Argetina Tanushi Aquino: Kush jam unë kur askush nuk ka nevojë për mua?

Kush Jam Unë Kur Askush Nuk Ka Nevojë Për Mua?

Nga Argetina Tanushi Aquino

Në fund të vitit, kur zhurma i dorëzohet heshtjes dhe ditët përulen në qetësi, qëndrojmë vetëm me veten tonë. Një pyetje vjen butë, këmbëngulëse, si një trokitje në derën që kemi pasur frikë ta hapim: Kush jam unë kur askush nuk ka nevojë për mua? Vijmë nga një popull që mësoi të mbajë male, të fortë, të palëkundur, të pazëvendësueshëm. Veçanërisht gratë, të rritura për të qenë skelat që mbajnë familjet në këmbë, ruajtëset e kujtesës, shëruesit e plagëve që nuk janë tonat. Ne mësuam, pa fjalë por me breza të tërë duke na vështruar, se vlera jonë peshohet nga sa japim, matet nga sa pak kërkojmë, vërtetohet nga sa rrallë rrëzohemi.

Edhe në diasporë, të shpërndarë si fara nëpër dhe të huaja, ne mësojmë të jemi ura. Ne përkthejmë jo vetëm gjuhë, por botë të tëra. Mbajmë dy atdhe në zemrat tona dhe peshën e kësaj e quajmë forcë.

Por çfarë ndodh kur thirrjet pushojnë së ardhurit? Kur askush nuk na zgjat dorën? Kur askush nuk pret që ne t'i shpëtojmë, t'i rregullojmë, t'i çojmë në shtëpi?

Atëherë frika e lashtë pëshpërit: Ndoshta, pa pasur nevojë për mua, zhdukem në ajër. Por ja e vërteta që thyen zinxhirët: Të kesh nevojë për dikë është një rol, jo një shpirt. Është gjuha e mbijetesës që e mësuam kur ishim shumë të rinj për të ditur se ekzistonin dialekte të tjera. Por nuk është i gjithë fjalori i ekzistencës sonë. Kur askush nuk ka nevojë për ne, ne nuk jemi enë bosh. Jemi të çliruar nga arkitektura e pritjeve. Qëndrojmë para vetes sonë pa kostumimin e detyrimit. Dhe kjo hapësirë, sado e panjohur, sado që na dridhen duart, është tokë e shenjtë.

Këtu, në këtë hapësirë, kujtojmë çfarë duam pa arsyetim. Këtu dëgjojmë zërin tonë pa zhurmën e urgjencës së të tjerëve. Këtu fillojmë të kuptojmë se vlera jonë nuk ishte kurrë diçka që duhej ta fitonim nëpërmjet lodhjes, si paga e paguar me net pa gjumë dhe fjalë të gëlltiture.

Një kulturë nuk mund të ndërtohet mbi kockat e femrave të saj. Një popull nuk mund të lulëzojë kur gjysma e tij mësohet se të pushosh është të dështosh. Vlera e një njeriu nuk është një regjistër i balancuar nga sa të tjerë kanë nevojë për të. Në këtë fund viti, ndoshta pyetja nuk është se kush ishim në historitë që të tjerët tregonin për ne, por kush ishim në momentet e qeta kur askush nuk na vështronte.

Kur askush nuk ka nevojë për mua, ende jam këtu. Ende e plotë. Ende duke u shpalosur si një hartë e territorit që nuk e kam eksploruar kurrë.

Jo e zvogëluar, por e zbuluar.

Jo më pak, por më e vërtetë.

Jo e braktisur, por e kthyer tek vetja ime.

Kjo është trashëgimia që e mbajmë, njohuria se ekzistojmë jo sepse jemi të dobishëm, por sepse jemi. Dhe ky fakt i vetëm, i pareduktuar i qenies sonë, është e mjaftueshme. Është gjithçka.

Ne jemi qetësia që mbetet kur bota pushon së pyeturi.

Ne jemi forca që nuk ka nevojë për dëshmitarë.

Ne jemi drita që shkëlqen edhe kur askush nuk shikon.

Dhe pikërisht aty - aty, jeton fuqia jonë e vërtetë.

Jo në të qenit e nevojshme.

Jo sepse dikush ka nevojë për ne.

Por në njohurinë se jemi të mjaftueshëm thjesht sepse ekzistojmë.

Bota do të ketë gjithmonë nevojë për ndërtues. Por së pari, duhet të kujtojmë: ne nuk jemi ura. Ne jemi vetë lumi, i lashtë, i fuqishëm dhe i lirë.

Argetina Tanushi Aquino

NY - USA