Kulturë
Nexhat Halimi: Mes shelgjesh në vetmi
E premte, 31.05.2019, 09:03 PM
Nexhat Halimi
Mes shelgjesh
në vetmi
Shelgjet pikëlluese me degëza lëshuar prej
lart
prekin ujin e dridhen në dremitjen e vet
magjike
Krijojnë hulli lumit në rrjedhë të gjatë
mitike
Degës shkëputet befas `i gjeth dhe prish
qetësi
Krijohen rrathë të vegjël e rriten
pandërprerë
Inserte takime ndarje kthesa puthje
dëshpërime
E jeta me krahët e zgjuar ik qiellit në
fluturime
E mua papritur mendja më ik e vetmuar te ti
Me dhembjen e gjallë me lotët e ngrirë e mall
Të krijon nga mbledh buzë ëndrrës tufa narcis
E grimcoj një gjeth të tharë tërfili e të
ndiej afër
E ti në të vërtetë s`je më veç unë të krijoj
kot
E çast më çast pak nga pak nis të besoj në
zot
Uji është i pastër e sipërfaqja e tëra e
zjarrtë
Pamje e pikturuar në ëndërr kaq pritur e
prerë
Ma sjell siluetën tënde mes shelgjesh në
vetmi
Klith e të dua
çdo gjë imja agon me gjak e perëndon njëjtë
të vërej larg e je afër pikërisht siluetë e
s`të flas
ndërmjet heshtjes e pikës së ëndrrës në flakë
t`i pikturoj
për një etjet në zemër në shuplakë
të cci udhën me gunga të arrij te zjarri yt
mitik
bëra përpjekje të të krijoj nga guri s`ndodhi
bëra përpjekje të të zgjoj nga drita s`ndodhi
bëra përpjekje të të dua në pikë vdekjeje kot
e kot provoj të të apostrofoj në kujtesë në
letër
veç ta ndjej lëkurën trokitjet e zemrës e
sytë
fat me hov më ngreh lart më përplasë poshtë
më ndjek përballë erës egër atëherë të fjetur
më pret me tehun e briskut të rrojës e pik
gjak
ma nxjerr gjuhën jashtë e ma shpon me
gjilpërë
e ngel
duke të shikuar gojë hapur në gjëmë
e klith e të dua vetëm pse ti je gjithherë
krua
Ulliri
mjekërbardhë
Veç pse gjarprin e shpirtit e zgjoj llërës ka
vjet
të ngjet siluetën vetës t`ia ndjek diellit të
agut
gurin ta bart lart rumisë të ngjet hijes së
kavakut
e të zbres më pastaj në këtë mënyrë ujë të pi
te kroi me ujin ilaç pa e shkëputur perin e
hollë
me gishta të ngjyer në gjak te e njëjta mollë
e mbetur pa sheshin e vet me shpirtin në shi
ndërmjet zbrazjes e varresh rrafshuar në
toplicë
të më dhemb për të gjitha kohët zjarr nën
cicë
as nëna tashmë nuk është as yrti rreth
shtëpisë
e unë shes karota e speca e tranguj në Pazar
e mendja bredh herë te guri i kuq herë te gur
i zi
te ulliri njaj mjekërbardhë mijëvjeçar në
tivar
t`ia ndërroj gishtat fyellit ende flakë në
çamëri
Kolona e
mëngjesit të Dumnicës
Zbrisnim kush me kapelë e rreth fytit me
shall
Në aromë të thellë të dardhës të kaçës e
mollës
Me dridhje zgjimi zgjatej kolona e mëngjesit
E era nga majë e malit seç na ndiqte me kavall
Gjithherë përpara derës së hapur të shkollës
Priste mësuesi a beqari në shqetësim e
dashuri
Në frikë mos do t`i kërkojë detyrat e
shtëpisë
E lusja aliun të më ndihmojë tinëz vetëm pak
Me zemrën e zgjuar dëgjoja ritmin me tiktak
Shkolla nën lisa të vjetër me pusin ujë bilur
aty
I përjetonte rrufetë mes dy copëza varrezash
Ceremonitë dhe vajet do të mbushnin me frikë
Gjithsecili t`i ikje deshe apo s`deshe aty
sytë
Mësuesi e fliste mësimin dhe bëhej kaq i qetë
Të ikte vëmendjen e ta tirrte dhe ndonjë
sekret
Do ta kuptoni thoshte jeta e ka dhe këtë
fletë
Jehona e
kthimit
Asgjë e tretur nuk do të kthehet kurrë më
E kam tashmë të qartë ç` perëndoi me ty
Çaste të përjetshme frymë kuptime të jetës
Tashmë në netët e errëta bota ngeli pa sy
