Elinda Rusta: Tupanat rrehin pa jehonë

TUPANAT RREHIN PA JEHONË  është cikël poetik i shkëputur prej vëllimit NJËMIJË VJET AJKUNË të autores Elinda Rusta, botuar nga Shtëpia Botuese Klubi i Poezisë, Tiranë, redaktor Rexhep Shahu, recenzent Izet Duraku.

 

SYTË E JESHILTA

 

Ûja prapë t'i ka gjetë sytë e jeshilta

kafshatë e mbetun në fyt

që as kalon as kthehesh mbrapsht.

 

Shpirt i parahatuem

Jam lodhë tuj t'qa me lotë t'parrjedhun

jam lodhë prej mendimeve t'preme, t'shkatërrueme

t’pabesa.

 

Në andrra t'zgjas dorën me t'pshtu prej humnerash ku ke ra

në makthe ta shoh fatin e zhgrryem përdhe

t'shoh ty që nuk m'sheh

dashnitë tua të përdhunueme.

 

Zoti jem

m'helmon heshtja e m'i then muret e shpirtit.

 

Zemra përpëlitet me gjetë një kohë ma t'mirë

se bota që krijuem na

qe aq e vogël!

 

Muret n'dashtë  -

shpirtin mos e len me danga.  

 

 

UNË E BUKURA E TOKËS

 

Njëmijë vjeçe jam fëmjë e dal dathë

Njëmijë vjeçe e re, zhytun në tinguj simfonish

U bie yjeve me za e i dirigjoj me frymë

Përformoj melodi fatesh në lotin e paterun të Ajkunës.

 

Njëmijë vjet nata u nxi

Njëmijë vjet malli lisat i ka rrzu

N'Lugje t'Verdha m'kanë mbetë dashnitë

Eposin që jep shpirt e marr në krahë e qes n'breg t’andrrës

E thithi buzësh me ia nxjerrë Bajlozat

që i kanë hi n’bark e n'mushkni.

 

Pa Epos jena jetimë e jetimi e ligshton botën.

 

Tash...

Gurët e themeleve të bjeshkeve po i fus n'pe’

E me ta baj varëse, i vari ngjitë për fyt

Malet i vë njeni mbi tjetrin e ndërtoj kullën e dashnisë

Që n'të me qa e me qeshë, trupin me derdhë çmendshem n'dashni.

 

Mbi krye të Omerit të ri i mësoj botës alfabetin

Rrahjet ia qepi njëjtë me zemër

Unë e bukura e Tokës që ngjaj me t'bukurën e qiellit.

 

 

PERËNDITË JANË NJERËZ   

 

Edhe perënditë njerëz janë

Plagosen shijesh

Ndrrojnë jetë pa u përmbush

Heronjtë e mi të pangjashëm

Kapun jeleve të shejta t'Shkëlzenit

Ju shoh me vesin tem të peshkatares molusqeve

Ua njoh zakonet

I përkitni etnisë pranverave të nuseve ngri në gur

E duroj dhembjen mbi dashninë tuej

kallem gishtash prej malli

Eh, rremi jem i çiknisë!

Burrnia jeme!

 

E báj nji gabim me dashje përherë

Shkruej gjatë për njerëzit-MU

S'më lanë vetëm në t'lodhtin tem

Për muzikën e vetme q? ma ka lexu shpirtin

Për librin që m'ka plotësu nevojat e pafundme

Me ditë çka m'rrethon

QE! Kaq kisha me thanë për veten! 

 

 

UNË E TI MIGJEN

 

Ulë n'skaj t’udhës, kresë i bjen me grushta

s'e di prej dashnie a prej pshtjellimi!

 

Ka ardhë me ia hekë bjeshkës terrin e zbehtë

që i ka ra si jorgan i vjetër

dritën e qorrueme me e derdhë n’vorr.

 

M'lutet, si murgeshës për ferrin, me ia afrue gushën

me i mbyllë sytë e me e futë mbrenda kapakëve të tyne

unë s'mund!

 

Ashtë i ri e druej se edhe nesër m'i lyp sytë

ai shkon larg tuj prekë afër

mundet me lexu mjerimin e sodit.

 

S'mundem

me i kallzue se kanga e mjerimit a kthye n'gjunjëzim

dynjaja n'vaj pazaresh shpirti

dashnia ka dekë

unë s'mundem me u zhytë n’mëkate t’parrefyeme tuj ia kqyrë sytë.

