E diele, 03.11.2024, 01:23 AM (GMT)

Editorial » Mehmetaj

Gani Mehmetaj: Dashuri e mall

E hene, 02.02.2015, 07:19 PM


Dashuri e mall

Tregim nga Gani MEHMETAJ

“ Fytyra jote më buzëqeshjen engjëllore me ka ndjekur kohë të gjatë. Të shihja në ëndërr, ndërsa më ikje, të shihja zgjuar, ndërsa më përftoje si puhizë e lehtë që e le prapa aromën e luleve të verës. Me duket të kam kërkuar gjithë jetën. Vrapoja, duke të ndjekur sipërfaqes së lumenjve, ndërsa ti shuheshe në pasqyrën e ujit të kristaltë. Ndonjëherë në të përftuar më buzëqeshje me ledhe si ajo vajza kur flirton më djaloshin, që e pëlqen, ia zgjatë duart, duke e tërhequr trupin prapa, herë e ka buzëqeshjen rrëzëllimë, ndërsa befas nis t’i perëndoj si të mos ia drejtonte askujt. Mbase doja t’ia bëja vetës qefin, sikur fytyra të shkëlqente, kurse ti fare nuk flirtoje me mua, ti vazhdoje rrugën tënde. Doja që ti të më joshje, por ti ia mbathje si era e malit. Pastaj çdo gjë ndryshoi.  Me erdhi keq që kam bredhur kot vjet të tëra. Kot që e kam shpenzuar dashurin gjetiu. Me vinte plasja që e mashtroja vetën se e doja herë një vajzë, herë një tjetër. Mendoja se ky ishte qëllimi i jetës: të argëtohesha e ta gëzoja moshën. Por tash e shoh se qëllimi i jetës sime je ti. Jeta ka mori episodesh shpresëdhënëse, por ti ishe kaptina kryesore”.

Ajo shushatej në gjirin e tij dhe e dëgjonte. I bëhej si në ëndërr. Ndonjëherë i puliste sytë që i shkëlqenin. Nuk qe e sigurt, ushtronte ai për rolin që do ta interpretonte në teatër, apo vërtet ia drejtonte gjithë këtë breshëri fjalësh të ëmbla. Ishin këto fjalë të tij, të thëna nga zemra, e të frymëzuara nga ajo, apo i kishte lexuar diku, ndërsa tash ia derdhte më përkëdheli. Sidoqoftë i pëlqenin.

Ai pasi e zbrazi arsenalin e frymëzimit poetik, të parin e këtij shpërthimi gejzeri, habitej me dhuntitë e veta.  Se ku e mori këtë frymëzim? Po ta pyeste dikush, s’do të dinte t’ia thoshte.

Një frymë e ngrohtë me një ëmbëlsi të pashpjegueshme e përshkonte gjithë kohës. Ndjente  përpëlitjet e saja si zogu në grusht, ndjente të rrahurat e zemrës, ngjitur më zemrën e tij. Asgjë nuk i ndante, pos lëkurës së lëmuar e të butë.

Ajo e shikonte në bebëza të syrit, firoma e frymës së saj ia përkëdhelte herë gushën, herë fytyrën e mërdhezur nga emocionet. Ai fliste i përhumbur, ëndërrimtar si t’i  fliste dikujt tjetër, por ajo e dinte që asaj i fliste, megjithëse sytë i pati të shpërqendruar.

“E di ti, si u martuan babai më nënën?”, -e pyeti, ndërsa nisi ta shihte më vëmendje fytyrën e saj të bukur me sytë e thellë të turbulluar

“Ajo e donte. I tha se s’do të jetonte pa te, kurse ai nuk e njihte asnjë vajzë tjetër, që e donte më shumë. Kurrë s’kishte menduar se do ta shkonte jetën me dike tjetër. I dukej sikur kurrë s’do t’i shuhej zjarrmia e fillimit. Prandaj një ditë e mori për dore, e shikoi gjatë në bebëza dhe i tha:

“Do të bëhesh gruaja ime nga sot”.

Po bota ç’do të thonë”, - i tha ajo më ankim, në vend se të gëzohej, sepse vajzat e asaj kohe dasmën e patën kurorën e dashurisë.  Ajo sa s’kërcente nga gëzimi, me tregonte më vonë, por të shkonte ashtu në shtëpinë e tij pa ceremoni e pa dasmë , se si i dukej, si ta rrëmbente me pahir, cubnisht. Ishte pabesi ndaj të tjerëve. Ai nuk pyeti shumë, i frikësohej vetës së do të ndryshonte mendim”.

