin ndërkombëtar të poezisë te qytetit La Spezia, Itali, më 2007

Përballë oqeanit

Oqeani
dhe madhështia e tij
pushtojnë
shpirtin
mendjen

ndoshta
 kemi dalë nga honet detare
kështu po thonë
por
ndërsa me pëlqen
toka e palëvizshme
ku mund të mbështes kambët
çuditnisht
me tërheq
hapësina e ujnave valezuese
tërbimi i stuhive
valët e trazueme
të inatosuna
që përplasën
 mbi shkambijtë e thepisun
të brejtun
prej shekujsh të pa numërt
kur kishte vetëm tokë e det
kur kishte vetëm ujë e shkamb
as bimë
as peshq
as hardhuca
as majmunë
e patjetër
as hominidë leshatorë

ndoshta keme qenë bimë
ndoshta peshq
ndoshta hardhuca
ndoshta majmunë
ndoshta hominidë leshatorë
kështu po thonë
oqeani
madhështor
përgjigjet
si gjitmonë
me gjëmimin e tallazëve
ndoshta tregon
historinë e gjatë të tij !

I  gjallë

Yjet shkëlqejnë
buzëqeshje të natës
mbi tokë
buzëqeshtje të Perëndisë
mbi shpirtnat e njerëzve

ndjehem i pushtuem
nga nji heshtje  e madhe
ndjej psherëtimën e erës
mbi valët e detit
përgjigjem me psherëtimën time
e thyej heshtjen
jehona e thirrjes
ngrihet drejt qiellit
humbet në natën
ia rikthej buzëqeshjen yjeve
ndjehem i gjallë.

Stuhi

Grumbullohën rejet në qiell
lajmatare stuhishë
të hstyme prej vrullit të erës
rënqethen  pyjet
përdredhin degët e tyne të shumta
nga trungjet e lëndume të  lisave
ngrihet
një gjëmim i fuqishëm
i ngjashëm
me gjëmimin e tallazëve të detit

nën vrullin e kohës
renqethet e gjithë qenja ime
shpirti i ankthuem
prej thellësisë së zemrës
vjen
një gjëmim dhimbje
mbetëm i tronditun
i çuditun
haru
i pazoti
të rrështoi mendimet e mia.

Shkëputje

Vjeshtë
gjethet shkëputën nga lisat
shkëputën mendimet
nga truni im

gjethet bien
shpërndahen
të thata
mendimet e mia humbasin
nën shtytjen e kujtimeve
njeriu e natyra
ngjasojnë gjithmonë

vjeshtë
mallëngjim
prelud dimnor
shpirti qan
brenda vetvetes
e ndien
afrimin e çastit të fundit
lamtumirën e fundit
shkëputjen !

Kllapi

Shkëlqimi i syve të tu
i jep ma dritë
velos së tejdukshëm
që mbulon trupin tand hyjnor
sytë e tu më kërkojnë
përmbi shpatullën e fildishtë
bukuria e gjinit tand
ia tejkalon
rrezës së dritës
llanët e krahëve të tu
me magjepsin

kllapi
apo pamje e vërtetë
të vështroj
dhe i lëxoj fjalët e heshtuna
mbi buzët e tua
i ndjej
rrrahjet së zemrës
lakmoj
dashuninë tande
nga tellësia e shpirtit

shpërthen vrulli i kohës
ditët e netët kalojnë
mbetet
kujtimi i shikimi tand
i  buzëve
i puthjeve të zjarrta
i trupit engjëllor
tashma
përfytyrim i largët
kërkoj
me kap të kaluemen
mundim i kotë !

Mirëdita

Sa e bukur ishe
e dashun
e bukur si nji zanë mali
a e mban mend atë ditë
plot diell
plot ngjyra
plot aromë lulesh
plot kangë zogjësh
a e mban mend ?

hyjnore
jo ndryshe Afërdita
e tejdukshme
engjëllore
sytë që shkelqenin
ma shume se një yll
me atë trup të derdhun
nga nje artist  i përkryem
një Praksitel hyjnor

nën hijen e ullinjve
erdhe e me takove
e buzëqeshun
 sa e bukur ishe
e dashun
me pershendete
me the vetëm
mirëdita !