 

Na nuk jena miq

erdhëm si të dashunuem pa u njoftë

për me u njoftë mbrenda vetes

me u zhveshë ashtë me u njoftë, unë s'muj

unë murgesha që s'e kam njoftë ma parë

s’muj me ia qitë mjerimin lakuriq.

 

N'mundsh Migjen me m'dashtë si jam,

pa i zblue vorret.

 

N'mundsh Migjen për mëshire tande

me m'sundue pa m'puthë.

 

N'mujsh me çue dashni me engjej

tuj i ruejt.

 

Unë s'di me puthë, veç me marrë erë

po due veç me t’rrok

m’je ba dhimbje edhe ti

je ba gur

rranjë e kësaj toke

unë e ruej veten për ty.

 

Unë e ti Migjen skajet e një shpirti. 

 

 

 

KA DO KOHË

 

Nuk shkruj për dashni,

shkruj veç për ty.

 

Ka do kohë që t'gjuj me zogj

copash i baj po s'mbrrijnë te ti.

 

Ka do kohë që nadjeve të përhime

dergjem me t'pasë.  

 

 

MA E BUKURA NË JUTBINË

 

Ulem rrafsh si gruaja ma e bukur në Jutbinë

Andrrat nuk m'lanë me çue krye

Hala zemra aty m'rreh

A thue s'dit me harru kurrë?

Jo! Edhe e humbun mbrenda fituesit jam!

Nuk bahem merak

Dhimbja nuk përzihet n'mu

Kjo ashtë dhimbtë si tjerat

Asgja e mbinatyrshme

Kam forcë mos me bashku emocionet

Mos me vu emnues të përbashkët

Të përtejmen tëme nuk e shoh

Nuk ashtë frikë me dekë

Frikë ashtë me jetu pa jetë

Me qeshë njerzit kur tregohesh bosh

Kumonë kishe pa njerëz

Qira të rrëzuem

S'kam n'mend me i ba gja vedit

Kam dalë ma herët n’dynja se rrëfimi jem.

     

 

PRAPË TË FALI

 

Sot hodha në kosh lulet që më ke pru,

nji grumbull drandofilash

të bardhë e të kuq që i mbajta afër trupit

afër gjumit në çdo moment.

 

Nuk të kam dashtë kurrë

e sonte qava për këtë gja

qava për ty.

 

Unë jam një trup me gjymtyrë të ngathta

mendje të mefshtë

e mbushun me ndjenja

me vetëm ato sot u bana nji buqetë lulesh

mbeturina ma e çuditshme që kam braktisë.

 

Sot kisha erën e parfumit tand të preferuem

mbshtjellun me fjongo të bardhë m’u desht me ikë

me lanë shpresat të shpërndame nëpër dhomë

si çdo gja tjetër temen, pa rregull.

 

Ka male ma të naltë se Everesti mes meje e teje

në orën 5 të ditës së re

të një dite tjetër ku ti je veç një mendim i beftë i jemi.

 

Na mund ta ndijmë njeni - tjetrin tu qa

e tu u mundue me thanë fjalët e ngushëllimit

për çdo gja të hupun

ti më mban me të dy krahët larg

larg lamtumirave

humbjes së andrrave.

 

Provon

unë jam shtëpi

për herë të parë jam shtëpi

nuk du me ken edhe pse andrrova ashtu gjithmonë.

Jam dorë e zbrazun pa karamele natën e halloweenit.

 

Jam e pashpresë, e pakuptim, e pamotiv

m’ban të bukur vetëm një kujtim në mendjen tande

unë isha e bukur sepse isha dashnia e parë

e vetmja  në mendjen tande.

 

Unë jam ma tepër një laps me ngjyrë të haptë

që vizaton  ça të dush

dhe  prapë mbetet e zbehtë.

 

Prapë të fali

për çdo gja që më ban të bukur pa meritë

të fali për lulet e derdhme mbi lotë

për duart e shtrime që kërkuen dashni

për faktin që isha gjithmonë e huej për ty

për frikën që kam çdo natë kur harroj ekzistencën tande.

 

Të fali dhe për Krishtlindjet ty

për dritat në pemë

për yllin në majë që do ta ve gjithmonë vetëm

për kangët e gëzueshme e xhazin e netëve të dimnit.

