Pëllumb Gorica: Një rrugë e vjetër

POEZI NGA PËLLUMB GORICA

 

MË RRËMBËJNË

 

Kur dëgjova tingëllimat,

e harrova vetveten.

U shëndrrova në shpirt

njësoj dritës t'i qepem.

 

Më rrëmbyen vargjet,

më murosën në dhimbje;

muret e Rozafës,

buzëqeshjet më gërvishtën.

 

Sërish... Më rrëmbejnë

verbuese drita e qiellit;

mendimet i këmbej,

me përkëdheljen e diellit.

 

NJË RRUGË E VJETËR

 

Një rrugë e vjetër,

që më kujton se nga jam nisur,

të mbaj mend stacionet e reja

s’më le dhimbjen e ngrysur.

 

Mendoj sa i duhen qiellit yjet,

siç duhet çadra në ditët me shi

ajo erë që lëkund pyjet,

apo nata të mbulojë qytetin gri.

 

Një engjëll s’do më dal papritmas

që asnjë s'mund ta ndalojë,

mi ndrin me puthje gjithë dëshirat

dhe plagët të mi shërojë.

 

Një tik më jep goditje zemre…

Zot që s'ja mbërrita dot,

të dëgjoja at' zë thëlleze,

por e kisha më kot!

 

NËNQESHJA E DHIMBJES

 

Shpesh më mbulon një tis i thellë heshtje

pa ditur për ngrirjen e buzëqeshjes,

po tres sytë në hone të një ëndrre

pas paqes i dashuruari më ters!

 

Mjegullës, pritja e lagu mungesën,

që i jep kumte qiellit të sfilitur

kur zogut i thyen krahët

rrezuar nga një rreze papritur.

 

Mes hapave ku rrugët ngushtohen

sa herë i prek humba aty,

i shoh nga larg se si muret lartësohen

lotin ethshëm e dërgoj për ty.

 

LUMENJTË

 

Lumenjtë ushtijnë kur dalin nga shtrati

një forcë e madhe i shtynë të shperthejnë.

E zgjasin britmën u shtrihet shtati,

kur shtratin e tyre përsëri e gjejnë.

 

Në brigje e zbrazin tërbim urrejtjen,

si krah i shtrirë që s’merr urdhëra

ndofta rrëshqasin të harrojnë vetveten,

por është e vështirë revolta.

 

E nëse lumenjtë kanë sy burues,

i ndjekin ujërat kur shkëputen.

Veç mos të turbullojnë ty frymëzues

se s'ka më mirë se shtrati ku futen...