Afrim Caka: Thaçi vret për së dyti ushtrinë!

THAÇI, NJËRIU QË VRET SOT PËR SË DYTI USHTRINË!!!

Nga Afrim Caka

Ushtria nuk u bë???

Ai hesht, problemi shfaqet edhe më tragjik, duke hedhur memecërinë e tij të zezë.

...ai duhet ta frenonte veten që të ketë shtetë të shëndetshëm dhe ushtri të mirfilltë...

T’i nuk je presidenti im, sepse ai nuk pajtohet me ideologjin kombëtare...

Tani e pyes “presidentin” se cila është e drejtë hyjnore: mashtrimi, nënshtrimi fatal, mosdija apo për të mbuluar shkeljet e vazhdueshme të kushtetutes, për të shuar kundërvënit brenda dhe jasht vendit, për të pasur duart si të pilatit dhe për te vepruar sipas dëshirës?

Nëse do t’i përngjani Sylejman Vokshit, Adem Jasharit, Fehmi Lladrovcit etj, bëhuni martin i vendit, jo frikacak e mashtrues.

Një popull mund të çlirohet nga zgjedha e ndonjë ideje duhen vite e vite ose revulucione të zhurmshme dhe nga njëherë duhen edhe njëra edhe tjetra. Shpeshherë mbrojtësit e tij ndaj atyre ideve të rreme janë ata që do të jenë edhe viktimat e para të këtij presidenti.

Shqiptarëve nuk i ngelet gjë tjetër të numërojë bëmat, gënjeshtratë dhe qyarllykun viktimë e të cilave ai bëhet edhe vetë. Por nuk është në pushtetin e Brojes që të ndalojnë me ligj rrugët e ideve kur ato depërtojnë në shpirtin e çdo nacionalisti Ç'duhet të bëjë nacionalizma shqiptare? Ai duhet të tingëllojë thellë në zemër të çdo shqiptari.

Ata që janë fizikisht dhe mendërisht të dobët dhe të paaftë fizikishtë, nuk duhet të kalojnë mashtrimet e tyre në organet shtetit të vet. Nga pikpamja edukative, Shteti i popullit ka përpara vetes këtu një detyrë të madhe për të përmbushur “bashkimin e trojeve shqiptare”.

Por në një ditë të ardhme.

Vendi i ynë është një vendë i shenjtë dhe vendet e shenjta duhet nderuar. Që fuqitë tona thjesht kombëtare, pa përkrahjen, të paktën në fushën politikës ndërkombëtare nga fuqitë perëndimore dhe të SHBA nuk mjaftojnë për të shpëtuar atdheun nga rreziku ku e futi tradhtia e politikës sonë. Përmes mjeteve edukative, Shteti duhet ta mësojë popullin se pafuqia janë fatkeqësi, por aksidentet e tilla nuk duhet falur, por se është vepër penale dhe turp që një “president intelektual” ta bënë këtë të metë edhe më të keqe duke e kaluar si vesë apo të metë te populli i “pafajshëm”, thjeshtë për shkak të egoizmit.

Sot vendi ynë i është nënshtruar më shumë se kurrë zgjedhës së tiranit. Kjo kthesë e jo e befasishme e politikës së Hashimit është sheshazi një sfidë që i bëhet kombit shqiptar, i kërcnuar në pavarësinë e tij. Paaftësia për të parë të vërtetën e gjithë kësaj përbënte atë që mund të quhet krim politik i një perandori të PDK,ës.

Ushtria nuk u bë??? Ai hesht, duke hedhur memecërinë e tij të zezë.

Pse! Goditja politike që ai i dha ushtrisë në Dardani ka qena po aq fatkeqe sa gjenocidi serb mbi ne. I ashtuquajturi “president” është prerazi një proces që strategjisë dhe taktikës së Thaçit dhe mbajtësve të tij në pushtet iu desh për varrosjen e çështjes së ushtrisë. Midis atij mishmashi zhurmash, që dukej se mbyste gjithçka dhe ku asgjë s’merrej vesh, midis tërbimit të orkestres dhe ulërimës së saksafonit të PDK,ës që, si në vallëzim të fundit, përshpërima tinëzare e LDK,ës... Ndërkohë që presidenti i këtij mileti nuk mund të shkëputet kurr nga nocionet e tij të fiksuara.

