Mark Krasniqi: Për njeriun nuk ka gjë më të shtrenjtë se liria e pavarësia...

Bota sot: A jeni krenar që keni nënshkruar Deklaratën e Pavarësisë?

M.Krasniqi: Ky ka qenë një akt solemn në sallën e Kuvendit të Republikës së Kosovës, të cilin me gëzim, hare e krenari e ka përcjellë i gjithë kombi shqiptar anembanë botës. Kuptohet se të gjithë deputetët, nënshkrues të kësaj Deklarate, e kanë ndier veten të privilegjuar që Deklarata hyn në fuqi me votën dhe nënshkrimin e tyre. Këtë ndjenjë e kam ndarë edhe unë me kolegët e mi deputetë, përkatësisht me gjithë popullin shqiptar.

Bota sot: Shpallja e Pavarësisë më 17 Shkurt 2008, a ka plotësuar shpresën e popullit për pavarësi të plotë e të qëndrueshme?

M.Krasniqi: Për sa i përket pavarësisë si akt formal politik, shpresa e popullit është plotësuar me Deklaratën e Pavarësisë. Me njohjen e Pavarësisë së Republikës së Kosovës nga më se 50 shtete, ndër të cilat, para së gjithash janë Shtetet e Bashkuara të Amerikës me aleatët e tyre të Evropës Perëndimore, pavarësia është bërë e qëndrueshme dhe në asnjë mënyrë nuk mund të zhduket, megjithëse Serbia e Rusia, me 2 – 3 satelitë të tyre, kot bëjnë çmos për ta anuluar pavarësinë e shtetit të Kosovës dhe të mbetet kjo trevë gjithmonë shqiptare, koloni e okupatorit serb, duke gënjyer autoritetin politik ndërkombëtar se Kosova ,,ka qenë, është dhe do të jetë gjithmonë serbe’’. Argumentet historike shkencore dëshmojnë krejtësisht të kundërtën. Kosova kurrë nuk ka qenë serbe. Ajo ka qenë e okupuar për një kohë në shekullin 12 në mesjetë, por me disfatën e Serbisë në betejën e Kosovës më 1389 Turqia fitoi këtë betejë dhe okupoi Ballkanin, pra edhe Serbinë, dhe sundoi plot pesëqind vjet. Pra, Serbia plot 5 shekuj nuk ka sunduar Kosovën. Është marri të kërkojë sot Serbia të përsërit padrejtësinë, robërimin e Kosovës para 620 viteve, duke mbështetur këtë ,,të drejtë’’ të saj edhe në disa kisha mesjetare ortodokse në Kosovë dhe në okupimin e fundit me 1918 të kësaj treve shqiptare. Copëtimin e robërimin e trojeve shqiptare, në favor të fqinjëve tanë grabitqarë, e ka përligjur Konferenca e Ambasadorëve në Londër më 1913 dhe Konferenca e Paqes më 1920 në Paris. Kishat mesjetarë ortodokse në Kosovë nuk i ka ndërtuar Serbia, po ato janë të kohës së sundimit të Bizantisë, kur nuk ka pasur serbë në këto vise. Këto kisha bizantine më vonë i ka okupuar kisha ortodokse serbe, përkatësisht Serbia. Por, nga aspekti fetar, këto kisha janë më para shqiptare se serbe, sepse në kohën e Bizantisë një pjesë e madhe e popullit shqiptar në pllajën e Kosovës ka qenë e besimit ortodoks, kurse kishën e Deçanit e ka projektuar dhe ka mbikëqyrur zbatimin e projektit, prifti katolik shqiptar Vinko Kuçi nga Kotorri, kurse Nemanjiqët serbë vetëm kanë paguar ndërtimin e saj, madje në themelet e kishës së vjetër katolike shqiptare të fisit Gash të Deçanit e të rrethinës. Pra, qëndrueshmëria e pavarësisë së Kosovës nuk mund të kontestohet me asnjë dokument valid shkencor, por as me gënjeshtrat e propagandës të Serbisë dhe të kishës serbe. Më në fund, në qoftë se merren parasysh gënjeshtrat e trillimet histori ke serbe si ,,argument’’ për të sunduar Serbia Kosovën, atëherë më para, dhe me plot të drejt, sot duhet ta sundojë Serbinë Turqia, e cila e ka sunduar plot 500 vjet, siç e di mbarë bota. Është për t’u habitur pse sot disa individë ndërkombëtarë në Kosovë, nuk i marrin në konsiderim argumentet historike, por më parë u besojnë gënjeshtrave të propagandës serbe në lidhje me problemin e Kosovës, duke ia imponuar faktorit shqiptar disa kushte të paarsyeshme dhe të papranueshme për pavarësinë e plotë të saj dhe kundër të drejtave historike dhe aktuale të popullit shqiptar në Kosovë. Imponime të tilla ka edhe në ,,Pakon e Ahtisarit’’ dhe në qëndrimet dhe imponimet e UNMIK-ut, siç janë p.sh. këto ,,Gjashtë Pikat’’ të nënshkruara nga sekretari i OKB-së, Ban Ki Mun, siç duket, të hartuara nga lobi shovinist serb. Për fat, faktori ndërkombëtar në përgjithësi e ka kuptuar si duhet problemin e pavarësisë së Kosovës dhe ka marrë qëndrime e veprime të drejta për zgjidhjen e këtij problemi.

