Mendime
Florim Zeqa: Egoistët e varfër në shpirtë!
E marte, 23.11.2021, 06:37 PM
Egoistët e varfër në shpirtë!
Shkruan:
Florim Zeqa
Në
muajn korrik të vitit 2007, i ftuar nga një delegacion i nivelit komunal shkuam
për vizitë tek një lider partiak në kryeqytet. Përgjatë dy orëve sa qëndruam në
selinë partiake, lideri partiak për të gjitha sukseset e arritura në Kosovën e
atëhershme meritat ia atribuonte vetes e jo të tjerëve, duke u shprehur
pandalur për dy orë rresht; unë e bëra këtë, unë e bëra atë, unë, unë, unë...!
Peshorja zgjedhore i
tregoi vendin liderit egoist
Por,
çfarë ndodhi me liderin egoist kur hipi në peshoren zgjedhore?! Herën e parë
peshoj pak, herën e dytë më pak, ndërsa herën e tretë pothuajse nuk e lëvizi
fare peshoren shkaku i humbjes totale të besimit në elektorat!
Ndër
dukuritë më të shëmtuara që janë prezente tek qenja njerëzore janë; urrejtja,
xhelozia, mendjemadhësia, karrierizmi, lakmia, etj, ku të gjitha së bashku e
përbëjnë një injorancën e skajshme dhe
varfërinë shpirtërore.
Këto
dukuri janë të shfaqura më shpesh tek politikanët, intelektualët dhe klerikët
fetar. Si pasojë e përplasjeve të tyre, efektet negative barten në shoqëri dhe
shkaktojnë dëme të pariparueshme, ndarje dhe përçarje të përmasave kombëtare.
Egoizmi,
urrejtja, mendjemadhësia, karrierizmi, lakmia, xhelozia dhe inatet personale
mes klasës politike sot i kanë arritur nivelet më të larta, të cilat shpesh
kulmojnë me kacafytje verbale dhe fizike në paralement dhe mediume televizive
duke e shpërfaqur kështu imazhin më të keq para qytetarëve të vendit.
Kur kokat e mençura bien
pre e varfërisë shpirtërore
Njerëzit
në këtë botë mund të jenë të pasur me para, mund të kenë pasuri enorme
materiale, por nëse ju mungon pasuria shpirtërore, ju mungon gjithçka! Thënë
ndryshe, ka diçka që është më e rëndësishme sesa ana materiale, pra është ajo
shpirtërore.
Egoizmi
dhe varfëria shpirtërore para së gjithash vijnë si produkt i lakmisë dhe
urrejtjes (xhelozisë). Dëshira apo ambicia për ta parë vetën të parë dhe mbi
gjithë të tjerët, shpeshëherë edhe kokat më të mençura i bën të bien pre e
varfërisë shpirtërore. Kurse mendjemadhësia është dukuri vrastare dhe armiku më
i fshehtë i një intelektuali! Kur dikush mendon që i di të gjitha dhe e ndjen
veten superior ndaj të tjerëve, atëherë ai vlen më pak se çdo kush tjetër. Kur
një njeri i mençur mendon se është bërë vet Zoti, ai vlenë më pak se njeri i
zakonshëm.
Termi
“egoist” rrjedhë nga fjala latine “ego” që do të thotë unë! Egosit është njeriu
që mendon vetëm për vete, që do vetëm vetveten e nuk shqetësohet për të tjerët,
që vë interesat vetjake mbi interesat e shoqërisë dhe jo vetëm kaq.
Egoistëve
dhe karrieristëve çdo herë ju pengojnë sukseset e të tjerëve, ata ngujohen në
lëvozhgën e tyre dhe mundohen t’ua zënë diellin të tjerëve.
Të
tillë janë ata që veten e vendosin në plan të parë, duke u përpjekur të
personalizojnë sukseset dhe rezultatet e përbashkëta shoqërore në stilin; unë e
bëra këtë dhe atë, sikur të mosa isha unë nuk do të bëhej kjo apo ajo punë,
etj. Këto janë shpërfaqje varfërisë shpirtërore, e cila është prezente kudo në
shoqërinë tonë, filluar nga nivelet më të ulëta e deri tek ato më të lartat të
nivelit akademik!
Padyshim
se shëmbullin më të mirë të një lideri të përgjegjshëm partiak dhe shtetëror e
kemi atë të presidentit historik Ibrahim Rugova, të cilin asnjëherë nuk e kemi
dëgjuar duke thënë “unë e bëra këtë”, por e kemi dëgjuar gjithnjë duke i ndarë
sukseset dhe të arriturat me bashkëpunëtorët dhe aleatët e tij. Po ashtu,
asnjëherë nuk e kemi dëgjuar Rugovën duke thënë të pavërteta apo duke e
ofenduar dikë. Dhe pikërisht kjo e ka bërë Rugovën të veçohet si një “lis i
madh” në mesin e shkurreve të vogla! Ndarja e të arriturave personale me të
tjerët përveqse madhështore, është edhe hyjnore!