Editorial » Mehmetaj
Gani Mehmetaj: Dashuri e mall
E hene, 02.02.2015, 07:19 PM
Dashuri e mall
Tregim nga Gani MEHMETAJ
“ Fytyra
jote më buzëqeshjen engjëllore me ka ndjekur kohë të gjatë. Të shihja në
ëndërr, ndërsa më ikje, të shihja zgjuar, ndërsa më përftoje si puhizë e lehtë
që e le prapa aromën e luleve të verës. Me duket të kam kërkuar gjithë jetën.
Vrapoja, duke të ndjekur sipërfaqes së lumenjve, ndërsa ti shuheshe në pasqyrën
e ujit të kristaltë. Ndonjëherë në të përftuar më buzëqeshje me ledhe si ajo
vajza kur flirton më djaloshin, që e pëlqen, ia zgjatë duart, duke e tërhequr
trupin prapa, herë e ka buzëqeshjen rrëzëllimë, ndërsa befas
Ajo shushatej në gjirin e tij dhe e dëgjonte. I bëhej si në ëndërr. Ndonjëherë i puliste sytë që i shkëlqenin. Nuk qe e sigurt, ushtronte ai për rolin që do ta interpretonte në teatër, apo vërtet ia drejtonte gjithë këtë breshëri fjalësh të ëmbla. Ishin këto fjalë të tij, të thëna nga zemra, e të frymëzuara nga ajo, apo i kishte lexuar diku, ndërsa tash ia derdhte më përkëdheli. Sidoqoftë i pëlqenin.
Ai pasi e
zbrazi arsenalin e frymëzimit poetik, të parin e këtij shpërthimi gejzeri,
habitej me dhuntitë e veta. Se ku e mori
këtë frymëzim?
Një frymë e ngrohtë me një ëmbëlsi të pashpjegueshme e përshkonte gjithë kohës. Ndjente përpëlitjet e saja si zogu në grusht, ndjente të rrahurat e zemrës, ngjitur më zemrën e tij. Asgjë nuk i ndante, pos lëkurës së lëmuar e të butë.
Ajo e shikonte në bebëza të syrit, firoma e frymës së saj ia përkëdhelte herë gushën, herë fytyrën e mërdhezur nga emocionet. Ai fliste i përhumbur, ëndërrimtar si t’i fliste dikujt tjetër, por ajo e dinte që asaj i fliste, megjithëse sytë i pati të shpërqendruar.
“E di ti, si u martuan babai më nënën?”, -e pyeti, ndërsa nisi ta shihte më vëmendje fytyrën e saj të bukur me sytë e thellë të turbulluar
“Ajo e donte. I tha se s’do të jetonte pa te, kurse ai nuk e njihte asnjë vajzë tjetër, që e donte më shumë. Kurrë s’kishte menduar se do ta shkonte jetën me dike tjetër. I dukej sikur kurrë s’do t’i shuhej zjarrmia e fillimit. Prandaj një ditë e mori për dore, e shikoi gjatë në bebëza dhe i tha:
“Do të bëhesh gruaja ime nga sot”.
“
“
“Pastaj babai bëri dasmë, sepse nëna e kërkonte dasmën”, - i tha ai. “Ai nuk ia prishi”.
Ajo iu ngjesh edhe më, e mbërtheu me sytë e saj të thellë.
“Unë nuk të kërkova dasmë, as nuk e di a do të vazhdojmë më. Ne njihemi aq pak. Zjarrmia e fillimit nuk është si njëtrajtshmëria e vazhdimit”, - tha ajo, megjithëse prapë përpëlitej në gjirin e tij. Sytë i shkëlqenin dhe i lëbyreshin. Nuk donte të përmendej raporti grua burrë. Druante se kjo gjë do t’ua zbehte bukurinë e dashurisë. Ajo nuk donte të shtihej, por nuk donte as ta prishte këtë emocion.
Ajo e frenonte vetën, druante se kjo gjë do ta llastonte. Burrat ashtu e kanë. Prandaj vetëm përpëliste sytë, megjithëse e dinte se çdo gjymtyrë e trupit të saj ia përçonte atij dashurinë e pakufishme. Sytë e saj të thellë, shikimi i përqendruar- shponte, ndërsa fshihte diçka të mistershme. Kjo e bënte të afërt e të largët njëkohësisht, i dukej se vinte nga kjo botë, po edhe nga bota e përtejme. E mahniste bardhësia lëbyrëse e fytyrës, lëkura shkëlqimtare e shtatit të harmonishëm, ftohtësia e duarve e zjarrmia e faqeve të lëmuara.
