Afrim Caka: Egoizmi antikombëtar i hoxhallarëve

TIPARET E KARAKTERIT, EGOIZMI DHE INTERESI VETJAK DHE ANTIKOMBËTAR I HOXHALLARËVE

Nga Afrim Caka

Duajeni atdheun si veten tuaj.

Ka ardhur koha të zgjohemi nga gjumi i thellë i mashtrimit!

Porosia ime është tepër e thjeshtë: jotojmë aq rrezikshëm nën trysnin e hoxhallarëve, sa që jeta është bërë e pamundur. Pse të mos jetojmë me tensitet, me pasion, se s’ka tjetër Zot, për veç atdheut dhe jetës. Dallimi është tepër i hollë, por është po ai dallimi që ka edhe midis mendjes dhe turpit, midis logjikës dhe tradhtisë, ose, që është edhe më e afërt, midis furtunës dhe egoizmit.

A thua nuk është vetëdija kombëtare e vetmja forcë tek hoxhallarët, e cila e nxit atë të mos jetojnë virtytshëm, dhe a thua vetëdija e tyre ka humbur rolin e saj në etikën kombëtare? Me sa duket, në të s’ka vend më për besimin ndaj atdheut; mirpo a nuk është besimi ndaj një kuluture shkretire ajo që përbën themelin e domosdoshëm të sjelljes egoiste dhe interesit vetjak? Ose, në qoftë se hoxhallarët nga natyra janë të lig e servilë dhe i bënë gjithashtu shumë indiferent ndaj gjuhës, historisë, kulturës dhe atdheut. Dhe ata e adhurojnë këtë projeksion. Kjo është absurd, deri në një shkall të tillë budallallëk, saqë mbetet vetëm të habitesh se si mijëra shqiptar truthar i besonin një absurditeti të tillë. Ajo që ekziston mohot vetëm e vetëm se është abstraim i mendjes djallëzore të shqiptarëve. Zoti është vetëm një fjalë, mirpo jeta është realitet.

Në rastin e orjentimit receptiv hoxhallarëve u duket sikur “Burimi i të gjitha të mirave” ndodhet brenda xhamive, dhe ata janë të mendimit që e vetmja mënyrë për të siguruar të dëshirueshmën, parajsen - qoftë kjo diçka materjale apo të jetuarit si në mesjet, është ta marrësh atë nga ky burim i të “mirave”. Njerëzit e tillë janë burimi i të këqijave dhe janë të prirur të mos e vrasin mendjen kur është fjala për të zgjedhjen në mes kombit apo fesë, sepse të jesh i dashuruar nga islami politikë - ky është për ta një emocion i tillë negative që i “rrëmben”, i cili i nxit t’u hidhen në krahë të gjithë atyre që u propozojnë të vdesin për t’a gjetur parajsën.

I tillë është orjentimi i tyre edhe në sferën e të menduarit; nëse janë “intelegjentë”, ata bëhen dëgjuesit më të mirë mbasi janë orjentuar drejt perceptimit të ideve antikombëtare e jo drejt krijimit të tyre; të lënë në mëshirën e fatit, ata e ndjejnë veten të paralizuar. Ata e kanë të vështirë të thonë “JO”, dhe hyjnë lehtë në konflikt të thellë midis besnikërisë dhe premtimit. Meqë s’mund të thonë “JO”, ata kanë qejf t’u thonë PO të gjithëve turqëve, serbëve, arabëve dhe gjithçkaje, kështu që si rrjedhojë, paralizimi i aftësive të tyre kritike i bënë tepër të varur nga të tjerët.

Natyrisht, kjo sjellje është në kundërshtim flagrantë me gjendjen praktike në shoqërinë shqiptare, e cila pranon që egoizmi është stimuli më i fuqishëm dhe më i justifikuar i hoxhallarëve, dhe duke ndjekur interesin vetjak këtë stimul urdhërues, hoxha jep ndihmesën më të madhe në të keqën e përgjithshme. Mirpo mësimi i hoxhallarëve e shpall egoizmin si mëkat të tmerrëshëm ndaj atdheut, kurse dashurinë për “turben e Sulltan Muratit” - si një vërtyt të madh e të fuqishëm. Egoizmi e servilizmi këtu përdoret gati si sinonim i dashurisë për pushtuesit e kriminelët turqë. Alternativa e tyre është e tillë: ose dashuri për pushtuesit, gjë që është e virtytëshme, ose dashuri për atdheun, gjë është e mëkatëshme.

Këta nuk i përkasin më vetes. Prandaj, as arsyeja e jonë, as dashuria jonë mos zotërofshin në përsiatjet dhe të bëmat e tyre! Ata nuk i përkasin më kombit, prandaj besimtarët le të mos i vënë vetes si qëllim t’i ndjekim pas, që mund të jetë me leverdi për vetën e tyre dhe për kombin tonë. Besimtari i panatyrshëm është i sëmurë patologjik. Ai pashmangërisht do t’i nënshtrohet shfrytëzimit nga ana e hoxhallarëve, ose të imamëve, një tip i ri i hoxhallarësh mashtrues.. Ata nuk kanë se çfarë t’i propozojnë besimtarit. Psikoanaliza e tyre është po ashtu një gënjeshtër si edhe islami politikë. Ata u bënë zotrues në mendjet e besimtarëve dhe nuk japin asgjë, por vetëm i se ju shfrytëzojnë.

Ky është një fenomen i çuditshëm. Hoxhallarët që nuk kanë bërë jetë, por që “shpresonin” se dikur (nesër, pasnesër, mbase pas vdekjes, në parajsë) ata do të fillojnë të jetojnë në mesn e virgjereshave; njerëz që e kanë shtyrë jetën “për më vonë”, vetëm të tillë kanë frikë nga vdekja, sepse nuk kanë përvojë nga arti i jetës. Dari më sot përballë shenjtorëve hoxhallarë gjithmonë janë përkulur me nderim të thellë besimtarët e pafuqishëm si përballë enigmës së vetëdetyrimit të vullnetshëme: përse besimtarët përkuleshin..? Parandienin tek shenjtorët, dhe në të njejtën kohë prapa pikpytjes së egos së tyre të dobët e të mjerë.

Këtu kemi të bejmë me një përzirje e racash të njeriut shqiptar modern dhe (me një fjalë, një shqiptar i rëndomtë dhe i keq me veshje beduinësh) domosdoshmërisht ka nevoj për një veshje anadollake, pra ka nevojë për një kulturë me nëj dollap rrobash arabe.