Po pastaj, si vazhdoi dashuria e tyre?”, - e provokonte ajo të rrëfente vazhdimin e dashurisë.

“Pastaj babai bëri dasmë, sepse nëna e kërkonte dasmën”, - i tha ai.  “Ai nuk ia prishi”.

Ajo iu ngjesh edhe më, e mbërtheu me sytë e saj të thellë.

“Unë nuk të kërkova dasmë, as nuk e di a do të vazhdojmë më. Ne njihemi aq pak. Zjarrmia e fillimit nuk është si njëtrajtshmëria e vazhdimit”, - tha ajo, megjithëse prapë përpëlitej në gjirin e tij. Sytë i shkëlqenin dhe i lëbyreshin. Nuk donte të përmendej raporti grua burrë. Druante se kjo gjë do t’ua zbehte bukurinë e dashurisë. Ajo nuk donte të shtihej, por nuk donte as ta prishte këtë emocion.

Ajo e frenonte vetën, druante se kjo gjë do ta llastonte. Burrat ashtu e kanë. Prandaj vetëm përpëliste sytë, megjithëse e dinte se çdo gjymtyrë e trupit të saj ia përçonte atij dashurinë e pakufishme. Sytë e saj të thellë, shikimi i përqendruar- shponte, ndërsa fshihte diçka të mistershme. Kjo e bënte  të afërt e të largët njëkohësisht, i dukej se vinte nga kjo botë, po edhe nga bota e përtejme. E mahniste bardhësia lëbyrëse e fytyrës, lëkura shkëlqimtare e shtatit të harmonishëm, ftohtësia e duarve e zjarrmia e faqeve të lëmuara.

Ai nuk ia përmendi se pas dasmës, babai iku dhe nuk u duk kurrë më. Askush nuk mësoi asgjë për te. Në fëmijëri ndjente dashuri e mllef ndaj babait, mall e braktisje. Me këtë ndjenjë u rritë.

Gruaja e bukur është si libri i mirë: të nxitë kureshtjen ta lexosh më padurim, madje dridhesh nga emocionet që t’ia nisësh sa më parë, por kur të përfundosh leximin, sado kureshtje të te ketë zgjuar, interesimi nis e shuhet, zjarrmia bie. Ta lexosh edhe një herë, duhet të jetë tepër atraktive, e jashtëzakonshme. Ndryshe e ke vështirë t’ia nisësh nga e para. Por kësaj radhe donte t’ia bënte si me librat e rrallë, që i lexonte ngadalë, rresht për rresht e faqe për faqe, sepse ajo vërtet i pëlqente dhe nuk donte t’i binte në fund. Edhe verën e mirë kështu e shijonte.

Por kur e mendonte më gjatë, megjithëse vazhdonte ta mbante në gji, i përftonte nëpër mendje  dita kur edhe asaj sikur librit të mirë do t’i binte në fund. Do t’i kujtohej edhe koha kur e pati, ashtu si i kujtohej koha për secilin libër të rrallë.

Po sikur t’i ndodhte ta lexonte një libër gjithë jetën? Sigurisht nuk do të qe libër i mirë, ose truri do të niste t’i shtresonte ndryshk. Nuk e kuptonte se si dikush mund të lexonte gjithë jetën një libër, duke u arsyetuar se kinse çdo herë gjente diçka të re e interesante. Athua do të gjente ai diçka interesante të e dashura edhe pas dhjetë, njëzetë apo  tridhjetë vjetësh? Çfarë do të qe ajo që do ta bënte interesante? Duke u përpjekur ta mbante këtë dashuri me çdo kusht, atëherë kur ajo s’do ta kishte zjarrminë e fillimit të dashurisë, ose atëherë kur do të niste të mos i pëlqente më, do ta mbyste dashurinë. Do të fillonte t’i dukej e bezdisshme si çdo njeri tjetër të cilin e  sheh çdo ditë. Po zjarrmia? Ndjenja kur të duket se diçka të dridhet nën këmbë, ndërsa e ke pranë, pa ia ditur vlerën. Sigurisht zjarri tashmë do të jetë shuar, prushi vetën në të parë duket se është i ngrohtë, ndërsa në fakt është hiri i vaket që dikur bëhet si era e ftohët  në mbrëmjet e acarta të janarit.