Presidenti i Kosovës, Dr. Ibrahim Rugova, ka meritën më të madhe për pavarësinë e Kosovës

Bota sot: A mos duket e varfër pavarësia pa prezencën e Dr. Ibrahim Rugovës? Kush ka më shumë merita për të arritur deri te çlirimi i Kosovës dhe pavarësia e saj?

M.Krasniqi: Kur vdes i zoti i shtëpisë, mungesa e tij ndihet në çdo hap. Nëse pjesëtarët e familjes janë të mbarë, ata ndjekin rrugën e trasuar nga kryefamiljari që ndërroi jetë dhe e kundërta. Që nga formimi i Lidhjes Demokratike të Kosovës më 1989 e deri më 2006, Dr Ibrahim Rugova ka qenë kryetar i Kosovës. Po them kështu se LDK-ja, pas shuarjes së sistemit monist (njëpartiak) ka qenë partia e parë dhe e vetme, të cilën e kemi konsideruar gjatë kohë si lëvizje shqiptare kombëtare, kryetar i së cilës ka qenë Ibrahim Rugova. Por edhe mbas formimit të partive të tjera politike shqiptare, LDK-ja ka qenë më e madhja dhe I. Rugova ka qenë vazhdimisht kryetar i saj dhe i Kosovës derisa ndërroi jetë më 21 janar 2006. Dr. Ibrahim Rugova ka munguar shumë në ditën e shpalljes së Pavarësisë së Kosovës. Këtë mungesë e ka përjetuar rëndë e gjithë Kosova, e cila mungesën e tij do ta ndiejë edhe gjatë kohë.

Merita kryesore për lirinë e pavarësinë e Kosovës i takon popullit shqiptar i cili gjatë shekujve ka luftuar në fushat e betejave dhe në fushën diplomatike për lirinë e pavarësinë të Kosovës dhe të viseve të tjera etnike shqiptare. Kjo është një e vërtetë e pamohueshme. E vërteta tjetër, gjithashtu e pamohueshme, është se ish Presidenti i Kosovës, Dr. Ibrahim Rugova, ka meritën më të madhe për lirinë dhe pavarësinë e Kosovës, sepse ai është arkitekti i Republikës së Kosovës, shtet i lirë, i pavarur, sovran e demokrat, pro prenimor, me të drejtat të barabarta për të gjithë qytetarët e tij dhe me perspektivë që të inkuadrohet në të gjitha strukturat relevante politike, shoqërore, ekonomike dhe ushtarake evro-atlantike, me miqësi të përhershme me Shtetet e Bashkuara të Amerikës dhe me aleatët e saj të Evropës Perëndimore dhe me fqinjësi të mirë me të gjitha shtetet ballkanike e më gjerë. Ky është projekti strategjik i Ibrahim Rugovës për Republikën e Kosovës. Me diplomacinë e tij të shquar dhe vizionare, me projekte të arsyeshme dhe të përparuara për shtetin e ri të Kosovës, i cili do të jetë faktor i paqes dhe stabilizimit në rajon, si edhe me sjelljet e tij korrekte, intelektuale, njerëzore e të sinqerta, Presidenti i Kosovës, Dr. Ibrahim Rugova e bindi faktorin ndërkombëtar evro-atlantik për të drejtën e popullit shqiptar në Kosovë që të jetë i lirë dhe zot në shtëpinë e vet, në Republikën e Kosovës. Dhe faktori ndërkombëtar mori masat efikase ushtarake, kështu që NATO-ja, me fuqinë e vet të pathyeshme, e dëboi okupatorin gjenocidial serb nga Kosova njëherë e përgjithmonë. Varrimi i Presidentit Dr. Ibrahim Rugova u bë në mënyrë madhështore, madje mbretërore, sepse në përcjelljen e tij për në banesën e fundit morën pjesë përfaqësuesit të rreth 50 shteteve, ndër të cilët ishin burra shumë të lartë shtetërorë dhe mbarë populli i Kosovës. Ky varrim qe një dëshmi e pamohueshme e autoritetit dhe respektit ndaj Ibrahim Rugovës nga bota politike evro-atlantike, nga miqtë e vërtetë të Kosovës.

Me këtë rast nuk duhet harruar përpjekjet dhe lufta e popullit shqiptar në Kosovë për lirinë e pavarësinë e saj. Ky popull pësoi gjenocid të vërtetë nga okupatori serb, duke u vrarë e zhdukur rreth 15 mije civilë të qetë, të paarmatosur, dhe duke u dëbuar me dhunë nga Kosova rreth 1 milion civilë të pafajshëm. Ranë dëshmorë dhe shumë pjesëtarë të Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës në luftën vetëmbrojtëse, duke dhënë jetën për lirinë e pavarësinë e Kosovës.

Prandaj, sot kur festojmë njëvjetorin e Pavarësisë së Republikës së Kosovës, duhet t’i kujtojmë e nderojmë të gjithë ata që vepruan e kontribuuan dhe u sakrifikuan që ta gëzojmë sot rezultatin e përpjekjeve dhe sakrificave të tyre. Falënderimi dhe mirënjohja jonë ndaj tyre do të jenë përpjekjet tona për ta bërë Republikën e Kosovës shtet me pavarësi e sovranitet të plotë, të konsoliduar e të përparuar në të gjitha fushat shoqërore, kulturore, ekonomike e politike.