Begzat Rrahmani: Poezi për femijë

Begzat Rrahmani

 

Poezi për femijë

 

FËMIJËRIA IME

 

Kur isha i vogël

Orë s’ kisha në shtëpi

Jo vetëm unë-

Por edhe shumë fëmijë.

 

Herët në mëngjes

Këndonte një gjel

Çohu thoshte djalë

Mos u bë dembel.

 

Laja shpejt e shpejt

Duar e fytyrë-

Ndoshta s’ do të besoni

Se s’ kisha as pasqyrë.

 

Edhe lapsin e ndanim

Me shumë shokë

Hallet që i kisha

Peshonin shumë okë.

 

Bëja punë të rënda

Në fushë e shtëpi

Janë disa të dhëna

Për mua o fëmijë.

 

 

KAM PENGUAR MAMIN

 

Janë gëzuar atë ditë

Kur unë kam lind

Një grua e një burrë

Janë bërë prind.

 

Thonë menjëherë

Se unë paskam qarë

E gjyshja në govatë

Shpejtë më ka larë.

 

Pastaj me qumësht

Mami më ka ngopur

Unë prapë kam qarë

Se jam bërë i ndotur.

 

Janë mbledhur burra

E kanë hëngër darkë

Më kanë dhënë emër

Që se kam të qartë.

 

Më kanë lidhur duart

Më kanë bërë lurek

Kam penguar mamin

Kur ka bërë byrek...?!

 

 

MËSUESI

 

Sa i ditur ishte

Mësuesi i jonë

Na mësoi germat

Dhe gjuhën tonë.

 

Kur hynte në klasë

I thoshim :-MIRËDITA-

Thoshte:-hapni ABETAREN

Që të ndizet drita.

 

Çdo germë në ABETARE

Është si një diell

Rrezaton e të ngroh

Shumë dijeni mbjell.

 

Punën që bënin

Dje dhe sot

Është e shenjtë

Për dijenitë në botë.

 

 

ALFABETI

 

Alfabeti ynë

Ka 36 germa

Me ato ne shkruajmë

Shumë fjalë e emra.

 

A-ja është e para

ZH-ja ndodhet në fund

Deri sa i mësuam

Ne dhamë shumë mund.

 

Me ato mësuam gjuhën

Por edhe historinë

Tash thurim shumë vargje

Për tërë SHQIPTARINË.

 

Atëherë s’ kishim shkolla

Tash kemi UNIVERSITETIN

Meritën e kanë ata-

Që përpiluan ALFABETIN.

 

 

AMANETI

 

Nxënësit e shkollës

Janë si xixëllima

Përherë shembullorë

Por edhe trima.

 

E duan Kombin

Gjuhën amtare

Kurrë se harrojnë

të shenjtën Abetare.

 

Me shumë kujdes

Mësojnë Historinë

Ua lejnë AMANET

Gjeneratave që vijnë.

 

Kush di Historinë

Kurrë mbrapa s’mbet

Tradhtarëve të kombit

Rrugën ua pret...?!

 

 

DO TË THITHIN NEKTARIN

 

I blemë Dorinës

Abetare e fletore

Sot shkoj në shkollë

Me gjyshen për dore.

 

U mbush oborri

Si koshere me bletë

Do të thithin nektarin

Aty shumë vjet.

 

Mësuesja i priti

Me shumë dashuri

Gjyshe e gjyshër

U kthyen në shtëpi.

 

Nesër do të bëhen

Mjekë dhe profesorë

Dijeni botërore

Do ta kenë në dorë.

 

 

TEMPULLI I SHENJTË

 

Pas shumë vitesh

U ktheva në fshat

Ishte krejt ndryshe

Shtëpitë PALLAT.

 

Më shqetësoi TEMPULLI

Ku mësova ALFABETIN

I kishte rënë kulmi

Askush s’kishte sikletin!

 

Rrugëve dy a tre burra

Dhe xha Biti plak

Meditonte të kaluarën

Te hija nën RRAP.

 

Pallatet nën dry e grilla

Me plotë bukuri

- TEMPULLI I SHENJTË-

Priste, kulmin, nxënës - gjallëri.

 

 

DIJENIA  BOTRORE

 

Me germat e shkruara

Në librin ABETARE

Shëtis nëpër botë

Pa pengesa fare.

 

-Shpejt je rritë!

Më tha një ditë gjyshi

Kur unë i tregova

Ç’ është pesa, e ç’ është njëshi!

 

Ai më dha ca lekë

Të blejë akullore

Por unë bleva një libër

Aty afër në shitore?!

 

Gjyshi lëpiu buzët

Sikur të hante akullore

Unë i thash: gjysh

KËTU KA DIJENI BOTËRORE...

 

 

ATDHEU

 

Për fëmijët

Duhen lodra

Jo tanket

Të rrinë te kodra.

 

Tanket të jenë roje

Për atdheun në kufi

Të rriten të lumtur

Të japin risi.

 

Atdheu është pallat

Me plotë shtëpiza

Ku rriten fëmijët:

Lela, Arta, Blina e Liza..

 

Ta ruajmë atdheun

Me plot përgjegjësi

Të drejtat për fëmijët

Të mos kenë kufi.

 

 

SKËNDERBEU

 

E morën të vogël

Larg në Turqi

Por kurrë se harroi

-NËNËN SHQIPËRI-

 

Ëndërronte shqip

Mësonte turqisht

Krejt që dëgjonte

Thoshte: rrena me bisht.

 

Garonte me shpatë

Dhe si shigjetar

Në të gjithë garat

Dilte fitimtar.

 

U bind sulltani

Se ka aftësi

Prandaj e dërgoi

Të luftojë në Shqipëri.

 

Kur arriti në Korçë

Elbasan e Tiranë

Tha këtu kam nënën

Por dhe babanë.

 

Ktheheni tha prapë

Sulltan e Dovlet

-NËNË e BABA-

Fëmija kurrë s’ vret.

 

 

LUM O KOMBI IM LUM

-Gonxhe Bojaxhiut-

 

Kush janë këto njerëz

Që s’ më lejnë rehat

Dihet e ime mëmë

Por edhe e im atë.

 

Më rrëmbyen tokën

Më prishën shtëpinë

Prej atyre gojëmbël

Kam parë të zinë.

 

Fjala e emrit tim

Është vetën në shqip

Jam krenare për kombin

Se jam prej atij PIP.

 

Trima e trimëresha

KOMBI ynë ka shumë

Tash HYJNESHËN NOBELISTE

-LUM O KOMBI IM LUM-

 

Qetë e ngjite lartë në qiell

Të shndërrim si HËNË

-NËNA E TËRË BOTËS-

NËNË TEREZE E JONË...