New York

Qiell-gërrysët e New Yorkut
ngrihen madhështorë
me kokat e tyne boshe
te mbështjella
me velot mjegollore
ngrihen
te fuqishëm
pare-gerrysit
me kokat e fryme
te mbeshtjella
me velot e arta të dollarëve

te gjithë racat e botës
te gjithë gjuhët
levrijnë
atje poshtë
mes kanionëve
të avenyve e stritëve
nën hijen
e kullave të nalta të Babelit
që kërkojnë të kapin qiellin
tue harrue
se janë kokrriza pluhuni
te pa kurrfarë vlere
të perdjerruna
në pafundësinë e universit

prralla e përjetshme
e bretkockës me buellin
përsërtitet
i shkreti njerëzim
që mendon e andrron
kulla te nalta
plot ar e diamantë
pallate madhështore
tue harrue
lutjen e thjeshtë
të birit të Njeriut
të shqiptueme
nga miliona të dëshpëruem
anëkand këtij rruzulli :
« Bukën e përditshme
jepna ne sot! »

Pyetje

Si mundet me çelë nji lule
mbi telat e ndryskun me gjemba ?

Si mundet me  mbi nji fije bar
mbi tokën e djegun e të shkelun ?

Si mundet me fluturue nji pellumbeshë
mbi qiellin e errësuem  të luftës ?

Si mundet me këndue bilbili
mbi degën e ngrime të një lisi ?

Si mundet me buzëqeshë një femijë
i varun pas gjinit t’përtham të nanës ?

Si mundet me shpresue një njeri
i prangosun në qelinë e një burgu ?

Si mundet me besue një i gjallë në jetën
kur gjendet në kthetrat e vdekjes ?

Si mundet…. ? Si mundet…. ?

Mjaft !

Kumbojnë të kobshëm
krismat e armëve mbi tokën
pëllumbaeshat e bardha
ma nuk fluturojnë
mbi qiellin e shkretuem
t’errët
të ndotun
prej tymnajeve
prej flakëve
prej helmeve
të mbushun
me gjëmimet e luftës

kumbon i kobshëm
vaj i fëmijëve
mbi këtë botë
për nji pikë qumësht
nga gjini shterp i nanave fatzeza
në sytë e tyne te çakarritun
humbet jeta

tela me gjemba të ndryshkun
rrethojnë rruzullin
me miliona vorre
mbushin fushat pjellore

mjaft !

t’i shtrijmë duert vllaznimit
zemrat dashunisë
mendjet paqës
le të fluturojnë përsëri
pëllumbeshat e bardha
mbi qiellin e kaltërt !

Era dhe koha

Era
era
era
i shpërdanë
gjethet e lisave
koha
koha
koha
i shpërndanë
kujtimet e mia

lule bajameje
më bie në mend për ty
për ato buzë petale trëndafili
për përkëdheljet e ambla
për puthjet e zjarrta
me kujtohet dashunia jone
me kujtohet
gjithmonë

era
era
era
i shpërndanë
lulet e fushave
koha
koha
koha
i shpërndanë
vitet e jetës sime.

Kujtime

Jetojmë me kujtime
megjithatë
ato shpërdahen në hapsinën e kohës
mbi një qiell pa kufi
zogj shtegtarë në rrymat e ernave
duken e zhduken porsi hije
porsi kimera mitesh
të pakapshme
mbetën vetëm gjurmët
në thellësinë e shpirtit
pjesë e qeniës sonë

kujtime
kujtime papërfillëse
kujtime tërheqëse
kujtime të trishta
kujtime të harëshme
t’errta
të ndrituna
jeta na qenka veç kujtime
dukuni endacake
nëpër labirintet e trunit
shtegtare
të përdaruna.

Falëminderit Liri!

Liri
ti meriton nga ana ime
shprehjen ma të lartë të mirënjohjës
ashtu siç e meriton
nga ana e të gjithë atyne që vuejtën
që u sakrifikuen
që u përsekutuen
që luftuen
si heronj
që vdiqen
të pafajshëm
me emnin tand në gojë!

« Lacrimarum valle »
(luginë lotësh)

Do të doja me ju ba me qa
sepse kam qa
sepse kam jetue
po
kam jetue
në një luginë lotësh
« lacrimarum valle »

ku
dëshpërimi
ia kalonte
dhimbjes
ku
nanat
qanin fëmijët e tyne
të pafajshëm
ku
bijt
e pafajshëm
qanin baballarët
e pafajshëm
ku pafajsia
qante
vetvetën.

