Agim Gashi

Me zogj t´malit bisedoj

Kam dalë herët majë Monchaut

E jam ulë pak me pushu,

I kam lutë zogjët e malit

Me mu pak me bisedu.

O Ju zogj që fluturoni

Pashë natyrën që e gzoni,

Merrni kto fjalë të mia t´ngrohta

E n´Kosovë ju të mi qoni.

Atje ashtë vendlindja ime

Që për te unë jam shkrumu,

Atje kam dhe nanën time

Që sa shumë jam përmallu.

Nanën time unë shumë e du

Pash n´jat Zot t´fala me i qu,

M´ka marrë malli sa ma ska

Rudhat n´ballë me ia pa.

Sa e shkreta ashtë shkrumu

Që sa vite tue m´pasë mall´  ,

Po i shkon jeta pa ndrru llafe

Pa u knaqë me t´madhin djalë.

Zogjt e malit janë betue

Edhe fjalët mi kanë marrë,

Fluturimin e kanë nisë

Me i qu n´Kosovë k´to fjalë.

Që sa vite po kalojnë

Zogj´t haberin sma kanë pru,

A mos m´qoj noj kush të fala

Mos ka pyet ndokush për mu?

Pas shumë vitesh  n´dritaren time

Disa zogj po më trokasin,

Kem nji lajm për ty Agim

Si në kor nisën t´bërtasin.

Tanë Kosovën e kem kalue

Në çdo cep t´falat tue i lanë,

Askush për ty nuk na ka pyet

Përveq njaj plake që i thue nanë.

Jemi ndalë n´gërmadha t´shpisë

Se çetnikët e kishin kallë,

Tue i pa librat e djeguna

Edhe ne jemi përmallë.

N´dash me shku ndoj herë n´Kosovë

Me e pa nanën sa ashtë gjallë,

Kish dy molla po ti ruente

Me i ngranë me t´madhin djalë.

Qorap leshi t´kish marue

Po ti ruente me gjelozi,

Pos Agimit djalit t´madh

Askush n´kambë ska me i shti.

Shumë do rrudha iu kan shtu

As me sy spo pake mirë,

Ishte krrusë shkonte me krroqe

Por e kishte zemrën e dlirë.

Përmallimi sa m´kaploi

Lotët po m´shkonin rrëke,

Sa e randë jeta e kurbetqarit

Ma mirë ish´ mos me pas le.

N´mëngjez herët posa ngrihem

E puth flamurin kuq e zi,

E puth hartën e Arbnisë

Tanë atdheun e fus në gji.

O ju zogj të vetmit miq

Po ua la nji amanet,

Mu te vorri t´më ligjëroni

Kur të ndahem nga kjo jetë.

Përmbi vorr timin t´ma shkrueni

JU o zogj njo epitaf,

Ktu pushon zemërthyemi

Kurbetqari i pa fat!

10.05.1998

Düren