 

Në pllambën teme nuk ka asnjë përqafim

asnjë dashni që mëson me dashtë!

 

 

ZAMBAKËT E PRILLIT

 

Kisha dashtë me qit për ty fraza t'bame varg

Me bâ nji poezi n'NJI

Prilli ashtë kaq i bukur kur flet për vedi

Unë e du n'heshtje

Fryma m'del veç n'shtrat të tij

Se prilli s'din gja tjetër veç

Me u lutë: "Pashë sytë e tu oj vashë

M'len me u shtri n'shtrat tand t'u marr erë syve

Të rritem!"

Ai e din se nuk qeshet me gojë

As me muskuj ftyre

Ajo preket me puhi shpirti

I përulet dashnisë

Unë hiç s'mërzitem deri atëhere

Bie n'dashni përditë

Përveçse e bukur jam edhe e paftyrë

Zambakët e prillit i du veç për vedi

Fryma nuk m'del ndryshe veç n'prill

Prillit s'mundem me i kalu përbri

Përnjimend e du!

 

 

ME DALË PREJ TRUPIT T'DEKUN

 

Nëse s'ke dit’ me qa

Kurrqysh s'din me këndu.

 

Nëse s'ke dit’ me u ndrojt si fshatarja para t'fejumit,

S'ke me u ba kurrë heroinë.

 

Nëse nuk t'ka kërcit shpina prej shërbimit

Kurrë epitafin mbi gur t'vorrit, s'ke me e pasë të vlefshëm.

 

Nëse kurrë s'ke dashtë si njeri

Harroje amshimin e paqen pa çmim.

 

Nëse s'je tërbue prej aromës s’lëkurës, flokëve, qafës e gushës,

Nuk e ke kundru hanën e viseve të tua.

 

Nëse s'je pendue për fillimin e rremë,

Fundin ke me e pasë të trishtë.

 

Nëse s'i respekton të gjallët,

s'ke me dit’ me i vajtu të dekunit.

 

Nëse s'je i lirë,

je krejt i zhytun në mëkat.

 

Nëse veç me pak kënaqeni

kjo nuk ju  ban me u ndi gjallë.

 

Nëse s'ke ofsha me shpirt

S'ke me dalë kurrë prej trupit t'dekun!

 

 

MOS U NDAL

 

M'duej!

Mes rrëkesh të prekshme,

t'amla

përpiqem me t'pa.

E matun, e kujdesshme,

e butë.

...

Rikthehem tuj ndi mëshirë për veten

e t'bi n'gjunjë me m'dashtë.

…

M'duej me zor

m'duej kur t'më kesh mbetë vetëm ti

se ti din tashma me m'dashtë.

…

M'duej

se u mësova me dashninë tande,

që m'len t’thërmueme sa herë mungon!

…

M'duej 

se t'urdhnoj me e bà!

…

T'lutem ma duej edhe lotin e fundit

edhe kur jam e dobët

edhe kur jam unë ashtu thjeshtë, pa asnjë zbukurim,

pos shpirtit.

…

M'duej e mos u ndal

edhe nëse të them mos me m'dashtë!

...

M'duej!

Se unë kështu bàj

një natë të urrej

e një natë të due tinëz vetit.

 

 

MALLKUE QOFSH O MORI HANË

 

Mortja e paska vorrin e madh

Të dekunit i ka përzanë

Krejt bjeshka vorr ashtë ba

Djem të gjallë s'mbetën n’të.

 

Ia shploj vorrin dashnisë e qaj tuj pi lotin e nxehtë

Qaj pa zâ me i shurdhue qiejt 

Zogjtë me i lshue coftë n'tokë prej vajit tem

Që shkyen dhe çukitje zogjsh hunjve të kalbun të botës.

 

Omeri jem e la shkretë bjeshkën

Tash ashtë kambë e hupun në prag të huej

Tupanat e bjeshkës rrehin pa jehonë

Omeri jem e ka shkrue në mue dekën e tij të gjallë.

 

Vaji ashtë kangë që unë s'di me e këndue

I dergjuni jem mbet pa xhenaze, pa atdhe

Ba si këlyshi mbas copës bukës.

 

Omeri jem nuk ngjet me mue

Ma kanë poshtnue

Ma kanë përdorë

Pare n’lodra e kanë bâ.  

 

N’mortë tij kurrë s'kam me shkue!