Mendime

Fshihem
nën hijen e mbramjes
bashkë
me mendimet e mija

kujtime

fluturim shpendësh
mbi ekranin e zjarrtë të perëndimit
përtej horizontit

ankth
frikë
kujtime
që zhdukën
përtej caqeve të mendimit

kujtime
që nuk ngjallen ma kurrë
dëshirë
e pavetëdijës
për t’u rikthye
në kohën e lumturisë
së humbun.

Ditë shiu

Lutës
ngrihen drejt qiellit
krahët e degëzuem të lisave
në këtë vjeshtë me shi
që përlyen me trishtim
qytetin
dëshirat
mbetën të mbylluna
të ngrime
pas xhamave
dhe perdeve
të dritarëve

zhurma e pandalshme
të rrotave të makinave
mbi rrugën e lagun
shoqnon
monotone
mendimet e mia
të varuna
pas atyne degëve
të shtrime
gjithë dëshpërim
drejt atij qielli
të vrejtun

përtej reve
ndrit dielli
vëzullojnë yjet
hana
universi i pamatshëm
misteri i  pafundësisë.

Mbramje verore

Fluturim  zogjësh
mbi horizontin e përflakun

fryni era
solli parfumin e fushave
një rënqethje
një fërshfëritje
nën hijen e gjethëve

mbramje verore

tregimi i një plaku
tashma i lodhun
tashma i ngarkuem me vite
me kujtime
me shpresa
të pa realizueme
kujtime
te një kohë që shkoi
kujtime
që nuk rikthehen
ma
kurrë.

Vjeshtë shpirtnore

Vitet
gjethe që bien
nën vrullin e erës vjeshtore
të kohës
kujtime të çastit
që përdaren

e buzëqeshun ndonjëherë
ndonjëherë e trishtë
zemra
me rrahjet e vazhdueshme
kërkon me numrue
çastet e lumturisë
çaste e dëshpërimit
që humbasin ndër shtigjet
e mendimit
për gjithmon

« Tristitia perpetua »
(trishtim i përjetshëm)

Një violinë vetmitare
tregonte historinë e saj
me tinguj t’ankueshëm
që çanin ajrin
ndërsa muzikanti
mundohej të fshihte
fytyrën e rudhosun
me kokën e ulun
mbi telat vajtues

flokët e zbardhun
të shpurpurishun
kërkonin  mëshirë
për mjeshtrinë e tij
tashma
të përendueme.

Njerëzit  shpejtojnë hapin
papërfillëse
dikush ndalohet
hedh një monedhë tingëlluese
një notë e gëzueshme
mes melodisë së trishtë
që shkon  duke u zgjatë
pa mbarim

„ tristitia perpetua “!

Përjetësi

Ré endacake
në rrymat e ernave
mendime të përdjerra
në shtigjet e kujtesës
që kurrë
kurr ma
rikthehen

mjegull e madhe
zbrazëti e madhe
hapësinë e pafund
dhe qenia ime që shtrihet
përtej çdo arësyeje

kokrrizë rane
atom
pjesëz
e jetës së amshueme
të lëvizjes së amshueme

gjëndem
në intuitën sublime
të përjetësisë
dhe
besoj!

Përfytyrim

E kap lirën time
e lehtas
me ambëlsi
nxierr prej saj
tinguj dashunie
tinguj andrrimtarë
tinguj
që dalin
nga zemra ime rinore

më përfytyrohen
zanat e mia
zanat e bukura
të malëve
të pyjeve
të krojëve
kah hedhin valle
nën dritë e hanës kalimtare
të veshuna me të bardhe
mbi lendina të blerta
mbi fusha me lule

një kangë mallëngjyese
sikur del nga buzët e tyne të bukura
sikur shoqnojnë
tingujt e lirës sime

në këtë kllapi magjike
shijon lumturinë
zemra ime rinore
shpirti im.

Luftë e paqë

Nuk fluturojnë ma pëllumbat e bardhë
në kaltërsinë e qiellit
luftë !

