Caka: Doktrina e ideologjisë myslimane në mesjetë

S’më mbetet gjë tjetër, pos t’i përshëndes zgjedhësit e mi dhe t’u uroj jetë të lumtur në shtetin tonë të shtrenjtë, ndërsa armiqëve të mi dhe të shtetit tim ua jap të drejtën për të pëlcitur. Rroftë Shqipëria Natyrale!

DOKTRINA E IDEOLOGJISË MUSLIMANE NË MESJETËN E ERRËT

Nga Afrim Caka

Në të vërtetë Mesjeta e errët u quajt kështu sepse u gjend në qendër të betejës së ashpër mes kulturës shkencore - filozofike dhe dogmatikës muslimane bashkohorë. E cila e kishte marrë emrin”Neootamanizëm” e cila përpiqej të mateshin, kësi kohe, me një kundërshtar të fuqishëm: nga njëra Neokatinizmi, dhe nga tjetra, pikrisht me kulturën Iliro - Dardane, e cila, me sa duke, kishte elemente të mëdha të kulturës filozofike botërore.

Shprehja Mesjetë e errët ishte krejt normale në kohët kur hetimi historiografik “shqiptar” i viteve të largëta tekstet e tyre të traditës ideologjike: ajo ishte një botë me vete, e cila në traditën e egër dhe të fuqishme të Xhamis muslimane përbëntë një prani dogmatike që aso kohe sunonte skenën filozofike arabe e turke duke e përhapur pastaj në gjithë botën e sidomos në Shqipëri, Dardani e Ilirid...

Mbase ata që i përkulen Zotit, e kundërta nuk duhet të jetë “diçka e keqe”, por JO e natyrshme. ?farë e ka bërë shqiptarin një prej kaq të lehtë për hoxhallarët dhe ithtarët me konceptin e tyre për Zotin, armiqësor ndaj kombit, gjuhës, kulturës dhe historisë shqiptare?

Ai që mendon të bëj një pyetje gjithçka mendon se po e thotë qartë dhe drejt. Teologjija muslimane e Shefqet Krasniqit dhe e disa hoxhallarëve tjerë e pohojnë se Zoti i kundërvihet së keqes. Kështu duket në vështrimin e parë, por po të vështrosh më në thellësi do të shihni se në të vërtetë ai nuk i kundërvihet së keqës, por natyrës dhe ngjyrave të saj. Të gjithë ithtarët e kësaj ideologjie janë kundër natyrës dhe jo vetëm ajo e islamit politik por edhe ajo e besimtarëve. Përse janë kundër natyrës dhe armiqësor ndaj kombit, gjuhës, kulturës dhe historisë shqiptare?

Kjo është një strategji efektive psikologjike e mpirjes së trurit shqiptar, që përmblidhet në faktin që, nëse besimtarët janë të programuar kundër natyrës dhe kulturës së një kombi, do të jetojnë në fatkeqësi, me shqetësime, me vuajtje, në kundërshtim me natyrën dhe me ndjenjën e fajit ndaj atdheut.

Në rastet më ekstreme - dhe ato janë të shumta - veç prirjeve për të zvogluar veten dhe për t’iu nënshtruar forcave të jashtme turko-arabe, ithtari shqiptar gjen tek vetja edhe prirjen për të damtuar veten e kombini dhe për ta bërë atë të vuajë. Kjo prirje mund të marrë forma nga më të ndryshmet, më të çoroditurat. Shohim çdo ditë se ka imam e hoxhallarë që zhyten në vet llumin e injorancës dhe vet duke i bërë kritik atdheut, kombit, historisë dhe modelit tonë kulturor etj... Si duket, ka të tjerë, të till si disa hoxhallarë neurotikë kompulsivë, të cilët kanë prirje të turturojnë popullin me disa lloj ritesh dhe mendimesh anadollake. Te një lloj tipash personalitetesh neurotik gjejme prirjen për tu shndërruar në shqiptar fizikisht e mendërisht të sëmurë, të cilët dijnë të rrinë e presin, me ose pa ndërgjegje e pa moral kombëtar, për një sëmundje si të ishte rasti i një dhurate për “Perëndinë”.

E kemi vërtetuar se Mesjeta e errët është një temë e trajtuar shumë pak në historinë e filozofisë së “mekatarëve hoxhallarë mbi dhe”. Në këtë rrugë të gjatë të traditës mjesjetare dhe filozofike nga ideologjija deri në ditët tona, Mesjeta ka zënë vend mjaft dytësor tempujtë e rrësirës në krahasim me atë së cilës kërkimi historik dhe e ashtuquajtura histori e filozofisë ideologjike ku hoxhallarët i kanë kushtuar shumë vëmendje se sa kombit dhe kultures që i parkasin.

Gjendja shpirtërore e shqiptatëve është kritike. Edhe ne Dardani, e akoma më shumë në shumë fshatra dhe vende të pazhvilluara, shohim një prirje shqetësuese drejt pesimizmit kombëtar pasur mendërishtë, të cilët do të donin të shihnin të ardhmen e tyre një jetë më të “mirë” e më të varfur shpirtërishtë duke i’u besuar hoxhallarëve, dhe mendojnë se kjo formë është e mundur mbi të gjitha falë zhvillimit të islamit politik dhe tempujve ku futen.

Sipas meje, ithtarët e ekstremizmit fetar do ta kuptojnë, pak nga pak, se ky këndvështrim është simptoma e një njëanshmërie të rrezikshme në mënyrën sesi përballemi me dogmat e islamit politik. Kjo është një kërcënim për kluturën tonë: askush nuk beson, në të vërtetë, se teknika e kësaj filozofia dhe e dogmave islame e ka zgjedhur tashmë rrugën e vdekjes parakohe, ose mbase atë të urisë në Dardani, apo që do të jetë në gjendje ky popull t’u japë fundë kësaj ideologjije të errët - kështu do të kishim zgjidhur gjithçka!

Ithtarët e islamit politik, nga ana e tyre, atëherë nuk mund të mbështetën mbi një zakon të gjatë kulti dhe indoktrinimi të errët, zotërojnë ende sot një ndikim të madh tek besimtarët. Por gjendja e është e tillë që ato, vetëm, nuk janë në gjendje të orjentojnë besimtarët drejt njëfar mënyrë jetese në botë të sunduar nga shkenca, nga kërkimi dhe nga të gjitha shpresat e mundshme të një zhvillimi që shkenca dhe arsimi përhapin në shpirt dituri dhe natyrën shumë ngjyrëshe...

Tashmë e gjithë kjo kaloi si duket në histori moderne, gjë që solli natyrisht krijimin e bashkëveprimeve të reja dhe maradhënjeve të ndërsjella me shoqërinë shqiptare. Jo rastësishtë doktrina e filozofisë me të cilin u mbyll Mesjeta e errët që “Shefqet Krasniqit” shqiptar, heretiku i vënë në turrën e druve, i cili mbrojti platonizmin kundër fortësimit të ngadaltë filozofik të doktrinës së fesë së Islamit politikë.