Afrim Caka: Hedhurinat e kombit!

FOLNI SHQIP O JU HEDHURINA TË KOMBIT

Nga Afrim Caka

Kosova po mbushet me jashtqitje.

Sikur këta shpellarë që e gjithë energjia e tyrë e terrorit të dirdhej mbi armiqtë tanë serbomalazezë e grek. Sugurisht që unë e di gjithashtu që simptomatika e kësaj sëmundje, kësaj tradhëtie është frika nga e vërteta, mund të sqarohen ndryshe edhe më thjesht pa marrë parasyesh lëndohen apo jo nga dajaku. Kjo vetëm kjo, është ajo që propozon psikoterapia shkencore. Një shkurtim i kësaj tradhtie, pra një ndryshim i kurës psikoanalitike të ushtruar deri tani, do të ishte teknikisht i pranueshëm.

Por a nuk do të ishte më e përshtatëshme të thuej, dhe është ndoshta se këto raste që hasen më shpesh te ne, që është ana morale (domethënë, psikike) ajo që ifluencon mbi karakterin e këtyre njerëzve jashtëkohe.

Dhe kështu nisën prapë spiunat e tardhtarët për shkromoqjen e shtetit gjysmak e të plagosur nga korrupsioni e tradhtia. U ngjallën si askundë në botë, këtë herë të bazuara te osmanët ose te serbia, por, në radhë të parë, te gjak prishurit shqiptarë.

Ëndrra arabe e serbe apo njëmendësohet? Një “sfid” serbo-arabe e përmasave kozmike!? Ka diçka tjetër që s’e le mendjen qetë: “Kjo përdhosje e bustit duket sikur përcjell një mesazh!”.

Ç’mesazh mund të përcillte përdhosja e Skënderbeut?

Për kë?

Zhgënjimi është i plotë. Hoxhallarët me leshë e pa leshë flisnin me një menyrë gati përbuzëse, thua se në Kosovë nuk po ndodh ndonjë gjëmë, por po ndodhin ca gjëra të zakonshme. Në fillim ky ton përbuzës i ca hoxhallarëve me mjekra e pa mjekra, të thinjura, të spërdredhura u duket si të zakonshme, si rrjedhoj e tardhëtisë së njeriut shpellar me leshë, truri i të cilëve, i tharë, i shpërlarë prej servilizmit e përuljës, është i pandjeshëm ndaj tragjedisë së popullit të vet.

Këta hoxhallarë e imamë që mburren me emrin e vetë sy leshë, me çallmë turke në kokë, dhe që i kanë kërcnuar shqiptarët disa herë, kanë mbetur po aq të pagdhendur si në kohën e sundimit osman. Dhe po aq tradhtarë e zagarë, të varfër nga mendja.

Sërish një lajmë i zi. Një goditje psikologjike. Ngriva në vend. U ktheva në shtëpi me një përzirje ndjenjash në shpirt, nga njëra anë, sa herë kujtoja frazën “arabët mjekërzinj” nuk më hiqet nga mendja, zemra më rrihte me vrull dhe ndieja se si hapej përpara meje një errësirë. Intuita më thoshte se një forcë e madhe, që gjer atij çasti flinte, do të shpërthente tek unë... Njerëzit, si të përmendur nga nga një dremitje, bënin pyetjet:

Si ndodhi dhe pse duhej të ndodhte?

Një pyetje tjetër, një ndjesi faji, po ne ku ishim, pse heshtnim, frika apo të shitur e te blerë. Sytë vazhdonin ta vështronin ngulshëm. Një psikiatër, kishte thënë: “Një tru i zbrazët i njeriut kishte prirjen të përzgjidhte veq gjëra të këqija, kjo dëshmonte një gjendje paradepresive!”.

Kisha bindjen se e keqja niste, fill pas shfaqjes së fantazmës. Një fantazmë përtejvarri fluturon, në radhë të parë, madje në qendër të Prishtinës dhe shtatorja e Gjergj Kastriotit, që s’kishte ku ikte pas ati turpi për ne Një i parë, përballë, heroit, me ç’duket, merret në pyetje. Çuditërisht vazhdonte. Nga e kishte marr lejen (nga Shefqet Krasniqi), si i kishte vënë gjumë qytetarët dhe Ministrinë e Mbrendëshme, policin etj?. Një si zigzag vetëtime ma përshkoi trupin Ishte faji dhe pafajësia e tij, përzier me atë të shtetit dhe të dy bashkë përzier me fatin, të mirin dhe mizorin, ende të pandar. Në fakt, me sa dukej, ishte përcaktuar koha e moskthimit të kokës.

