Arbër Shabanaj: Pedagogut At

Pedagogut At

-Pedagogut të madh, mësuesit të letërsisë, Mehmet Ciceron Shabanaj-

Tani mu kujtua kur nxënësit kishin hartim

Dhe unë nisë, shkruaj këtë vjershë,

E vehten ndjeva gjimnaziast;

Plot me ëndrrime, gaz e shpresë.

Kur komentonin ata Homerin,

Se Aleksandrin e Madhë temë patën.

Dikush zuri t‘flasë me Akilin,

Një tjetër këtij dhe dorën i zgjatën.

Ç‘mu kujtu tani pedagog Mehmeti

Dhe ajo temë që na u dha n’gjimnaz,

Ndaj Aleksander i Madhë n‘këto çaste u bëra;

E çava detin me tallaz.

Se n’cilat brigje do t’përplasem,

Sot sigurisht atë s’e di,

Po që diku do të arrij;

Këtë e them me siguri.

Nuk pashë aq shumë vise si Aleksandri i Madhë,

Për sulme t’mia askënd s’ngrita peshë,

Unë një poet stuhishë mbeta

E jetën gëzova si një murgeshë.

Porse pas natës mëngjesi vjen

E dita shpraz si kremtë fëmije,

Mbase në këmbë ajo më gjen,

Ose t‘përplasur si zog stuhie.

…Derdhen mendimet tallaz-tallaz,

N‘fletore hidhen mendime t‘mëdha,

Ghithçka do jepja unë këtë çast,

Veç që të isha sot si ata!

Autor: Arber Shabanaj - Gjermani, më 10.12.2000