Poezi nga Ramadan Asllani

Ramadan Asllani

KU TË FSHIHEM?!...

Ik prej shkaut, ik prej “shqiptarit”!
Rrah e vret... shkau, spiunon “shqiptari”
Shqiptarët në burg brenda e “jashtë”,
Është rëndë të fshihesh prej “shqiptarit”.

Larg është, afër është – qiriu mbi varr,
Kush e ndezi, kush e fiku – prapë në “terr”.
Vetëm qeni e ndjen urinë dhe vrapon ta marrë,
Drita e kuqe kur do të zbardhej, atëherë i dukej ferr.

Dhe prapë “shqiptari”, pa e me shkaun!
Unë i pari, ti i dyti – gjarpri në mes,
Nusja nuk po lind – foshnja në bark vdes,
Jehovai dhe Satani kontrabandë n’maunë.

Shkau, “shqiptari”, greku, italiani vret e pret,
Me gjak, me para, me vdekje për jetë pa jetë të tretë,
Edhe në tokë, edhe në  ujë, edhe në qiell pa diell,
O i malit, për mal, në mal, malësor burrëror!

Prishtinë, më 26 tetor 1998

SHKRONJË E NJËJTË

Fatkeqësisht që nis emri i armikut shekullor,
Me shkronjën e emrit tim mijëvjeçar.

Fatkeqësisht që të dy ndodhemi në Ballkan,
Dhe tërhiqemi për ta copëtuar hartën e tij.

Ai Shkini të Madhe, Unë Shqipëri Etnike,
Ai me shajkave, Unë me plis.

Dheu i vogël nuk i zë dy fise,
Ti o shka - këtu nuk ke hise!

Prishtinë, më 4 tetor 1998
 
HAVA PRET NË KOSOVË

Nuk e di si ka ardhur orienti me deve,
E ne nuk kemi mundur të ikim me kuaj.
Ai na pushtoi me “merhaba” arabe,
Me arkitekturë e me çaj.

Me gjarpër na e lidhi gjuhën,
Duke na shpënë përtej Evropës,
Nën hiramin e Saharës
E hamë Hurmën e Adamit
Hava le të presë në Kosovë,
Derisa Zoti t’i bashkojë.

Kaçanik, më 24 nëntor 1995