Ai nuk ia përmendi se pas dasmës, babai iku dhe nuk u duk kurrë më. Askush nuk mësoi asgjë për te. Në fëmijëri ndjente dashuri e mllef ndaj babait, mall e braktisje. Me këtë ndjenjë u rritë.
Gruaja e
bukur është si libri i mirë: të nxitë kureshtjen ta lexosh më padurim, madje
dridhesh nga emocionet që t’ia nisësh sa më parë, por kur të përfundosh
leximin, sado kureshtje të te ketë zgjuar, interesimi
Por kur e mendonte më gjatë, megjithëse vazhdonte ta mbante në gji, i përftonte nëpër mendje dita kur edhe asaj sikur librit të mirë do t’i binte në fund. Do t’i kujtohej edhe koha kur e pati, ashtu si i kujtohej koha për secilin libër të rrallë.
Ai u drodh kur e kujtoi të ftohtit. Shkulm emocionesh e përshkuan kur e shkoi nëpër mend mundësinë që ata do të silleshin të huaj me njëri-tjetrin pas disa muajsh apo pas disa vjetësh. Si të mos ishin parë kurrë.
#
Mall e braktisje ndjente kur e kujtonte atë ditë të vakët maji, ndërsa i bëhej sikur i këndonte në vesh të dashurës së tij përkushtimin e dashurisë, me një pëshpërimë mbresëlënëse, me zërin që i pësonte dridhje të lehta e fine të kordhave zanore. Monologun që e dha para auditorit të teatrit, e pritën me emocione e duartrokitje të gjata. Asaj i shkëlqenin lotët në sytë e turbulluar si uji i detit para stuhisë. E ndiqte e heshtur nga mesi i sallës, derisa ai deklamonte me zjarrmi. E hidhte ndonjëherë shikimin në tërë sallën, pa u përqendruar në asnjë fytyrë. Sërish e mbërthente shikimin në siluetën e saj, i bëhej se flokët i rrëzëllinin si kurorë shkëlqimtare. Gjysmë errësira e mbulonte skenën, vetëm një dritë e ngulfatur ia ndriçonte siluetën. Në sallë askush nuk pipëtinte...
Në fund të shfaqjes i humbi nga sytë. Duartrokitjet e gjata e shpërqendruan për disa çaste. Dashamirët e përgëzonin, pasi doli në hollin e teatrit. “Ishe i mrekullueshëm. Qe monolog tronditës si fjalët e Romeos para Xhulietes se vdekur”, se kush i tha. Atij i theri në zemër. Atëherë u kujtua se ajo nuk erdhi ta përgëzonte. Hodhi shikimin në gjithë sallën, por askund nuk e pa. Dikur nisi ta kërkonte më këmbëngulje, duke shtyer mysafirët me bërryl, dhe duke iu shmangur atyre që donin ta uronin. Ajo s’ishte askund, as në korridore, as në foaje dhe as në tualete. Iu hap një hon në zemër.
Ai e deklamoi monologun edhe shumë herë të tjera, më frymëzim, e i pikëlluar. Pikëllimi dendësohej nga shfaqja në shfaqje. Sa herë e hidhte shikimin në publik se si e mbërthente shpresa se do të ndeshte sytë e saj të thellë, të shkruar, lëkurën e saj të shkëlqimit lëbyrës dhe buzët epshore. Por ajo u shkri me firomat e të tjerëve.
#
Sa vjet kaluan që atëherë, nuk i kujtohej. Nuk e qartësonte kohën, i ngatërroheshin datat e periudhat, i përziheshin fytyrat, por fytyra e saj vizatohej e qartë dhe e pastër në imagjinatën e tij tashmë të turbulluar. Herë i dukej se e tërë dashuria e tyre e shkurtë u zhvillua para disa muajsh, herë i bëhej se ajo dashuri qe para një shekulli. Ishte aq e mirë sa të qe reale, ndërsa ishte njëkohësisht aq e paprekshme e qiellore sa të besonte se mbase qe pjell e imagjinatës së tij.
Ofshani dhimbshëm.
Dikur nisi të hamendësonte se ku mund të jetë degdisur, sepse ajo ia mbathi dhe nuk u duk kurrë më. Malli e zemërimi nuk e kishin braktisur asnjëherë. Sikur ta takonte do ta mbante në gji kohë të gjatë, ndërsa njëkohësisht e shihte vetën se si do t’i hakërrohej për këto vjet të humbura.
Vendosi ta përgatiste edhe një herë monologun e tij të famshëm, me shpresën e fuqishme, më shumë se asnjëherë më parë se ajo do ta ndiqte nga auditori me sytë e thellë shkëlqimtarë.