Ré të zeza mbytëse
mbulojnë tokën
flakë ngrihen anëmbanë
shkatërrime
luftë !

mes reve lajmëtare të stuhive
dëgjohet gjama e avionëve
shurdhuese
në qytetet e pushtueme nga tmerri
përhapet e lemëritshme
ulurima e sirenave
ushton i llahtarshëm
shpërthimi i bombave
gjama e topave
luftë!

mes shtëpizave të fshatnave
jehojnë
krismat e automatikëve
vrasës
që gjuejnë egërsisht
mbi trupat e aq të pafajshmëve
luftë!

vajë fëmijësh
lot nanash
dëshpërim jetimësh të perdjerrë
të mbetun pa prind
dëshpërim prindësh
të mbetun pa fëmi
prej mizorive të njerëzve
egërsi kafshësh grabitçare
luftë!

korba e orla të pangopshëm
shpend ogurzez kërmash
vijnë rrotull mbi atë qiell t’errësuem
të pistë
kundërmim mortor
shkretinë
kudo
mes grumbujve të shtëpive të djeguna
të përfshime nga flakët shkruemese
mes brazdave të arave
ku mbillen kufoma
trupna të sakatuem
të coptuem
të djegun
(të korruna mortore)
ndër shtigjet e ngushta malore
gjindja kërkon shpëtim
nga terbimi i armëve vrastare
nga hordhitë barbare
që si lugetën të dalë nga e kaluemja
çohën
të tmerrshme
duke mbulue me krime e përçudnime
ketë tokë të lodhun
të rraskapitun
në prag të këtij tremijvjeçari
në kulmin e qytetnimit

ngrihuni njerëz vullnetmirë
bashkoni duert e jueja të fuqishme
ndaloni këto lufta vllavrasëse
ndaloni bombat e topat
ndaloni breshëritë e armëve

të shpërdahen retë e tymnajëve mbytëse
të shuhen flakët shkatërruese
të rikthehet qetësia në botë
të qeshin femijët
të gëzojnë nanat
t’i gjejnë bijt e tyne prindët
të fluturojnë përsëri
pellumbat e bardhë
në kaltërsinë e qiellit
të lirë
paqë !

Pyetje te tjera

Kur
do të heqësh dorë
mizori njerëzore
nga mbrapshtitë e tua lemëritëse?

kur
do të pushojnë
stuhitë kobzeze
e të përbindshme?

kur
raca njerëzore
do të udhëhiqet
drejt veprave fisnike
të përparimit
të qytetnimit?

siç ngrihet
plot gjallëri dhe ngadhjyese
pranvera
nga acari i natës
së një dimni të gjatë
të pamëshirshëm
dhe e risgjon natyrën
me bukurinë e saj mahnitëse
vallë
a do të ngrihet mbi botë
ndonjëherë
një epokë e re
e drejtësisë
e lirisë
e dashunisë universale?

Apokalips

Të vrejtun shikimin  dielli
lëshon
mbi këtë njerëzim
që përcëllohet nga rrezet e tij
dhe merret
me punë e vepra të neveritshme

rrezet e tij të përflakta
kërkojnë të endin rrjeta merimagash
dritash të zbeta
mbi çdo plithar të tokës
mbi çdo pëllambë të lendinave
mbi lulet shumëngjyrëshe
mbi pyjet madhështore
mbi oceanët e pakufishëm
mbi akujt e përjetshme

një përgjumësi e drogueme
pllakoset mbi botën
peshon mbi qëpallat e lodhuna
mbi sytë e fikun
mbi fytyrat e zbeta
të njerëzve
të budalljepsun
të degjeneruem
lamshi diellor duket shumë i largët
tutje reve të tymnajëve
të verdha jeshile të kuqe gri të zeza
pa ngjyra
të pista
helme
e vrejtun bahet fytyra e diellit!

Lindi  një fëmi

Lindi një fëmi
mbi qiellin e kthjelltë
fluturimi i një engjëlli
mbi qiellin e kaltërt
fluturimi i një pëllumbi të bardhë
një kangë kerubinash
një lutje e ambël
në zemrën e një nane
të lumtun

doçkat e vogla shtrihen drejt dashunisë
drejt atij gjini që ushqen njerëzimin
nga epokat ma të thella të kohnave
n’ato të s’ardhmes së largët
në misterin e mirësisë hyjnore
bekim që zbret mbi tokë
asht foshnja që ndrit shtëpinë
bekim i familjes
bekim i paqës mes njerëzve
bekim i bashkimit të shpirtnave

por
orlat e zi  presin mes shkrepave
si shigjeta t’egra e mizore
t’etun për gjak
të uritun
sulmojnë pellumbat e bardhë
capërlojnë pëllumbat e bardhë
gjakosin pëllumbat e bardhë

mbi fëmijët e qeshun të lumtun
mbi pafajsinë e dashuninë
mbi brishtësinë e jetës
vërsulen egërsitë njerëzore
ma keq se orlat grabitçarë
ma keq se se korbat e kërmave