Bëj përpjekje t`i zgjoj vetëm siluetat me lot
E ikura i ka marrë sytë mendimet e fjalët
Mua më ka mbetur vetëm vetmi e pazot
Ndez ëndrrën në tryezë të vjetër zgjoj yllin
Marr lapsin filloj të shkruaj për ty krejt kot
E shkruaj kohën e bjerrë labirintit magjik
Asnjëherë s`arritëm të kalojmë rubikonin
Ta gjemë daljen jashtë rrethit të robërimit
Kot bredh të përflakemi te besimi mistik
Ti ik dhe unë vetmuar njëjtë hutin në degë
E zhubravis letrën e flak e lapsin e thyej
E brenda e dëgjoj jehonën zërit të kthimit
Takimi me ty e
gjakun
Mendja më iku në këtë shkrim ta harroj
gjarprin
Veç pse ngjau të të zërë gjarpri i fatit të
besimit
S`ka krua të të zgjojë në fushat me diell
mëngjesi
E s`do të ngjet pa un as gurin ilir ta
bartësh zvarrë
Te zoti zgjuar shpirtit gjaku të rrjedh me
jehonë
kot e kanë sjellë kishën prej natës me këmbonë
dëgjohet brenda mitit ritmi i rënë për këtë
kodër
e cila e rrjedh fatin paepur kaq vjet
vetëtimës
të murohet rumia me gjarprin e diellin dhe
gurin
për t`iu gjetur fija e vetme e shpirtit të
gjallë ilir
ndoshta do mihur në kala te ora e ndalur në
tivar
ndoshta do gjetur rrënjën tremijë vjet të
ullirit
apo do gjetur shenjtërinë në udhën e vladimirit
t`i biesh pluhurit rreth liqeni me
treqindenjë kisha
t`i ndërrohet gjarprit rrëshqitja dhe këmisha
e unë të takohem gjakut me ty e dritën pa
orar
Ky shkrim
ulqini
Bëj përpjekje të krijoj çastin dritës së
abazhurit
Vetëtin i degëzuar gjak i fjetur për figurë
të gurit
Për hije të grushtit vjen e bien valët me
ushtimë
E shpërthen lart e bie poshtë ndeshje e
papritur
Mënyrë e vjetër luftimi në det ngjet ndërmjet
Kafkës në kujtimin e tretur anijet puqen e
kapen
me çengela e luftëtarët përleshen trup më
trup
uji vjen valë valë e bart shishen e verës e
tapën
unë gjurmë lë prapa ik e qaj kaloj Ranën trup
e kujtoj rrethimin e Kalasë së vjetër nën
vetëtimë
kokës më bien valë të egra e guaca pa
ndërprerë
më prek hije e dorës shtrirë e abazhuri
ndritur
ky shkrim Ulqini i ngjet luftimit të
abordazhit
anijes nga vjen ka vjet me mua të vrarin në
verë
e vjell e vjell herë robëri dhe herë tjetër
veç vrer
Përjetim i
rëndë
Çilet njëjtë me plagën e vjetër përmbi cicë
Secila pemë e tharë tashmë e secila vadë
Brezit kufitar e zbritjes në fusha me narcisa
E sillet kokës hije fëmije e sillet vërdallë
E brenda kujtimit të ikur kot rri përballë
E kot shkruaj poezi për mallin e vetminë
Çdo gjë prapë më shpien në relievin mitik
Me torbë në shpinë të shëtis në dumnicë
Ka ndërruar pema secila ka ndërruar drithi
Ka çuar kurora dheu për pëllëmbë urithi
Shtëpinë nuk janë më i ka rrënuar Ujku
Fshatarët i ka vrarë dhe dhembja e vetmia
E lë lapsin përmbi letër e shkruaj me lot
Besnik i tokës i ka mbetur vetëm bequku
Arnimi me
përralla
Zgjohesh e ik nën harkun e urës së vjetër
Nën të cilën me vjet rridhte uji tingëllues
bilur
Tashmë ka mbetur monument i kohës tjetër
Të kujtohen takimet e ndarjet te guri i
bardhë
Ti del dhe ik nga kjo te ajo kujtesë në pazar
Unë megjithatë përhitem në kalim veç për urë
Ndodhin gjëra të pabesueshme dhe të rralla
Vijnë dhe derdhen vadë nga ec hijes andralla
Ti arrin te kroi mbush shtambën ujë dhe ik
Me shkronjat e mia mbetur në lëkurë rrapi
Me kokën mbi dyert prekur kohe të një cjapi
S` ka ngelur asgjë veç të jetosh kujtimit
memec
E të ecësh prapë të njëjtën udhë në mëngjes
Gjysmë e bindur kaq vjet arnimit me përralla