GOSTIVARLIU I SUEDISË ME FLAMURIN
E SKËNDERBEUT
(Apo, kush është Nezir Sejfullai)
Nga Sadulla Zendeli-Daja
Nezir
Sejfullai u lind në Strajon të Gostivarit. Ai emigroi në Itali. Kundërshtoi të
kryejë shërbimin paraushtarak dhe iku në Itali. Shteti Italian e vendosi në
kampin e të rinjëve. Ai shprehej sokohe: „Jugosllavia nuk ish shteti im, dhe
prandaj nuk doja të jem ushtar i një shteti që nuk është shteti im shqiptar,
prandaj e lash vendlindjen time, Strajonin e Gostivarin tim të dashur.
Jugosllavia ishte e Titos e dhe e Serbisë së Rankoviqit. Emigrova në Itali,
pastaj fati dha që të takoj me njerëz humanë që më sollën në Suedi.” Siç duket,
pra, Neziri 17 a 18 vjeçar, iku nga
shërbimi paraushtarak maqedono-jugosllav duke emigruar në Itali. Vendoset në
kampin e Italisë si i mitur. Një delegacion suedez erdhi në Itali të marrë nga
ky kamp fëmijë të mitur dhe invalidë, e t´i strehojë në Suedi. Sipas fjalëve të
Nezirit, nuk ish i planifikuar nga komisioni suedez, por ai një djalosh
bukurosh që me dëshirë të zjarrtë kishte shoqëruar komisionin suedez gjatë
qëndrimit në kamp. Komisioni, nga sjlellja e këtij shqiptari, i bukur dhe i
urtë, me një inteligjencë të veçatë, vendosin ta pyesin Nezir Sejfullain në ka
dëshirë të emigrojë në Suedi.
Pasi
Komisioni suedez e pyeti a do t´i të emigrosh në Suedi, ai me një zë të lartë kish bërtitur: „O, Suedia është zemra
ime që asnjëherë s‘e kam parë, por me dëshirë do të vij me Ju dhe do të bëhem
ushtar i Suedisë!”. Komisioni duke e vërejtur këtë djalosh 17 vjeçar, vendosi
dhe e solli në Suedi me banim në qytetin universitar Uppsala. Neziri u martua me një suedeze
me emrin Inger Andersson. Kishin dy fëmijë.
Ingeri lindi një djalë, dhe më vonë një vajzë, Gjizella. Djalin e
pagëzuan me emrin e të madhit artist shqiptar, Bekim. Neziri ishte inspiruar
nga aktori i ynë i famshëm, Bekim Femiu. Kur i lindi djali, Ingeri dhe Neziri e
pagëzuan me emrin e tij. Një ditë shkova në vizitë te Ingeri dhe Neziri, t’ua
uroj djalin e posa lindur. Dhomën e tij i kishin mbushur gjithë muret me fotografi
të të Madhit Artist Bekim Femiu,
fotografi e filma të artistit shqiptar. Nezir Sefullai ishte një patriot i zjarrtë. Ecte me shqiponjën dy
krenare dhe ëmblemën e Skënderbeut nëpër rrugët e qytetit Universitar Uppsala.
Takimi me Nezir Sejfullain më 1966
Ditën e
parë, në qytetin Universitar Uppsala shkova në një stacion të autobusëve
urbanë. Shoferi ishte një djalosh i ri.
Më dukej i huaj, flokë zi dhe i pamshëm. Me mikrofon, ai lajmëronë udhëtarët
për stacionin që vjen: „Sista station Gamla Uppsala”, në suedisht e anglisht.
Dhe...ja: „Stacioni i fundit, Uppsala e vjetër”, - tha djaloshi. O zot!
- mërmërita me vete. Flokët e kokës m´u ngritën përpjetë, emocionet nuk nuk po
i kontrolloja dot. Sa nuk fillova të qaja, mes pasagjerëve të urtë suedezë, që
sigurisht, do të më dërgonin në spitalin e të çmendurve! Ulleråkessjukhus! Nuk
zbrita në asnjë stacion dhe shkova deri në stacionin e fundit. Askush nuk mund
ta kuptojë këtë situatë, duke e shpjeguar me të shkruajtur, veç unë! Nuk ka
shkencë, që mund ta hedhë në letër këtë emocion. Ndoshta, ka qenë një çast, I
cili ka ndikuar që unë të besoj, t´i besoj fatit tim.
Kur u
ndal autobusi. Djaloshi më tha, në suedisht „Ku po shkoni zotëri? Ky është
stacioni i fundit”. Mos je shqiptar, o vëlla? - e pytea. “O..., po, unë jam shqiptar. Po ju si jeni e ku po shkoni? A keni nevojë për ndonjë ndihmë?” - më tha.
Sytë m´u mbushën me lotë! Shkuam në qendër të qytetit Uppsala. E pyeta djaloshin pse i informon
pasagjerët edhe shqip. „Kemi të drejtë nga sipërmarrja, të lajmërojmë në
suedisht, anglisht dhe një gjuhë që ne e dimë ose në gjuhën amtare. Gjuhën
shqipe e kam sjellë nga vendlindja ime. Jam krenar për gjuhën time.”, dhe hapi
gjoksin e vijoi: „Kjo është gjuha e trashëguar nga të parët tanë, me flamurin
shqiptar, me shqiponjën dykrenare dhe me ëmblemën e Skënderbeut”. Djaloshi
kishte emigruar nga një fshat i malësisë së Gostivarit. Thonë se është i vrarë.
Përse!?!