currila gjaku të pastër
mbi rrugët e qyteteve të shkatërrueme
mbi muret e shtëpive të djeguna
mbë djepët e boshatisun
mbi gjitë e përthamë të nanave

njerëzim
lindi një fëmi
lavdia e Zotit të zbresë mbi tokë
lavdia e Zotit të zbresë mbi çdo shtëpi

pushoni luftat
shkatërroni armët vrasëse
shtrini duert drej arësyes
shtrini duert drejt miqësisë
shtrini duert drej vllaznimit

lindi një fëmi
mesazhi i madh i dashunisë
i paqës !

Kohna moderne

Nuk i hyn ma në punë kosa
vdekjes
as kali i saj shtrembaluq
të mëdha janë të korrat njerëzore
shumë i madh mundimi
mbi një kalë të stërplakun
ma mirë
avionët modernë
të shpejt si mendimi
ma mirë armët moderne
armët kositëse moderne
se sa kosa primitive
e ndryshkun!

mitralozë
topa
gjyle
gaz
bomba
H

pa u lodhun
me një puro
mes dhambëve të zgërdheshun
shtri rëhat
mbi poltrona të buta
fluturon në aviona
supersonikë
shtyp susta
thjesht
tak

mitrolozë
topa
gjyle
gaz
bomba
H

gjithçka ndryshon
përparon
marrëmedshëm
qytetnim i përsosun
e pse jo
vdekja
pse me u lodhë me kosën e ndryshkun
mbi atë kalin e saj shtrembaluq
të stërplakun
kur ka raketa
armë të tmerrshme
atomike
etjera
e mjafton me shtypë
susta
thjesht
tak !

mitrolozë
topa
gjyle
gaz
bomba
H
tak !

Flamurit Kuq e Zi

Në stuhitë shekullore
u shpalose fitimtar
i lirë
flamur i kombit shqiptar
kuq e zi
vaditun me gjak herojsh
dëshmorësh
martirësh
të bijve të tu

mbi shkambin e Krujës krenare
mbi kalanë heroike
u naltësove
i madhnishëm
më 28 nëndor
kuq e zi
pesë shekuj ma parë
kur mbi qiellin e historisë
vringllonte shpata flakruese
e Gjergj Kastriotit
Skënderbeut
që mrekulloi
botën mbarë

në ballë të luftëtarve të lirisë
prine gjithmonë
dhe në dorën e Ismail Qemalit
me 28 nëndor dymbedhjetë
triumfove vigan në Vlonë
kuq e zi

në fluturime të lira
shqipe e flamurit kuq e zi
shqipe e malëve shekullore
shqipe e malëve shqiptare
coptue vargojt e robnisë
shporre pushtuesin barbar
madhështore
hape flatrat
mbi mbar trojet arbnore
kushtrimin lëshove
për bashkimin mbarkombtar !

Varr i harruem

Asht diku një varr i vetmuem
larg e larg një varr i vetmuem
në vend te huej nje varr i mjeruem

dirgjen eshtnat e shqiptarit të shkretë
ndonse lavdi pati në jetë
njeri i nderuem
njeri i shquem
ne vend te huej njeri i harruem

mori rrugët e lodhshme t’ kurbetit
njohu shumë vende
botën mbarë
jetoi ne qytete madhështore
e
përfundoi
ne dhe të huej
ne një varr
mbulue me bar

kush në ketë varr vendosi një lule
kush një lutje aty murmuriti
kush dy lot lëshoi dhëmshunie
mbi varrin tand or burrë shqiptar
aq larg e larg
kësaj Shqipnie
vendit amtar ?

asht diku një varr i vetmuem
larg e larg një varr i vetmuem
ne vend të huej një varr i mjeruem
mbulue me bar
braktisë
i harruem !



(Vota: 0)

Komentoni
Komenti:


Gallery

Pëllumb Gorica: Magjia e bukurive të nëntokës sulovare
Fotaq Andrea: Një vështrim, një lot, një trishtim – o Zot sa pikëllim!
Pëllumb Gorica: Grimca kënaqësie në Liqenin e Komanit
Shkolla Shqipe “Alba Life” festoi 7 Marsin në Bronx
Kozeta Zylo: Manhattani ndizet flakë për Çamërinë Martire nga Rrënjët Shqiptare dhe Diaspora