?’kishim qenë vallë? Përse nuk e shpallte dhe përse, me thënien e tij, ngjallte dyshime për veten e tij? Themeluesi, përveç gjuhëve kryesore të batutave, dinte mjaft mirë pafuqinë e tij dhe gënjeshtrën, por, me sa dukej nuk ishte këshilluar me SHBA,në për një gjë të tillë. Kishte aq kambana që binin brenda kokës së tij.

Unë se kuptoj këtë njeri? Morëm goditjen e radhes... Meqë presidentit tonë jo vetëm i mungon gjithçka, po e quaj të shëmtuar shfaqjen e tij.

Shteti duhet t’i mësojë popullit se formimi i ushtrisë është shprehje e një natyre vërtet fisnike dhe një akt kombëtar i denjë për t’u admiruar, nëse presidenti që vuan nga veset e trasheguara ai duhet ta frenon veten që të ketë shtetë të shëndetshëm dhe ushtri të mirfilltë. Dardianinë e ka shndërruar në një ideomë afrikane me shkije, maxhup e turqë. Kjo ndoshta etapa e dominimit turk, që imponoi dhunshëm jo vetëm tërheqjen e Hashimit pas qerres turke dhe mohimit e të drejtës ligjitime të popullit të Dardanisë për bashkim kombëtar.

Një kalë pa kalorës do të ishte jo vetëm diçka pa kuptim, por do të rrëzonte krejt qëllimin e asaj shfaqejeje. Në atë mungesë funebre mbi shpinë, kali do të shpallte, në mos vdekjen, sëmundjen e një ushtrie... Brezi i sotëm i ngordhalaqëve natyrisht që e mbështet këtë llojë politike të korrupsionit e mashtrimit dhe nuk ankohen për gjendjen e mjeruar të këtij populli.

Të gjitha marraveshjet politike, të lidhura midis çmitizuesve të PDK,ës dhe LDK,ës, kanë një anë të errët e të fshehtë, të cilën përmbajtja e (tekstit) deklaratës të njoftuar në media nga Presidenti Thaçi përpiqet në të shumtën e herëve ta maskoj pa fuqinë e vetë sa të jetë e mudur. Edhe pse deklarimi i tij fundit ishte, me formimin e saj me çdo kush, duke mos bërë përjashtim nga rregulli se si duhet të formohet një ushtri:

“Nëse nuk formohet ushtria do të japë dorëheqje!!!”.

Të ligët nuk japin dorheqje! Dhe megjithëkëtë, ky ngreh lart kokën thuajse prej të tjerëve dallohet me cilësin “natyrore” të tij, dhe jo me marrëzinë e tij. Kolonizimi pushtetit është kërcnim më i rrezikshëm për vendin tonë, pasi pa kolonët, cilatdo qofshin mashtrimet, vuajtjet e sotme të popullit shqiptar, urat e kolonëve të provincialëve në Dardani nuk do të shuhen lehtë.

Ky gjest teatral i një pseudopatrioti provincial nuk ndryshon asgjën në politikën e tij ndaj Dardanisë dhe as në bindjen tonë kundrejt saj. Politika e tij synon të fusë në dorë dhe të zbatojë më me lehtësi planin e tij për të sunduar vendin.

Shpesh dëshprohemi me të vërtetë kur shohim se si marifetçinjtë arrijnë ta përqendrojnë vëmendjen e mbi gjërat që sot kanë vetëm një rëndësi dytësore. Arsyeja pse ngre këtë çështje këtu është thjeshtë sepse dua të kërkoj llogari për atë fundërrin të paturp, në sytë e botës hoqi dorë nga formimi i ushtrisë, i cili u mbështet në paditurinë dhe mendjen dritëshkurtër të Kadri Veselit dhe të një pjese të madhe të bashkpunëtorëve të tij që stimuluan një indinjatë kombëtare, e cila është po aq e huaj për karakterin e vërtetë të batakçinjve, mashtruesve të tanë parlamentarë.

E vetmja alternativë në këto raste mbetet të luftojmë dhe, në këtë betej, të përdorim të gjitha armët që zotëron mendja, shpirti, intelekti dhe vullneti intelektual, duke ia lënë pastaj “fatit” të vendoste se në cilën krah do të anonte peshoren për shqiptarët.