Blerim Rrecaj: Vetvetja dërgon letër

Vetvetja dërgon letër

Nga Blerim Rrecaj

Po të shkruaj nga njëra prej kafiterive në të cilën hyra as vetë se di pse. Duke pritë dikë, mes mëdyshjes a ma mirë me ndejtë a me ec. Po shkruaj me tastaturë-telefoni në 'gmail' o Xhemal Kada me a pa 'hahahaha'-të përcjellëse. Hyra për nja një orë. U ula në një karrike të ulët të cilën e lashë duke u ulur në karrikën më të lartë në të njejtën tavolinë. Pranë një rafti me ca libra. Marr dhe e shfletoj librin me kopërtinë të jargovantë me titull "Brigjet" të Esad Mekulit. Kapërcim rrufe nëpër fletët e tij me poezi të para e të papara më parë. Dhe porositë espreson e shkurtë dhe lë librin aty ku e more, mbase pikërisht jo bash aty po vazhdon ta përziesh kafenë pasi zbraz qeskën e sheqerit me këtë lugë plastike ngjyrë vishnjeje. Lë lugën e merr ajfonin nga xhepi, me hamendje provon numrat-çelës që ta hapin botën internetike. Edhe nëpër të shpejt e si përngutshëm klikon për të shfletuar si zakonisht nëpër porta portalesh dhe largohesh për të ateruar te ndonjë adresë ku rrij më me dëshirë. Dhe pasi sheh e lexon një shkrim që na flet për pyjet mendja të vete te ndonjë xhungël. E pastaj sikur s'di çfarë qëndrimi do mbash a si do ta trajtosh a t'i qasesh xhunglës. Dhe kërkon e ndalesh te poezia "Dëshirë për heshtje" e Dritëro Agollit. Sytë në telefon e zhurmërima e bisedkave (biseduçkave patëm thënë dikur) gurgullon. Kjo të dërgon te ajo që mendove të shkruash diç nën çatinë e titullit: 'Thënie të nxjerrura nga përshkëllimat e mia'. A e marr njëren prej thënieve veç sa për ta ilustruar këtë që thashë, e më pas kushedi ku mund të dalim?... Ani çohu, mbaje fjalën dhe merre atë që e ke diku në laptopin-kompjuter. Ja: "A kemi kaqik për të ndryshuar diç po them, ndërsa po zhvillohet një bisedë për probleme Kosove, këtu ku ndodhemi...Ditët pasojnë njëra-tjetrën, nganjëherë ato më duken fort të rënda dhe ka kohë që po më duket se po shkruaj nga burgu, ose po shkruaj një ditar lufte...". Dhe sytë i hedh përsëri në telefon dhe sheh një shkrepje që bëre derisa ecje trotuarit te një saksi me lule të vyshkura e të përthara e të mbuluara nga akulli, që të çudit jo pak, pasi bora pothuajse ka shkrirë e u bë lloçkavinë. Sot e hënë por nga hapërime e fundjavës sytë u ndalën te fole shpezësh a te ndonjë motor-barkë ku krenarisht mbajnë mbi vete atë sasi bore...E sot derisa shkon te dikush, dikush tjetër që del nga një bankë me letra në dorë të fton e ta shkurton rrugën dhe të thotë se është duke bërë duke bërë përpjekje për të ikur prej këtuhit dhe se do të kthehet vetëm nëse bëhet luftë...