Qëndrova përpara duke e parë “arabin” mjekërzinj. Kuptova qartë! Ishte mesi ditës. Unë bërtita: “Kujdes se erdhën mjekërzinjtë!”. Nuk di si ta shpjegoj, por ndjeva se, një bir kurve dhe i shëmtuar, godet bustin e heroit tonë kombëtar. Njeriu që shkel mbi tokë, ndaj dhe e përbuz tokën, gjuhën dhe vetën e tij. Fulçijtë e mi shtangen, kurse goja ime thotë: Mirë e keni, qe besa, deri sa ne rrijmë e bëjmë sehirë Si të mos kishte frymë njeriu.

Unë dua të them diçka, por goja, buzët, nuk m’u bindën në vend që të flasnin, ato lëshuan një të qarë të ngjirur. A pajtohesh me mendimin tim. O miqtë mi? Kishte kohë që më mundonte enigma e të dytit, mjekërzinjëve arab dhe shqipfolësve. Më mundonte sidomos shpjegimi i verbërisë, prej së cilës trembeshim të gjithë. Kjo frikë vinte ndoshta ngaqë pjesa më e madhe e mallkimeve që drejtoheshin gjithmon kundër syve tanë, të parit dhe heroit tonë SKËNDERBE. Heshtja rreth e rrotull dhe njëfarë shkretimi i udhëkryqeve nuk tregonte gjë tjeter veçse afrimin e shpejtë të saj. Nuk dukeshin as zëra njerëzish, as bulërima kafshësh. Në fund arritën. Ata ishin të veshur me këmisha dhe me mjekëra të zeza. Rrëshqasin krimbat që lëvizin si gjarpërinj, vdekja. Sa…? Ç’po bënin ata aty. Kjo do të thoshte po përgatitej një therrje e re, këputje kokash.

Në gjunjë! Në gjunjë, o bisha, o të pafe! Tregoni respekt për emrin e tij. Të gjithë kafazët ishin shqyer dhe bishatë, bishatë qenë liruar. T’ju shkatrrojmë strofkullatë e kuçedrave kanosëse, të gatshëm për të ushtruar dhunë dhe shkatrrim me këputje kokash. Ata shtrembëruan dhe përdhosën bustin. - Çbën vallë kështu të paudhët. Ju dalshin sytë.

Po hë de, pse, rënkon i madhi Skënderbe.... Nga njëherë më dukej sikur po dëgjoja zhurmën e shpatës së tij. Thundra e kali gjëmonte, rrëshqisnin, nxirrnin shkëndija nëpër gur. E paskan rrëzuar dhe tani dergjet në ndonjë pllajë me skeletet e mbledhur nën vete. Ditët ikin. O Përendi, ç’kohëra të prapa që erdhën! O Përendi, ç’shenja të zeza dhe ugurzeza! Çdë gjë në këtë kohë për ne bëhet së prapthi. Pamja e bustit të heroit, duket pak si i lodhur, fytyra, emri më erdhën në mendje të përgjysmuara, si një bukë e gërryer në trupin tim. M’u duk sikur se po buzëqeshte me vete, që tregonte mundimin e tij. Ne çka, të përgjumur. Qyteti ynë ishte pushtuar. Kjo do të thotë se në qytet kishte ushtarë të huaj arab të përzier me shqipfolsa.

Ne nuk mund ta kuptojmë dot se ç‘do të thotë qyteti i lirë, sepse ne po rritemi në robëri. Në asnjë mënyrë s’e kuptoja dot se si mund të sëmurej një qytet, një popull i tërë. Domethënë s’ka as shqiptarë, as gjak shqiptari? U kalbën burgjeve dhe u vranë shumë shqiptarë, me emrin e tij në gojë. Na dha zoti një SKËNDERBE që rrinte gjithmonë i drejtuar drejt qiejve, një krah anglezi dhe amerikani, tani pritni kur afroaziatikët kur të na hedhin mjekra, qime, thonjë, gjak e hundë arabësh etj.

Idealin tonë kombëtar mund ta sendertojmë sot nëse e shpallim kryeçështje kombëtare. Lirin mund ta krijojmë nëse e përjetojmë si frymarrje të qenies sonë, ndërsa dhimbjen kombëtare si dhembje organike. Sovranitetin dhe pavarësinë kombëtare do t’i përjetësojmë atëherë kur Atdheun e konsiderojmë hapësirë të ekzistencës sonë kombëtare.