Pëllumb Gorica: Ndenjat e poetit

POEZI  NGA  PËLLUMB GORICA

NDENJAT E POETIT

Dritë të kaltra ndenjat

në gjoksin e poetit

i gëzon hareja,

si dallgët e detit.

Shpesh herë bëhen fjalë,

pastaj bëhen stuhi

ç’ jugë i ka trazuar

me emrin poezi.

Ah ndenjat e poetit

në botën e pa fund

si mistere deti

janë kudo, dhe askund.

GJURMË  DROBITJE

Ndjej përgjimin tënd djallëzor

shikimin tënd shpotitës

shtigjeve me sy mëngjezor

imazhin gri të dritës.

Diçka që s’e ke parë kurrë

gjysëmhije a ëndërr e vrarë

e ngurtë, e zbehtë si një gur

në netë që ecin zvarrë- zvarrë.

Buzëqesh me ajrin përgjumur

i lodhur shpirti së enduri pritje

nga gjoksi nxjerr ëndërrën e venitur

dhe s’ndjen më drobitje.

SËRISH U KTHEVE

Prej kohësh sikur e kishe harruar

të kaloje urën e lumit si atëherë

ti erdhe në shpirtin tim të malluar

e mbolle në të veç erë.

Me copra kujtimesh si arna gjithkund

por mua më sillnin gëzim

e shkelëm barin e mbirë në këtë vend

dhe larguam përgjumjen trishtim.

Të sjellë shpesh herë në kujtime

me zemrën që ende rreh në gji

ata sy më ndoqën pas me dhimbje

dhe lindën tek unë shkëlqim të ri.

ÇAST

Duke të pritur atë çast ty

më përshëndeti një copëz qielli

tek ngrija lehtë-lehtë qepallën aty

putha një rreze dielli.

Pastaj mes dritës blu

iku ky iluzion sa hap e mbyll sytë

se si më shkoi ky çast i tëri flu

dhe dielli përreth meje u venit.