Ai u drodh kur e kujtoi të ftohtit. Shkulm emocionesh e përshkuan kur e shkoi nëpër mend mundësinë që ata do të silleshin të huaj me njëri-tjetrin pas disa muajsh apo pas disa vjetësh. Si të mos ishin parë kurrë.

#

Mall e braktisje ndjente kur e kujtonte atë ditë të vakët maji, ndërsa i bëhej sikur i këndonte në vesh të dashurës së tij përkushtimin e dashurisë, me një pëshpërimë mbresëlënëse, me zërin që i pësonte dridhje të lehta e fine të kordhave zanore. Monologun që e dha para auditorit të teatrit, e pritën me emocione e duartrokitje të gjata. Asaj i shkëlqenin lotët në sytë e turbulluar si uji i detit para stuhisë. E ndiqte e heshtur nga mesi i sallës, derisa ai deklamonte me zjarrmi. E hidhte ndonjëherë shikimin në tërë sallën, pa u përqendruar në asnjë fytyrë. Sërish e mbërthente shikimin në siluetën e saj, i bëhej se flokët i rrëzëllinin si kurorë shkëlqimtare. Gjysmë errësira  e mbulonte skenën, vetëm një dritë e ngulfatur ia ndriçonte siluetën.  Në sallë askush nuk pipëtinte...

Në fund të shfaqjes i humbi nga sytë. Duartrokitjet e gjata e shpërqendruan për disa çaste. Dashamirët e përgëzonin, pasi doli në hollin  e teatrit. “Ishe i mrekullueshëm. Qe monolog tronditës si fjalët e Romeos para Xhulietes se vdekur”, se kush i tha. Atij i theri në zemër. Atëherë u kujtua se ajo nuk erdhi ta përgëzonte. Hodhi shikimin në gjithë sallën, por askund nuk e pa. Dikur nisi ta kërkonte më këmbëngulje, duke shtyer mysafirët me bërryl, dhe duke iu shmangur atyre që donin ta uronin. Ajo s’ishte askund, as në korridore, as në foaje dhe as në tualete. Iu hap një hon në zemër.

Ai e deklamoi monologun edhe shumë herë të tjera, më frymëzim, e i pikëlluar. Pikëllimi dendësohej nga shfaqja në shfaqje. Sa herë e hidhte shikimin në publik se si e mbërthente shpresa se do të ndeshte sytë e saj të thellë, të shkruar, lëkurën e saj të shkëlqimit lëbyrës dhe buzët epshore. Por ajo u shkri me firomat e të tjerëve.

#

Sa vjet kaluan që atëherë, nuk i kujtohej. Nuk e qartësonte kohën, i ngatërroheshin datat e periudhat, i përziheshin fytyrat, por fytyra e saj vizatohej e qartë dhe e pastër në imagjinatën e tij tashmë të turbulluar. Herë i dukej se e tërë dashuria e tyre e shkurtë u zhvillua para disa muajsh, herë i bëhej se ajo dashuri qe para një shekulli. Ishte aq e mirë sa të qe reale, ndërsa ishte njëkohësisht aq e paprekshme e qiellore sa të besonte se mbase qe pjell e imagjinatës së tij.

Ofshani dhimbshëm.

Dikur nisi të hamendësonte se ku mund të jetë degdisur, sepse ajo ia mbathi dhe nuk u duk kurrë më.  Malli e zemërimi nuk e kishin braktisur asnjëherë. Sikur ta takonte do ta mbante në gji kohë të gjatë, ndërsa njëkohësisht e shihte vetën se si do t’i hakërrohej për këto vjet të humbura.

Vendosi ta përgatiste edhe një herë monologun e tij të famshëm, me shpresën e fuqishme, më shumë se asnjëherë më parë se ajo do ta ndiqte nga auditori me sytë e thellë shkëlqimtarë.



(Vota: 0)

Komentoni
Komenti:


Gallery

Pëllumb Gorica: Magjia e bukurive të nëntokës sulovare
Fotaq Andrea: Një vështrim, një lot, një trishtim – o Zot sa pikëllim!
Pëllumb Gorica: Grimca kënaqësie në Liqenin e Komanit
Shkolla Shqipe “Alba Life” festoi 7 Marsin në Bronx
Kozeta Zylo: Manhattani ndizet flakë për Çamërinë Martire nga Rrënjët Shqiptare dhe Diaspora