Drita Lushi: Po të lë mbi tryezë, këtë poezi

DRITA LUSHI

PO TË LË MBI TRYEZË, KËTË POEZI

Kur s’je,

vij e ulem në poltronin tënd;

Prek letrat e shpërndara

Librat e lënë hapur…

Një rremujë që jam mësuar ta dua…

Ah, paske harruar të marrësh dhe sot,syzet e tua…

Vë gishtat mbi të tutë,

në tastat ku formon fjalë aq të bukura,

ose që të mundojnë jo rrallë,

tek lidh gërmat të nxjerrësh aty shpirt e mallë..!

Ndihem ti një moment..

Ndërsa ty të bëj vetveten;

Mbyll sytë të imagjinoj ardhjen…

E befas,

Vrapoj në dritare të shoh rrugën,

Dhe vërtet shfaqesh…

Unë qesh…

Qesh…me parandjenjat e mia…

Te vërteta, sa e verteta,

E ndjenjës sime për Ty

Eh…

Te dua edhe në mungesë,

duke dashur çdo send që prek ti;

e kur shfaqesh…

ndihem dyfish në dashuri…!

Unë kam pak fjalë…

Dhe këto s’ti kam thënë kurrë..

As edhe tani…

****

Thjesht,po të lë mbi tryezë …

këtë poezi…!